vrijdag 8 mei 2009

Salut! Ik Zie Izakeya!


Omringd door Russische matrozen tijdens het Boten-festival ~

Gobusata itashimashita ~ (Ik ben lui geweest en heb niks van me laten horen. Mijn nederige excuses..)

Gister kreeg ik bijna een beroerte omdat een beest van monsterlijke, gigantische proporties mijn kamertje binnen was gedrongen. Verlamd van angst, maar toch net zo hysterisch als een boze Zuid-Amerikaanse vrouw kreeg ik het voor elkaar om heel de dormitory bij elkaar te gillen. Nadat ik het gedrocht met een opgerolde kanji-schrift een mislukte hengst had gegeven belandde hij op mijn bed en mijn schattige Mameshiba-kussentje. Toen ik deze verschrikking de deur uit had geknikkerd duurde mijn hysteria voort. Overweldigd door stuiptrekkingen verdween mijn writer's block als sneeuw voor de zon.

Vandaar..

Maar, het is uiteraard mijn bedoeling niet om mijn trouwe lezers te vervelen met typische Lena situaties.. (of eigenlijk ergens weer wel..) maar op de hoogte te houden van allerlei Japan-akkefietjes. Brace yourself, want deze post gaat over onze vriendelijkste vriend Hide en hoe ik Russische matrozen man-handle!

Het is natuurlijk alom bekend dat wij vaste klant zijn bij de Izakaya genaamd Izakeya, maar wat niet zo bekend is dat wij de harten van wat medewerkers voor ons wisten te winnen! Ik, persoonlijk, ben nog steeds op een missie om een bepaald hart voor me te winnen, maar laten we dit in het midden laten.

De eerste associatie met de Izakeya is natuurlijk Hide. Als je een brainstorm-spin op een bord zou kalken, zou zijn naam het eerste lijntje krijgen. Die vrolijke hoofdbarman toch. Niet de meest woest aantrekkelijke vent, maar echt wel een vriendelijke gast. Omdat hij meestal niet op maandagen werkt besloten we eens op een blauwe maandag (hey!) een hapje te gaan eten met hem. Zo nam hij ons mee naar een andere izakaya, waar schijnbaar vrienden van hem werkten. Van de partij waren, ik en alle jongens minus Martijn.

We wisten niet goed wat we moesten bestellen dus lieten Hide zijn favoriete Japanse hapjes kiezen. Little did we know dat hij aan een stuk door zat te bestellen en we achteraf een rekening van 35€ pp voorgeschoteld kregen. (Voor Japanse voedsel-begrippen is dat een shitload of cash!)

Goed, het was echt reuze gezellig en Hide prees het feit dat wij altijd vriendelijk en beleefd tegen het personeel zijn. Ook vond hij het geniaal dat we de namen van de staff members kenden en het oprecht leuk vonden om met ze te babbelen. Het is echt zo.. de Izakeya is magisch. De mensen zijn er zo geweldig en ik voel alsof er iets aan mijn week ontbreekt wanneer ik niet ben geweest.

Na een gezellige babbel verslikte ik me bijna in mijn ライムサワーomdat de rekening plotsklaps tevoorschijn kwam. Hoe dan ook.. de mannen waren nog steeds hongerig, dus werd er besloten om na talloze beesten te hebben verslonden nog okonomiyaki te gaan eten. Dit keer gingen we naar een tentje waar andere vrienden van Hide werken.

Onze kleine Japanse vriend werd erg energiek na die talloze alcoholische versnaperingen en begon ons prachtige beloftes te maken. Zo gaan we nog: bij hem thuis eten, komt hij langs bij ons thuis met een enorme krat bier, gaan we tegen de Izakeya-staff bowlen en gaan we 's zomers naar het strand.

Hier heb ik wel tamelijk zin in. Laten we het hopen dat al die wilde plannen doorgaan!

Nadat Hide ervandoor ging met de taxi zijn wij nog purikura wezen maken en werd ik mijn lurven gekregen door een of andere vreemde mevrouw die maar bleef herhalen dat ze me erg leuk vond. Leuker was dat ze Sander een flinke spank had gegeven!
Strike a pose!

Een week later was Hide jarig en omdat hij gewoon op zijn eigen verjaardag moest werken besloten we uiteraard een bezoekje aan de 'keya te brengen, maar de dag ervoor werd er zowel door Matthias als Pyke aangekondigd dat ze cadeaus hadden gekocht. Na een lichte paniekaanval bij de simpele gedachte dat ik het echt niet kon maken om met lege handen aan te komen bundelde ik mijn krachten met Martijn samen. Toevallig hadden we die dag met een grote groep een etentje waarna we gezamenlijk naar huis liepen. Op dat moment brainstormde ik flink over wat ik Hide eens zou schenken en Martijn bleef maar herhalen dat hij van honkbal hield. Ik maakte gauw de link naar een honkbalpet en zo besloten we een half uur voor sluitingstijd van het winkelcentrum Cocowalk iets te kopen.

De meeste petjes waren afzichtelijk, of eigenlijk.. spuuglelijk. Zo waren er knalroze petjes voor mannen, petjes met jinglish (willekeurige Engelse woorden die niet in de context passen en vrijwel nergens op slaan..) en petjes met een teared look. We waren het met elkaar eens dat alles niet om aan te zien was, maar dat we toch voor de minst lelijke zouden gaan. Een minuut voor sluitingstijd rekenden we een grijs/zwarte teared-look pet af en lachten keihard (terwijl het echt niet grappig was!).

Op de dag van de verjaardag mailde ik Martijn gauw dat hij de afzichtelijke pet niet moest vergeten en marcheerden we en masse naar de Izakeya.

Hoewel er altijd ruimte voor ons word gemaakt, omdat wij de allerspeciaalste klanten zijn, was de hele hoofdzaal dit keer bezet door een of andere trouwreceptie. Lichtelijk teleurgesteld en ingesteld op het feit dat we eventueel weggestuurd konden worden, werden we naar een obscure privékamer, dat zich achter de hoofdbar bevond, geleid. De zaal oogde als een kantoor met zijn plavuizen vloer en wit/grijze kleurengamma. Met mijn kenmerkende eyebrow raise accepteerde ik de situatie en vond dat we er maar mee moesten leven.

Het positieve aan de hele situatie was het feit dat Hide zo onder zijn werktijd gewoon met ons kon borrelen. Zo zou hij dan fatsoenlijk zijn verjaardag kunnen vieren.

Gekke, jarige jongen

De afzichtelijke pet werd meteen op zijn hoofd gezet en hij leek er blij mee te zijn. Misschien is de nieuwe pet gewoon beter dan zijn oude afgerachte? Hoe dan ook, je kan natuurlijk niet compleet nuchter op je eigen verjaardag blijven, dus konden we het niet laten om hem een hele pitcher cassis soda (cassis likeur met soda) achter zijn kiezen te laten gooien. Nou lukte dit niet in een keer en moest hij daarna gelijk naar de wc racen, maar voor ons was het uiterst amusant.

In de hoek van het zaaltje stond een klein barretje en Hide vroeg of ik zin had om mijn favoriete cocktail te maken. De ingrediënten van een zogenaamde Peach ginger zijn perzikenlikeur en ginger (van ginger ale). Een kind kan de was doen? Toch, slaagde ik erin om er een compleet zooitje van te maken door bijvoorbeeld de dosis half/half te doen i.p.v 1/6-5/6 en ijsklontjes te laten flikkeren. Nadat ik me als ware barrista had getoond mochten zowel Matthias en Pyke ook een cocktailtje maken. Al deze horeca-rampen staan op film..

Knalavondje!

Nadat de avond ten einde kwam verzamelden alle Izakeya-werknemers zich in ons kleine zaaltje en proostten ze op de jarige. Nadat wij in het Nederlands voor hem hadden gezongen en de Japanners een beetje proestten dronken we nog een biertje met zijn allen.

Met zijn allen

Na werktijd gaan alle staffmembers met zijn allen eten in de hoofdzaal. Rond die tijd hadden we onszelf een soort van uitgenodigd en dronken we nog een cocktailtje mee. Het was al rond 4-en en papa Hide zou morgen met zijn kinders naar de nieuwe Shin-chan film gaan, maar die zou het morgen flink voelen!

De dag daarop zijn ik, Pyke en Matthias weer met hem uit eten geweest en het bleek dat de film niet door was gegaan omdat zijn kinders verkouden waren. Die ontsprong de dans..

Is Hide niet de meest gezellige 39-jarige kerel ooit?

Maar, er zijn ook andere dingen in Nagasaki, behalve rondhangen met man-kinderen, gebeurd. Het was 帆船祭り (hansen-matsuri, oftewel het Boten-festival) waarbij boten uit verschillende landen aanmeren in de haven van Nagasaki. Tijdens dit vierdaagse festival werd er ook jammergenoeg regen voorspeld, en het zou slechts donderdag mooi weer zijn.. dus besloten ik, Glynis, Rolf en Sander keihard naar de haven te fietsen om de boel eens flink te onderzoeken.

From Russia with Love

Eenmaal aangekomen was het eerste wat mij opviel de gigantische groepen matrozen. Little did I know.. het waren Russische matrozen. Ik giechelde een beetje toen ze ons passeerden, riep: "Hey Russen!" (in het Russisch) en saluteerde ze. De minderjarige mannen keken om, grijnsden ook een beetje en liepen verder. Toen ik ze later weer tegenkwam kwamen ze een babbeltje met me maken en wilden ook wat kiekjes schieten. Het grappige was dat ik ze vanaf de verte vloekend en scheldend hoorde aankomen en toen ze eenmaal voor me stonden ze ineens heel beleefd U tegen me zeiden.


Soort van solidariteit..

Na dit kleine beetje nationalisme had ik zelf ook een missie; namelijk wat voedsel scoren. Dit lukte aardig, want Glynis en ik besloten om wat gebakken inktvis op een stokje te kopen. Niet lettend op de walgende blikken van Rolf en Sander smaakte het best goddelijk.

Inktvis op een stokje!

Het festival viel qua grootte ietwat tegen, maar ik verwachtte dan ook zoiets als O-kunchi. Niets aan te doen, dan maar in de Starbucks hangen.

Starbucks, geliefde Starbucks

De volgende dag stond vuurwerk op het programma, dus besloten we met een grote groep te gaan eten om vervolgens het spectakel te gaan bewonderen. Tja, ik ben het vuurwerk in Scheveningen gewend, dus ik vond het niet zo heel bijzonder, maar desalniettemin.. het was vuurwerk in Japan!

Het regende ook nog eens best flink, maar dat weerhield mij en Matthias niet om daarna nog even langs de 'keya te gaan..

Met Inoue "Het Ventje" en Hide

Een dag later besloten ik, Matthias, zijn vriend Tycho en Maaike om Inasayama te trotseren, want Tycho wilde er heen en ik was ook nog niet geweest. Japan heeft drie panoramische uitkijkpunten, en Inasayama is daar een van. Aan de top wordt je beloond met een zogenaamde million dollar view.. en 's nachts zou het helemaal magic zijn.

Na wat gegeten te hebben bij Amyu-plaza zijn we met de kabelbaan omhoog gegaan. Onze timing was subliem, want toen we er om precies 20:50 aankwamen werd er beneden vuurwerk afgevuurd!

Aanschouw!

Na dit schouwspel kon ik met volle moed aan een nieuwe schoolweek beginnen, want een beetje studeren moet ook gebeuren.. soort van.

Ook was mijn bijbaan begonnen waarbij ik samen met Martijn Nederlandse les geef aan Japanners. Wij, tweeën, als docenten.. klinkt als een ware catastrofe, maar we waren harstikke goed in staat om les geven. Ik bezit daadwerkelijk pedagogische kwaliteiten (al zeg ik het zelf) en vind het eigenlijk best wel leuk!

Ten slotte, het was laatst Golden Week in Japan. Zo gaat iedere Japanner reizen, vandaar dat ik geen reservering in Hiroshima kon maken.. ik ben dan ook een last-minute iemand.. balen, maar goed.. ik plan om stiekem een weekendje weg te glippen voordat het regenseizoen in Japan begint.