Kyoto, Nara, Illegaliteit, Oe's, Aa's en Lena in dr Element

Ore-tachi voor de Heian-jingu, Kyoto!

Yoshu!

Wees jaloers, wees heel jaloers, want dit weekend hadden wij, acht Nederlanders en andere uitwisselingsstudenten, voor het schamele bedrag van 1000 yen/8 euro een geweldig weekendje Kyoto en Nara beleefd! Het klinkt te mooi om waar te zijn, maar toch had dit miezerige bedrag ons verblijf, vlucht met JAL, bustour, entree voor alle tempels en drie maaltijden per dag gedekt! Naar Kyoto gaan was altijd al een droom van me en om die reden ben ik zo dankbaar dat we konden gaan! Kyoto was alles wat ik me had voorgesteld en zoveel meer. Jeej, dus geniet van mijn verslag gevuld met oe's, aa's, illegaliteit en Lena in d'r element!

Jeeej!

Op vrijdagochtend, half acht moesten wij ons verzamelen op het Ryuugakusei center om onze lelijke naamkaartjes op te halen en een handtekening neer te krabbelen. Nadat ik een vies gezicht trok terwijl ik het kaartje met een vinger oppakte besloot ik het in mijn tas te dumpen en er niet meer naar om te kijken, hoewel er duidelijk werd gezegd dat we die krengen heel de dag om moesten hebben. Nadat ik wederom wat regels had gesaboteerd, stapten we en masse de bus in en wij, Hollanders, hadden wederom de achterste banken bezet. Na een dikke drie kwartier arriveerden we op het vliegveld van Nagasaki en kregen we even te horen dat we met JAL zouden vliegen. Oh, nee dat is alleen maar de duurste Japanse vliegvaartmaatschappij, no biggie. Dus, na die luxe vlucht, die maar een minuutje of 50 duurde, landden we in Yakuza-capital Osaka~!

Onze reisgids, en helemaal rechts Ommetje..

Daar werden we opgewacht door een vrolijke gids van een meter veertig die, gekleed in mantelpakje, witte handschoentjes etc, ons verwelkomde. In de bus lukte het haar om maar het liefst anderhalf uur te ouwehoeren over Osaka en hoe ze hallo in Kyoto zeggen, maar mij leek het veel interessanter om mijn nieuwe playlist te beluisteren door middel van mijn gloednieuwe, roze oordopjes. Hoe dan ook, we zouden meteen gaan knallen met onze plan de campagne onder het strenge bewind van Ommetje. Ommetje is een gemene meneer van het Ryuugakusei-center die altijd heel boos kijkt en iedereen opjaagt. Waarom hij zo is genoemd? Omdat hij blijkbaar op iemand in Leiden lijkt..

Links achter, Ommetje..

Dictator Ommetje brulde dat we maar een miezerige veertig minuten hadden om het Nijou-kasteel te bekijken; we moesten foto's maken, bizar snel de omgeving scannen en er vandoor gaan. Heel Japans allemaal, maar ook ongelooflijk irritant, want ik ben als geen ander fan van een geniaal uitzicht. Op dat moment miste ik onze tempo in Tokyo, waarbij we zelf bepaalden hoelang we bij een tempel bleven plakken.

Nijou-kasteel

We werden meteen verzocht onze schoenen uit te doen zodat we de zogenaamde 'Nachtegaal vloer' konden bewandelen. Die vloer is niets minder dan de genialiteit zelve! Het Nijou-kasteel is namelijk gebouwd door Tokugawa Ieyasu; een van de grote drie die Japan hadden verenigd na 1600, tevens een bekende shogun. Zodat deze Tokugawa optimaal gebruik kon maken van zijn schoonheidsslaap werd deze vloer aangelegd. Het is namelijk onmogelijk om ongemerkt het kasteel binnen te sneaken. Ik kreeg een standje toen ik stiekem binnen foto's probeerde te maken..

Ommetje keek op zijn horloge en we moesten alweer verder. De volgende bestemming was dan de Heian-schrijn. Deze knalrode schrijn wordt opgedragen aan de eerste en laatste keizer die, in de tijd dat Kyoto (of vroeger Heian) de hoofdstad van Japan was, regeerde. Het voelde goed om op dat moment daar te zijn, omdat op deze koude, doch heldere herfstdag het contrast rood/groen goed te zien was. Het leverde uiteraard geweldige pics op.

Glynis en ik

Bestemming nummertje drie zal ik nooit vergeten, omdat dit voor mij Kyoto in zijn essentie representeert. Nadat we onder een heuvel arriveerden werden we verzocht bij elkaar te blijven, omdat we een drukke en smalle winkelstraat zouden passeren, maar jammer genoeg verval ik in dit soort situaties vaak in de illegaliteit door even er van door te gaan om het perfecte plaatje te schieten. Zo ging ik naar rechts toen de groep rechtdoor ging, en hoewel Ommetjes blik konden doden, soo worth it. Nadat ik gelukkig niet instant versteend was zag ik het mooiste uitzicht ever. De Kiyomizu-tempel! Vanaf deze houten pracht en praal had je het prachtigste uitzicht over een groot deel van Kyoto. En omdat het herfst was leek het nog velen malen mooier; de blaadjes zijn rond deze periode aan het verkleurden, waarbij je dus een rode kleurengamma te zien krijgt. Toen dacht ik even.. damnit it. Bekijk het maar, ik ga hier overnacht of wonen zodat ik iedere dag van het jaar zoiets te zien krijg, maar dat mocht weer eens niet zo zijn.

Killerview!
Kiyomizu-dera

We liepen de heuvel af nadat we de mededeling kregen dat we even een uurtje dingetjes konden kopen. En ik wilde het lokale snoepgoed scoren! Ik weet nog steeds niet hoe het heet, want ik twijfel tussen yuuko of hashi-nogwat.. anyway de mascotte heet Habbashi-chan en hij vet schattig en hangt aan mijn keitai (mobiel dus). Het zijn driehoekjes van deeg, gevuld met zoete bonenpasta en kaneel. De verkrijgbare smaken verschillen per seizoen. Milan had ze ons in Tokyo laten eten en ze waren heerlijk! Anyway, ik liep een drukke winkel binnen en begon instant te kwijlen toen er overal bakjes stonden waarbij je al het lekkers kon proeven. Gelukkig kwamen Jurre en Rolf ook samples naar binnen schrokken, anders leek ik weer zo'n vreetzak. Yatsuhashi .. heet het..

Met volle tassen rende ik, een klein beetje retarded, de bus in. Het regende en ik was naar de kapper geweest.. we werden rond zessen voor onze Ryoukan afgezet en nadat ik meteen had besloten dat ik met de manager wilde trouwen, omdat hij zoo dropdead-sexy was, kregen ik te horen dat ik op een zes-persoons kamer zou slapen met Glynis, Maaike, Evelien en twee Koreanen.

Na het vreemde diner.. vreemd in de zin van, ik heb tofu gegeten terwijl ik kokhals van het woord alleen, besloten we het centrum van Kyoto te verkennen. Maar de enige vijf woorden die constant uit mijn mond kwamen waren "Oo, hij is zo knap!" tot ongenoegen van anderen. Maar deze uitspraken zijn niets minder dan de waarheid, want de mannen in Kyoto zijn mooi, sexy, lekker.. en het mooiste is dat ze bijna allemaal er zo uitzien! Note to self.. trouw met Kyoto-guy, emigreer naar Kyoto, for ever ever and ever. Sorry ik dwaal af, maar ik ben ook zo sabishii.

We splitsen op. Zo gingen Pyke, Evelien en Maaike het winkelcentrum in en gingen ik, Sander, Rolf en Glynis wandelen. Na een kort half uurtje lanceerde ik heel random de medeling dat ik heel graag de Fushimi Inari-schrijn wilde zien. Het bekende plaatje met al die prachtige Toorii. Little did I know dat Rolf al meteen om de kaart vroeg. In mijn achterhoofd dacht aan het feit dat we de volgende ochtend om 7 uur moesten ontbijten, dus om 6 uur moesten opstaan, maar het idee om naar die schrijn te gaan lonkte.. het was al rond achten. Na wat onderhandeling en twijfels besloten we er toch heen te gaan, niet wetende hoe we zouden komen en hoe ver het precies was. Zo gingen ik, Rolf en Sander op pad nadat we Glynis hadden afgezet bij de Ryoukan. Zo begon onze queeste richting Kyoto Eki te voet..

Nachtelijk Kyoto vanuit Kyoto-Centraal

Nadat we na een minuutje of veertig bij het geweldige station aankwamen en het echt niet zo heel dichtbij was. Al zei Rolf van wel.. bekeken we hoe we met de trein moesten gaan. Ik keek weer eens verkeerd, maar gelukkig was Sander mee om de boel te corrigeren. We stapten dus een (random) trein in en de halte voor de schrijn zou al gauw moeten komen, maar het gekke was dat de trein maar niet stopte. Goh, we waren blijkbaar onderweg naar Nara, waar we morgen naar toe zouden gaan. Goed gedaan! We zaten in de verkeerde trein. Nadat we overstapten en terugkeerden bereikten we eindelijk onze bestemming. Onder een gigantische rode toorii zou, wederom, de zoveelste nachtelijke escapade plaats vinden. En pietlullig zoals ik ben, wil ik dit avontuur gedetailleerd in beeld brengen..


Het avontuur begint hier..

Ik wist serieus niet dat de Fushimi Inari-schrijn een gigantisch complex zou zijn. In mijn belevingswereld zouden er slechts een paar toorii staan, gevolgd door de hoofd-schrijn. We zouden eventjes koekeloeren, foto's maken en teruggaan. Toch?

Nee..

Anyway, we naderden de ingang en maakten foto's van een klein schrijntje waarbij we meteen in de gaten werden gehouden door een beveiligingsmeneer. Hij zei niks, achtervolgde ons een klein beetje en besloot dat geen criminelen, hooligans of hangjongeren waren.

Enigszins geschrokken van een opengebroken pad waren we opgelucht dat we er alsnog langs konden. Zo stonden we al gauw voor een paar toorii. Nadat ik minstens een keer of achter: "Oh wat mooi! ik besterf het!" zei zetten we het op een poging tot foto's maken. De sfeer was enigszins creepy, ten eerste omdat er tussen de toorii veel geesten zouden zijn, omdat dit toch de poorten tussen twee dimensies/werelden zijn. Ten tweede, omdat je stukken had waarbij je geen hand voor ogen kon zien en ten derde omdat we in de verte een vaag figuur zagen.

Deze figuur was een of andere Amerikaan die na wat twijfel op ons af durfte te stappen door "Scary isn't it?" te zeggen. Ik haalde mijn schouders op, zei dat het wel meeviel, maar keek nerveus naar Rolf en Sander, omdat die gast om ons heen begon te hangen. Zo deden de volgende theorieen de rondte: 1. Hij is een gestoorde psychopaat die erop kickt om op obscure plekken te wandelen + bigass butcher knife. 2. Hij schijt wel acht kleuren en durft niet alleen verder te lopen, maar vindt het een opluchting dat wij, andere Westerlingen, ook van de partij zijn. Hoe dan ook, we schudden hem af door een zijpad in de duiken..


Toch wel redelijk spooky, ne?


Boven aan het complex zou, volgens Rolf, een vette tempel zijn en hij had zijn zinnen erop gezet om het bekijken. Ik was van de partij, maar twijfelde aan het pad. Omdat we van de toorii afweken en ons op een glad bergpad bevonden die ook nog eens totaal donker was dacht ik meteen aan de Blair Witch Project en vetoode deze suggestie. Sander zei dat het niet verstandig zou zijn. Ik zei hetzelfde, maar dan minder welbespraakt: "Nee, het is daar fokking donker, ik ga daar echt niet heen!"

Uiteindelijk besloten we naar de top te gaan, maar via de gewone weg. Dus onder alle toorii door. Zo begon onze klim, van maar het liefst een uurtje of anderhalf? Het enige wat we hadden gedaan was traplopen, en zoiets zou ik nooit voor mijn lol doen, maar ik leefde in de illusie dat er gauw een einde aan zou komen. Dat einde kwam maar niet en we merkten meteen dat de prijs van de drankjes in de automaten steeg. Ha, marketing, daar is over nagedacht.

Heerlijk obscuur!


Sander en ik bikkelen de trappen op!

Op een gegeven moment hadden we een geniaal uitzicht over nachtelijk Kyoto! So worth it. Maar het leuke was, dat we nog een minuut of 20 omhoog moesten lopen. Ik stierf een beetje van binnen en van buiten (!), maar vond dat we onze queeste moesten afmaken. En dit was gelukt, maar het resultaat was nogal een anticlimax.. De hoofdschrijn stelde niks voor! En er was niet eens een uitzicht! We moesten ook nog terug..

Al die moeite?

Naar beneden huppelen ging ineens veel sneller en ik schat dat we binnen een minuut of 20 bij de uitgang uitkwamen. Natuurlijk misten we de laatste trein, waardoor we genoodzaakt werden om met de taxi te gaan. Leuker was nog het feit dat onze ryoukan gesloten was. Was er daadwerkelijk een avondklok? Of dacht men dat iedereen alweer thuis was? We begonnen meteen te stressen en na te denken over plekken waar we eventueel een nachtje door konden halen.

Dat zou echt niet relaxt zijn geweest, omdat het ten eerste, freezing koud was en ten tweede ik ongelooflijk brak was. We probeerden onze mede Dutchies te bellen, maar dit ging niet helemaal goed omdat het merendeel lag te maffen. Logisch. Wat te doen? Musquetier bellen! Rolf durfde niet, omdat hij de Musketier geregeld rond 3 uur 's nachts in Nagasaki belt en hij dit niet zou waarderen. Dus, ik belde en zei met mijn meest schattige vrouwenstem: "Jurre?? Ben je wakkker??" Na wat onderhandeling kwam hij naar beneden, vond een receptionist die ons naar binnen had gelaten.

Maar, probleem nummer 2. Ik lag op een zes-persoonskamer waarin 5/6 al lag te slapen. Ik moest dus, in het donker, voorzichtig en stil over iedereen heen kruipen, mijn futon uitvouwen en vooral niet rinkelen met mijn zes keitai-straps..

Op dag 2 was ik klaar wakker rond zessen! Na hetzelfde Japanse ontbij gingen we naar de Kitano Tenman-gu. De schrijn van Michizane Sugawara, diegene die wijsheid symboliseert. Wat we vooral moesten doen was beelden van koeien aaien, want daar zou je slimmer van worden. Sorry, mijn IQ daalt terwijl ik dit typ.


Kitano Tenman- Gu

Later op de dag bezochten de Kinkakuji a.k.a Het Gouden Paviljoen. Om even Sander te citeren: "Het was prachtig.."



Het Gouden Paviljoen

Daarna gingen we eigenlijk, na wat lunch, naar Nara. Nara oogde pauper. Het eten was redelijk, maar daarna zijn we toch stiekem naar de Gouden M geweest en werden we keihard betrapt door wat reisleiding. Omdat iedereen toch wel brak was besloten we vroeg naar bed te gaan. Nadat ik heel vervelend in de slaapkamer was a la "Met een man kun je veel doen.." was ik toch echt rond half 11 helemaal van de kaart.

Op dag 3 zouden we in vier groepen een rondleiding door o.a de Kofukuji, Toudaiji en het park van Nara krijgen. Ik zat in groep H, maar op zn Japans spreek je het "ecchi" uit. Haha, we weten allemaal wat dat betekent.. Niet? Ok, iets met sex. Het ergste was, dat Ommetje met ons mee zou lopen..


Kashikomarimashita! Sir, yes sir!

Voor de Toudai-ji!

Hertjes

Onze reisgids was een onwijze jama (hij stond vaak in de weg) in het museum en wij hadden meer aandacht voor de herten die buiten los rondliepen. In Nara lopen ongeveer 1200 hertjes rond; you can love em, feed em etc. Later overkwam mij weer eens iets vreemds. Ik besloot om een ijsje uit de automaat te trekken en zat na enkele seconden natuurlijk helemaal onder.. Maar, al die smerige papiertjes irriteerden me en ik wilde ze doodgraag weggooien. Probleem was dat er in een straal van 1 km geen prullenbakken te bekennen waren. Ik besloot om een winkelier uit te horen in mijn beste Japans en zei:

"Doko, kore wo sawaru tokoro ga arimasu ka?" .. .. dit kan heel fout geinterpreteerd worden door die lieve oude meneer. Alsin, "Nou kom maar mee naar achter.. ;) "

Ik haalde het werkwoord sawaru (aanraken) met suteru (weggooien) door elkaar en zei dus: "Waar is hier een plek om dit aan te raken?" Terwijl ik naar beneden gebaarde.. Gelukkig begreep die me! Het kon misgaan!

Nadat ik weer eens keihard voor lul had gestaan werd ons verteld dat we richting bus moest lopen. Onderweg naar Osaka, praatte de gids twee uur lang en sliep ik eigenlijk half. We vlogen wederom met JAL en werden met de bus naar de Uni gebracht. Matthias en Martijn wachtten ons op, omdat we meteen uit eten zouden gaan vanwege Rolfs verjaardag. Ik was morsdood en besloot om daarna met de taxi naar huis te gaan. Sindsdien lag ik drie dagen horizontaal, omdat ik snotverkouden was.

Van mijn Zen Beroofd

Een paar van ons met andere uitwisselingsstudenten

Afgelopen zaterdag hadden wij, tien Nederlanders en tien andere gevallen, een busreis gemaakt. Bestemming: Unzen en Shimabara. Mijn Japanse topografie is niet al te best, maar het komt erop neer dat we naar plekken gingen die op ongeveer twee uur afstand van Nagasaki liggen. Daar zouden we door de bergen huppelen en chillen in een onsen, oftewel een hete bron.

Vrolijk zoals ik altijd ben voor een fieldtrip huppelde ik al rond zevenen mijn gigantische bed uit en raapte wat spullen bij elkaar. Terwijl mijn gedachten afdwaalden naar het heerlijke warme water waar ik dadelijk in zou zitten schrok ik me dood toen Rolf rond achten onze raam openschoof en door onze appartement gilde dat ik mijn Disney-muts moest nemen. Terwijl ik mijn wenkbrauw optrok en mijn volle rugzak bekeek weigerde ik deel te nemen aan zulke dingen waar wat docenten bij zouden zijn. Terwijl hij afdroop vroeg ik me af of hij zijn plan zou doorzetten en zijn Mickey-muts daadwerkelijk zou meeslepen.

Blijkbaar wel. Hoe dan ook, we fietsten als malloten door onze straat en verzamelden ons blij voor de bus. Sommige mensen oogden moe, anderen huppelden vrolijk rond. Waaronder ik!

Genki vs. Nemui

Er zouden twee docenten meegaan; Nagai-sensei en Morimoto-sensei. Van beiden heb ik geen les. Gelukkig maar! (Waarom..? Lees vooral verder..)

Nadat we gewenkt werden om de bus in te stappen hadden wij, Hollanders, meteen de achterste rijen van de bus bezet. Denkend dat we maar een half uurtje onderweg zouden zijn waren we nog redelijk energiek, maar zakten toch enigszins in nadat we ons al anderhalf uur in de bus bevonden. Nagai-sensei was bang dat men wagenziek zou worden en deelde pilletjes zijn, maar wij, bikkels, weigerden. Toen gebeurde er iets amusants, ze haalde namelijk een microfoon te voorschijn en vroeg wie er zin had om te karaoke-en. Iedereen zweeg en je kon het voorbij rollen van een hooibaal horen totdat iemand van ons dapper zijn hand opstak. Zal ik namen noemen? He nee, ik zou me gedragen. Ik heb het gezang toch niet gehoord omdat ik zelf muziek zat te luisteren. Alhoewel..

Na het wiebelen-wiebelen in de bus en het horen van kraaiengezang door mijn hardstyle-remix heen hadden we onze bestemming bereikt! We zaten op dat moment in de bergen en kregen meteen te horen dat we slechts een half uurtje rond het uitkijkpunt mochten wandelen. Dit leverde vooral mooie plaatjes op. Nou ben ik al dropdead-sexy, maar met zo'n achtergrond is het helemaal oelala!

Ik, voor het geniale uitzicht

Genoten van het uitzicht keerden wij netjes terug naar de bus, maar wat bleek er? Twee Nederlanders waren nergens te bekennen en de twee Sensei begonnen zenuwachtig op hun horloges te kijken, want in Japan houd je je aan de het plan de campagne damnit! Onze mobieltjes hadden geen bereik vanwege de altitude en dit resulteerde in het feit dat we de twee stouterds niet konden bereiken en dus een vertraging van een half uur opliepen. This has set off an unfortunate chain of events.. Ik zal geen namen noemen Rolf en Sander! Die even met de kabelbaan omhoog gingen!

Prachtig, ne?

Onze volgende bestemming zou de onsen zijn! Jeej! Na wat te hebben geluncht werd ons twee opties aangeboden; of het badhuis in of een wandeling rond de 'hellen' maken. Vulkanen of iets in die trant, ik weet het natuurlijk niet omdat ik het badhuis inging. Dat was een sneu moment voor me, want niemand van de vrouwen had zin om mee te gaan. Ik zal nooit een sentou weigeren en besloot om alleen te gaan. Ons werd verteld dat we over drie kwartier klaar moesten staan, maar mijn luistervaardigheid was zodanig bagger dat ik het weer eens verkeerd had begrepen. Nadat ik drie keer vroeg of we rond 16:00 (het was 13:00) moesten verzamelen, werd dit bevestigd. Gevaarlijk, want het verschil tussen yonjuppun en yonjigofun is klein. Hoe dan ook, ik ging chillen in het badhuis. Na een kwartier in een bad van een graad of 40 te hebben gedobberd besloot ik om naar het buitenbad te gaan. Nadat ik mezelf gepositioneerd had tussen wat roddelende huisvrouwen genoot ik van verkleurde boomblaadjes die neer dwarrelden in het water. Mijn escapistische state of mind werd verstoord toen de vrouwen tegen me begonnen te praten. Ze vroegen of er in Nederland ook zoiets als een onsen was en zeiden dat ik oh-zo-schattig was met mijn rode gezicht. Blijkbaar deed ik verkeerds, want de gelaatskleuren van de vrouwen bleven normaal. Na een dik half uur besloot ik naar een ander bad te gaan, dus slenterde ik me compleet relaxt de trap op en ging in een klein een persoonsbad zitten. Het leven was perfect op dat moment.

Maar toen.

"REENAA-SAN! REENAA-SAN!" hoorde ik door heel het badhuis. Wtf? Nagai-sensei stond, volledig aangekleed, in de deuropening naar mij te gillen. Doordat ik compleet van mijn a propos was, vergat ik ieder Japans woord en deed niet eens moeite om haar te verstaan. In mijn belevingswereld zei ze dat ik nog een kwartier had, maar ze bedoelde dat er al mensen in de bus aan het wachten waren! Lui antwoordde ik: "出るべきですか？”, als in " Moet ik eruit?". Ok. Ze antwoordde met: "出たほうがいい” als in " Het is beter als je eruit gaat" en in mijn belevingswereld is dat een advies.

Toch?

Op mijn gemakje, klauterde ik uit het bad, ging op een krukje zitten om me af te spoelen, droogde me af, liep naar de kleedkamer, deed me sieraden om etc. Maar, op het moment dat ik mijn spijkerbroek aantrok stond ze me link aan te staren waarbij ze in het Engels zei dat ik al een half uur geleden in bus had moeten zijn. Wederom, volledig van de kaart zei ik dat mijn actie onvergeeflijk was. Een moshiwakenai dus, maar dat vond ze niet grappig en zei iets in de trant van: "Jaja, schiet nou maar op..". Ik haastte me als een bezetene en deed half rennend mijn schoenen aan terwijl ik haar naar de bus volgde. Tijdens het rennen zei ze nog iets van dat ik wat aan mijn luistervaardigheid moest doen. No shit woman..

Helemaal niet relaxt stapte ik hijgend de bus in. Ik was een half uur te laat! Compleet beroofd van mijn Zen heb ik nog tegen mensen zitten gillen. Wat heeft het voor zin om naar de onsen te gaan als je er zo ruw wordt uitgerukt? Dus, wie is er verantwoordelijk voor mijn gebrek aan Zen die dag? Rolf en Sander die een bergje om deden? Mijn gebrekkige Japans? Rolf die zei dat ik om vier uur klaar moest staan? Damnit! Met andere woorden, we hadden een vertraging van een uur en kregen meteen te horen dat we een onderdeel zouden skippen. We zouden een kasteel gaan bekijken en nu ging het niet door. We gingen dus maar even snel naar een of ander museum en naar een traditioneel samurai-huis. Het regende hard die dag en ik had geen paraplu! Wat was ik geïrriteerd vanaf dat moment zeg.. op de terugweg besloot ik maar te slapen en onder het slapen door 許すな te brabbelen.

Samurai-tuin

Eenmaal thuis, ging ik met Glynis, Jurre en Rolf naar de nieuwe favoriete tent van Glynis en mij; namelijk de Sukiya! Het kost maar 4 euro en je krijgt een dikke schotel rijst, vlees en ander heerlijks! Daarna gingen we een router scoren zodat we eindelijk beiden konden internetten. Met eigen internet en een heerlijke kop maccha besloot ik die avond niets meer te doen en niet meer na te denken over de akkefietjes van die lange dag!

Er Zitten Hier Naakte Japanse Vrouwen!

Zoals ik al zelf had voorspeld voelde ik op een gegeven moment een diepe verlangen van binnen om weer te gaan dansen. Na een maand lang niets aan sport te hebben gedaan merkte ik dat ik al mijn energie non-verbaal aan het uiten was, en in mijn geval is dat niet al te goed, dus besloot ik vorige week om te gaan kijken naar ruimtes waar jazz dance zou worden gegeven.

Dankzij Aya, de mentor-mama van Sander, kon ik op twee plekken terecht; op beiden plekken wordt er op donderdag een vorm van jazz-ballet gegeven en ik mocht langskomen om een kijkje te nemen. Met andere woorden, hellsyea! Zo ging ik vorige week naar een buurtcentrum vlakbij. Op de vierde etage van het gebouw zag ik meteen een mooie danszaal; dat wil zeggen een goede vloer, spiegels en veel ruimte. De criteria voor dans-plezier in lesvorm. De les zou anderhalf uur duren en tussen al die vrouwen danste een man met beenwarmers en een sweatband. Hij is trouwens awesome, want hij had als enige de ballen om na de les met mij te gaan praten. Hoe dan ook, ik mocht in de zaal gaan zitten kijken hoe het daar precies aan toeging. Ik voelde me meteen genki door de foute trance nummers die slechts in obscure clubs van Salou te horen zijn. Met een kritische blik bekeek ik de docente en merkte ik meteen dat ze niet compleet professioneel was, omdat ze bijvoorbeeld haar tenen niet doorstrekte, geen perfecte pirouette kon draaien en gewoonweg geen goede houding had. Ok, daar zou ik eventueel een paar maanden mee kunnen leven..

Toen ik me een klein beetje begon te vervelen was de les alweer drie kwartier bezig en men was nog steeds met de warming-up bezig. Een warming-up van drie kwartier! Wat? .. toen besteedden ze een kleine tien minuten aan techniek en vervolgens gingen ze een bizar snelle choreografie doen. Het was meer gogo/show dan jazz en daar baalde ik van. Wat me ook irriteerde was dat men alles op halve kracht deed en bijna geen bewegingen afmaakte. Terwijl ik in mijn hoofd alles wat ik hatelijk vond opsomde kwam de docente naar me toe. We communiceerden in gebrekkig Engels en Japans, maar het kwam erop neer dat ik zei dat ik volgende week of de week daarop zou beginnen. Misschien.

Deze week ben ik naar een ander zaaltje geweest en ik heb me wederom een uur zitten ergeren. Zo kwamen mensen een half uur te laat, was het niveau onder de maat en deed men andere disciplines tussendoor. Zo werd er ook op spitzen gestaan en de flamenco gedanst. Ik heb nooit op spitzen gestaan en heb ik geen geduld voor flamenco. Wat jammer weer. Maar, na de les waren die zeven vrouwen wel erg nieuwsgierig naar mijn persoon: zo waren ze onder de indruk van mijn zuigende Japans, mijn jonge leeftijd en het feit dat ik al jaren in Nederland had gedanst. Ik voelde me helemaal gevleid, bedankte ze dat ik mocht kijken en zei: "sayonara" alsin, hier kom ik nooit meer terug..

Goed, er zijn spannende dingen deze week gebeurd. De jongens zijn al een keer of drie naar een Japans badhuis geweest en ik wilde dit eigenlijk ook heel graag. Maar, omdat er gescheiden badhuizen zijn moest er naar mijns inziens een meisje mee; zodat ik me niet dood zou vervelen. Zo besloten Glynis en ik samen te gaan. We gingen er met een grote groep heen, maar bij de kleedkamers gingen de zes gasten naar links en gingen Glynis en ik naar rechts. De jongens wisten al hoe of wat, maar omdat het voor ons de eerste keer was waren wij nog niet op de hoogte van de etiquette. Zo kreeg ik zowat een hartverlamming toen ik de schuifdeur opendeed en allemaal naakte Japanse vrouwen zag. Ik gooide de deur dicht, deed een stap terug en zei paniekerig tegen Glynis: "Daar zitten naakte Japanse vrouwen binnen! Zitten we goed?!". Nadat we bedacht hadden dat dit wel de ingang van de kleedkamer moest zijn gingen we alsnog dapper naar binnen. Ik voelde me kinderachtig en giechelde een beetje, maar het werd minder leuk toen ik daar compleet naakt stond, want in een Japans badhuis ben jij en iedereen om je heen retenaakt! De schaamte voorbij gingen we de badruimte binnen en namen plaats op krukjes om onszelf schoon te maken. Je moet namelijk eerst schoon zijn voordat je de badruimte betreedt. Alleen al op dat krukje zitten is een heerlijke ervaring, want je gooit warm water over jezelf heen en zeept je in.

Daarna hebben we gebruik gemaakt van de talloze baden. Zo had je een jacuzzi van een graad of 35, een ligbad, een massage bad met harde stralen en een koud bad. We wilden alles uitproberen, dus gingen we ook buiten kijken. Daar had je twee baden van een graad of 40, maar het geniale was dat het die dag knetterhard regende. Toen ik zonder kleren daar in de regen stond wist ik dat dit mijn nieuwe hobby zal worden. Dit soort situaties zou ik als volgt beschrijven: "Dit is leven!" .. De sauna is ook geweldig, want daar zit gewoon een tv binnen!

Ik moet dit even afraffelen, want er zitten mannen van het internet bedrijf in onze kamers te rommelen!

Ik Hartje Kinderen?

Wij, op bezoek bij een middle-school

Jeetje jeetje wat verveel ik me op dit moment. Martijn zit achter me in de gemeenschappelijke ruimte te balen dat hij op dit moment niet kan internetten terwijl ik hem ophits om te gaan lobbyen voor een Izakaya-trip.

Wat heb ik de afgelopen dagen uitgespookt? Laat ik maar niet in detail gaan treden over mijn recente akkefietjes, want ik moet me hier gaan gedragen. Hoe dan ook, van de week ben ik met Matthias en Evelien naar Mr.Max geweest om een fiets te scoren. Mr.Max is zo'n grote winkel waar van alles te vinden is; het varieert van huisdieren tot fietsen. Na ietwat kieskeurig rond geslenterd te hebben besloot ik om voor 80 € een aluminium jitensha te kopen. Alles zat er al op; een dynamo, slot en een mandje aan de voorkant. Dit klinkt burgerlijk en afschuwelijk, maar ik zeur nooit meer als ik de heuvel op moet fietsen met mijn boodschappen. Na afloop fietsten we als malloten de heuvel af en terwijl mijn hart in mijn keel zat, kneep ik mijn remmen voor Vaderland in. Nadat ik zo'n ongelooflijke steile helling was afgefietst, trilde ik op mijn beentjes en liet de rest achter om een Playstation 3 te gaan kopen. Alsin Pyke ging een PS3 kopen.

Vrijdag stond er iets vets op het programma: we zouden een middelbare school bezoeken. Nouja, de onderbouw van een middelbare school dan. Tieners zijn smerig en de meesten van ons hadden er totaal geen behoefte aan dit bezoek, maar ik had er wel onwijs zin in! Zo veel zin dat ik zelfs om kwart voor 7 's ochtends klaar wakker werd. We verzamelden ons voor het Ryuugakusei centrum en gingen met de tram naar onze bestemming. We werden al gewaarschuwd voor de openingsceremonie waarbij wij voor een groep van ongeveer honderd mensen ons zelf moesten gaan voorstellen. Deze waarschuwing klopte, want voor ik het wist zaten we met zijn 10-en op een rij tegenover een grote groep van kinders van rond de 14 a 15 jaar. Gekleed in schooluniform, zittend op de grond van de gymzaal, gaapten zij ons verbaasd aan. Toen ik op de stoel plaats nam en wederom de microfoon mijn kant op zag komen besefte ik dat alles wat ik in anime over scholen had gezien klopte. Van hoe de scholen eruit zien tot de uniformpjes aan toe. Toen ik hierover na zat te denken en een klein beetje wegspacede kreeg ik alweer een microfoon in mijn handjes gedouwd. Als een verlegen kind stond ik op (met mijn voeten naar binnen gedraaid, wel te verstaan!) en stelde mijzelf voor. Content met het feit hoe ik mezelf had geintroduceerd werd ik na dit moment weer nerveus omdat de kinders ons vragen gingen stellen. Aan ieder van ons werd een vraag gesteld en aan mij werd er dit gevraagd: "Wie is je favoriete Japanse zanger..?". Omdat ik een diepe, gepassioneerde liefde voor Kuroda Michihiro koester antwoorde ik met zijn naam. Ik hoorde vlak daarna gegiechel, omdat de kinders niet konden begrijpen hoe ik op zulke "oude" mannen kon vallen.

10 vs. 100

Gelukkig duurde de ceremonie niet zo gek lang, want na afloop renden er meteen twee energieke meisjes met roze naamkaartjes naar mij toe. Dit waren twee kindjes uit mijn groepje van zeven kinderen. Deze twee meisjes, Misato en Mayu, waren meteen vet geïnteresseerd in mijn dans, grepen me bij mijn handjes en sleepten me mee naar hun lokaal. Daar zou ik samen met Matthias, Rolf en de kinderen allerlei activiteiten gaan doen. Zo heb ik wat gekalligrafeerd; ik heb mijn naam, Holland en Japan geschilderd. De kinderen waren onder de indruk van het feit dat ik de volgorde van schrijven wist en daadwerkelijk wat Kanji kende. Maar, in mijn groep zat een jongetje genaamd Bob :D (uiteraard een nicknaam, maar dit maakt het niet minder vet om..!) en Bob kon toch een partij kalligraferen!

I'm soo pretty!

Later gebeurde er iets awesomes, want ik kreeg als enige meisje een yukata aan! Een lichte zomer kimono die tijdens zomerfestivals wordt gedragen. Ik voelde me gelijk geweldig. Al helemaal toen ik samen met mijn kinders door de gangen van het schooltje mocht paraderen. Het was wel een hete dag en ik zweette peentjes, maar dit mocht de pret met bederven, want de kids sleepten me mee naar het muzieklokaal. Ze pingelden voor me op de shamisen en trommelden op de taiko.

Ik was helemaal onder de indruk van hun kunnen en het feit dat ze dit op school hebben geleerd. Jammer genoeg duurde mijn euforische gevoel niet lang voort, want ik kreeg de taiko-stokjes in mijn handen gedrukt. Net zo muzikaal als een vleermuis voelde ik me voor schut staan doordat ik niet eens een paar simpele maten kon trommelen. Wat wilde ik wegrennen zeg, maar dit ging niet omdat de kinders voor me gingen zingen onder piano-begeleiding. Dit waardeerde ik dan weer wel.

Waar ik heel de dag verbaasd over was dat de kinders alles zelf hadden georganiseerd. Bijvoorbeeld, toen ik rond werd geleid was er geen docent te bekennen. Ze deden alles zelf, ook toen we later gingen sporten. De meisjes gingen volleyballen en de gasten gingen voetballen. In de gymzaal was er dus geen docente, de meisjes kozen zelf een scheidsrechter en roteerden zelf van teams. Ze konden nog best goed volleyballen ook!

Fuuuu... sion! Haa!

Jammer genoeg verliep die dag heel snel. We kregen ook allemaal cadeautjes, zo deed ik met mijn kindjes een herken-de-beroemde-anime-characters-quiz. De meeste kende ik wel: zo had je Goku, Mario, Pikachu etc. Al die personages waren op kartonnen vellen getekend en na afloop mocht ik ze hebben. Helemaal verbaasd vroeg ik of ik ze allemaal mocht hebben. De kids knikten enthousiast ja, maar achteraf miste ik Goku! Degene die ik juist wou hebben damnit! Over DBZ gesproken, toen ik zei dat ik daar wel fan van was vonden de jongetjes mij helemaal de shit. Vooral de gozer die "Bejita" (Vegeta) op zijn naamkaartje had staan! Zo deed ik later ook de beruchte Fusion-dance met mijn groepje.

Nooit had ik gedacht dat ik deze tieners zo leuk zou vinden. Zou het zijn omdat ze nog zo kinderachtig zijn en met ballonnen spelen? Dit terwijl de 14 en 15-jarigen in Nederlands al aan orgies doen! Ik wil graag verder bloggen, maar ik heb zo'n honger..