Je lot in een lootje

愛みくじ

Ter compensatie van de vorige post, leek het mij weer eens geinag om over iets gezelligs, zoetsappigs doch cultureel verantwoords te tikken. 

Vandaag was ik op pad in Nara en leek het me plotseling wel dolletjes om zo'n 愛みくじ　(aimikuji) te trekken. Mikuji zijn willekeurige papiertjes waar iemand zijn mate van geluk op staat geschreven. Ze zijn te verkrijgen bij Shinto-schrijnen of boeddhistische tempels nadat je een klein bedrag hebt neergeteld om vervolgens geheel willekeurig een papiertje dat aan een stokje zit vastgebonden te trekken. 

De mikuji focussen op een bepaalde mate van geluk: variërend van klein tot groot. De inhoud ervan zou iemand zijn kansen op het gebied van geluk, dromen, liefde, gezondheid en welvaart etc. voorspellen. Mocht iemand nou een slechte voorspelling trekken, dan kan diegene het kwaadaardige kreng vastknopen aan een muurreling van een tempel of een tak van een pijnboom. Dit heeft te maken met het Japanse werkwoord 'wachten' (matsu) en het woord voor pijnboom 'matsu'. Dit houdt conceptueel in dat het ongeluk bij de boom blijft hangen en niet bij de persoon.

Mijn papiertje heb ik lekker gehouden voor geluk, omdat ik een soort van tevreden was. Zo tevreden dat ik dacht: dit ga ik eens lekker vertalen en becommentariëren!

Eerst, le Japans voor mijn Japanslezende Freunden.

Mijn liefdes-mikuji ~! 

愛の歌

嵐にも愛の一つ火消さないで受けてください。私の心。

Ik ben niet zo'n geduldige vertaler, dus vergeeft het me literaire nazi's.. maar het is zoiets als: 'Liefdeslied. Zelfs in een storm, houd een deel van liefde vast zonder het te blussen: mijn hart.'

愛情運

雨の日も風の日も一つの愛の火を守って来たのです。この想いの炎でその胸を焼き尽しましょう。この心の中が解かる日も遠くはありません。やさしい気持ちであせらず持ちましょう。

'Liefdesgeluk.

Zelfs in regenachtige en stormachtige dagen heb jij de liefdesvuur beschermd. Laat deze gevoelens vlammen diep van binnen. De dag dat jij het binnenste van je hart zal begrijpen is niet ver weg. Wacht geduldig met deze zachtaardige gevoelens.' 

Dus, het schijnt dat ik allerlei dierlijke, passionele gevoelens ergens diep van binnen heb zitten. En de dag dat Pandora's Box open zal gaan is om de hoek.

中吉

'Middelmatig geluk.' Bonus voor mediocracy.

De volgende onderdelen zijn spannender hoor!

乙女座、双子座が理想的。天秤座でもよい。

'De sterrenbeelden Maagd en Tweelingen zijn ideaal. Weegschaal is ook goed.'

No offense, maar de meeste Tweelingen die ik ken mag ik niet zo heel graag. Zogenaamde rationele mensen. Ik huil best vaak, moet er dan iemand bij me op de bank zitten die "stil vrouw!" zegt? Was het niet volgens Westerse horoscopen dat watertekens bij elkaar horen? Ik ben Vissen, dus dat past bij.. Kreeft, Waterman en nog iets nautisch..  hoe dan ook, zweverig!

Oja, Schorpioenen zijn sowieso klootzakken.

血液型 

Ｂ型かAB型いずれでもよい。A型は避けよ。

'Bloedgroep: B en AB is sowieso goed. Ontwijk A.'

Oh Japanners zijn gek op bloedtypes. Zo zou je door middel van samenklontering van bloedplasma je ideale partner kunnen vinden. Er zijn ook zoveel combinaties te maken.. wat zegt dit over de Japanse cultuur? 

Haha, ontwijk A. Oke best, ik zou mezelf toch niet willen daten. Hysterisch wijf. Ik zou mezelf eerder doen dan daten. 

Het was complete toeval dat ik überhaupt weet wat mijn bloedgroep is. Ik moest voor Kobe University namelijk een gezondheidscheck doen met onder andere een onderdeel bloedanalyse. Mijn huisarts is zo'n een ontzettende prutser dat ze de specifieke bloedtest voor groepen niet had aangevraagd. Toen ik haar met een opgetilde wenkbrauw aanstaarde, zei ze dat het over het hoofd had gezien. 'Jammer joh, ga maar niet het ziekenhuis'. HEKS. Ik werd zowat The Hulk. Ik was zo woedend dat toen ze mijn bloed aftapten ik van de razernij een hele bloedfontein in de spuit sproeide. 

年令差

相手が二つ上の方がよいでしょう。

'Leeftijdsverschil: het is beter dat je partner twee jaar ouder is.' 

Oudere mannen FTW. Dit wisten we al. Wat als een vent dit lot had getrokken? Dan moestie opzoek naar zo'n lekker cougar.

十二支

ねずみ歳生まれの人は性格が不一致なので避けよ。

'Etto: Japanse horoscoop op basis van het dierenriem. Heel kort: geen ratten daten'. Maar dit lijkt mij van toepassing op iedere situatie. 

方位 南か東の人がよい。

'Richting: mensen afkomstig uit het Zuiden of Oosten zijn goed.' Ik geef je hier gelijk おみくじ, het is ieder asian persuasion of hola señor voor mij. In het geval van Nederland: ik ben heel erg bang voor alles buiten de randstad, met name het Zuiden of het Oosten. Maar even serieus: hoe is dit relevant en hoe wordt dit bepaald?

待ち合わせ 海の景色のみえる場所がよい。

'Plek van ontmoeting: een plek met een uitzicht over zee is goed.' Alweer goed, mikuji. Niks lekkers dan samen weeïg over het eindeloze blauw te staren.

縁談 必ずある。よく考え決心せよ。

'Verloving: komt er beslist aan. Denk er goed over na.' HOOR JE DAT, BOYFRIEND??

結婚 まだ早い。３年は待て。

'Trouwen: het is nog vroeg. Wacht drie jaar.' Genoeg tijd dus om voor een diamanten ring te sparen :') 

Dit was inderdaad geinag.

'Like, let something awesome happen..'

Ten slotte, degene die dit heeft beschreven is een BAAS!!

Geen woorden

De haven van Kobe

 Vergeef het me: ik begin nogal van hak op de tak en ruim een maand later dan verwacht, maar wat mij gister was overkomen is zo bizar dat het gewoonweg op digitaal papier neergezet moet worden. 

Een waarschuwing vooraf: het tweede gedeelte is geen fijn verhaal.. 

Daar gaan we.

De afgelopen week was het zogenaamd 'Golden Week' in Japan. Dat is een aaneensluiting van feestdagen waardoor men eigenlijk een week vrij krijgt van werk, school etc. Ter gelegenheid hiervan en omdat we elkaar al een maand niet hebben gezien, hadden Maryla (mijn klasgenoot uit Leiden en studiegenoot van Kobe University) en ik afgesproken met wat Masterstudiegenoten uit Leiden. Tessa en Alessandra kwamen uit Kyoto en Arthur uit Osaka. We hadden in Kobe afgesproken.

Maryla en ik waren nogal lui en kwamen om een uurtje of 3 in Sannomiya (het centrum van Kobe) aanzetten. Nadat we op de gang hebben gewacht en ondertussen genanpaad waren door wat heren in pak, besloten we naar de haven te gaan. 

Het weer was dreigend, dus we hebben niet al te veel activiteiten kunnen uitoefenen. We hadden een ritje in een reuzenrad gedaan, ons verbaasd over een zogenaamde petting zoo waar wat stonede beesten op een vierkante meter op elkaar stonden gepropt. 

In le Reuzenrad

Daarna begon het vrijwel meteen te regenen, Arthur begon te zeiken, was ik vrij hongerig, dus werd het een snelle back to base: Sannomiya.

Na wat cheape Yoshinoya, een soort van Japanse equivalent van de McD, alleen dan met rijst, begon de zoektocht naar een Izakaya. Nadat een of andere propper ons een homihoudai (all-you-can-drink) van 800 yen aanbood, besloten we zijn uitnodiging te accepteren. Het leek te mooi om te waar zijn! Twee uur lang je leven kapot terroriseren onder het genot alcoholische versnaperingen zoals cocktails, atsukan, bier, umeshuu en noem maar op. Genoeg munitie om alle kleuren van de regenboog te barfen. 

Drink all the things!

 Alle gezelligheid op een stokje! Na een dronken purikura-sessie gingen de klasgenoten met de trein naar huis en hadden Maryla en ik nog enigszins energie op een ijsje te scoren bij Baskin Robbins en lopend naar onze kuteiland te gaan. 

Om op ons artificiële eiland te komen, waar de gaarste studentenwoning ooit staat, moeten we met de zogenaamde Portliner reizen. De Portliner is een monorail die de bewoners van Port Island met het vaste land van Kobe verbindt. Het bizarre hieraan is, de monorail heeft geen bestuurder! Ik kreeg zowat een hartverzakking toen ik dat voor het eerst in de gaten kreeg. Door middel van technische hoogstandjes berekent de Portliner de afstand tussen haltes en versnelt of vermindert het snelheid om precies op de seconde af te arriveren op een halte. 

De rit duurt vanaf Sannomiya naar onze halte ongeveer een kwartier, maar omdat we ons zo goed voelden besloten we na twee haltes uit te stappen en lopend naar huis te gaan. We zouden over een brug lopen waar zowel autowegen als fiets- en voetgangerspaden waren. Het uitzicht is geweldig: je ziet de stad, overspoeld door gekleurde lichtjes.

Kobe Harborland

Maar nu denk ik: wat als we nooit uitgestapt waren?  .. 

Het bizarre gedeelte. 


We stapten dus uit de Portliner en waggelden lallend over de burg. Op een gegeven moment zagen we een paar sneakers tegen de reling van de brug staan. Dat kan. Mensen vergeten hun schoenen weleens in een dronken vlaag van gezelligheid. Naast de schoenen lag een plastic konbini-tasje met daarin een fles Smirnoff Ice en een pakje Marlboro sigaretten. Ok. Mensen vergeten spullen ook weleens.. 


Toen ik de spullen bestudeerde, schreeuwde Maryla tegen mij dat ik naar beneden moest kijken.


En wat ik daar zag.. Ik krijg gewoon kippenvel op het moment dat ik dit tik. 


Een lichaam van een jongeman.. Zijn hoofd omgeven door een plas bloed..


De afstand vanaf de brug tot aan de parkeergarage op de andere verdieping leek wel een meter of 5. 


Het moest zelfmoord zijn geweest..


Ik kon niet langer dan twee seconden kijken en kreeg een paniekaanval. Ik bevroor gewoonweg met mijn handen voor mijn mond terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. 


Was hij.. nog. Levend?


Terwijl ik verstarde, was Maryla veel dapperder dan ik en wenkte ze een Japanse man die ons tegemoet kwam. Hij moest de politie bellen! En wel meteen! Om een of andere reden deed hij dit niet en gaf hij ons enkel het nummer. 


Nadat Maryla had gebeld, kwam de politie al na vijf minuten. Een hele team: agenten, detectives, medisch personeel, forensisch personeel.. 


Wij werden ondervraagd: ze wilden alles weten. Hadden wij iets gehoord? Iets gezien? Hebben we reling aangeraakt? Het antwoord op de laatste vraag was ja en daardoor moesten we langer blijven. 


Ze namen ons mee naar het bureau, waar we onmiddellijk van elkaar werden gescheiden. Maryla moest een officiële verklaring afgeven en ik moest, om een of andere onbegrijpelijke reden, terug naar de crime scene. 


Serieus. 


Ik was bang en zat snikkend achterin een politiewagen. De agent reed onder de brug, naar de plek waar de jongen was gevallen. Ik moest uitstappen terwijl ze naar de plas bloed wezen. Ik snapte het niet. Waarom moest ik hier naar kijken?! Er lag niet alleen bloed.. Waar, fucking, om?! Ze zeiden dat ze een foto wilden maken en ik in de frame moest staan. 


Ik draaide me om, omdat ik er echt niet naar wilde en kon kijken en keek omhoog. De reling was amper te zien. Het was zeker wel 20 meter.. 


Toen namen ze me weer mee naar boven. Wat zijn dit voor procedures? Ze schenen met blacklight op de reling en lieten mij zijn vingerafdrukken zien. Het was te zien aan de positie van de vingerafdrukken dat zijn handen aan de andere kant van reling klauwden. Dit hield in dat hij inderdaad over de reling was geklommen en zichzelf liet vallen. Het was zelfmoord. 


Waarom kreeg ik dit te zien? Ze wilden weer foto's maken zeiden ze.. ik moest mijn handen in de frame positioneren. Mijn roodgeverfde nagels naast de plek waar hij zijn vingerafdrukken achterliet.. 


"Ik wil niet in de krant!" zei ik. "Nee hoor, dit is alleen voor het onderzoek," zei de fotograaf. We zullen zien.


Na deze bizarre reeks van gebeurtenissen brachten ze mij terug naar het bureau. Maryla was bezig met een verklaring terwijl een agent haar vingerafdrukken afnam. Vingerafdrukken van iedere vinger van iedere hand. Daarna de bovenkant van de hand, daarna de hele duim. Vervolgens de palm. 

Ik moest dit ook doen.. ondertussen luisterde ik een telefoongesprek af: een agent belde over de moeder van het slachtoffer. Dat ze contact met haar hadden. Ik schrok. 

Hij leeft nog. Maar voor hoelang? 


Wat als we nooit hadden gebeld? Wat als hij niet gered wilde worden? Wat gebeurde er in godsnaam vanavond. Waarom wij? 


We were at the wrong place, at the wrong time. 


Of juist andersom?


Lees ook dit artikel van de Japan Times Online..