Lena's Nieuwe Liefde

Sakura aan het Filosofen Pad in het wonderschone Kyoto

En zo had ik laatst mijn eerste soloreis gemaakt. Met de lentevakantie bijna erop zitten vond ik het zonde om mijn tijd in Nagasaki te spenderen en moest ik gewoon even weg. Lekker alleen, zodat ik met niemand rekening hoefde te houden. In Nagasaki bloeide al wat sakura (kersenbloesem), maar dit bevredigde de romantische Lena diep van binnen nauwelijks en daarom besloot ze af te reizen naar de oude hoofdstad Heian oftewel Kyoto.

Ik ben helemaal gek op Kyoto en ben er al eerder geweest in november met de studiereis van de universiteit, maar met slechts een anderhalve dag in de prachtige stad deed dit een beetje zeer. Ik wilde Kyoto in de lente herontdekken, sakura en tempels bekijken, shoppen, met mensen afspreken en dit alles op mijn dode gemakje doen!

Woest op zoek naar hostels op internet, en nog steeds een beetje getraumatiseerd door het hostel in Okinawa, vond ik voornamelijk dormitories. Ik ben zo'n iemand die erg op zijn privacy gesteld is en hekel heeft aan het delen van personal space, maar een single room was veel te prijzig gezien het feit dat ik al een voortuin kwijt was aan de shinkansen tickets.

Zo stuitte ik op het hosteltje Gojo-Guesthouse en boekte ik maar. Later bleek dat het the best choice ever was!

Een week later vertrok ik op een vroege zondagochtend richting het station om mijn Kyuushuu-kagome sneltrein van 9:32 te pakken. Na wat geslapen te hebben werd ik alweer wakker op Hakata, Fukuoka en moest ik even een sprintje trekken naar de shinkansen. Terwijl ik buiten adem mijn gereserveerde zitplaats zocht bleek dat er een salarisman zat. In mijn meest subtiele Japans vroeg ik of dat niet misschien, eventueel, mogelijk mijn zitplaats zou kunnen zijn. Nadat ik mijn kaartje liet zien, antwoordde hij met een: ”マジですか?" (serieus?) en stond meteen nerveus op. Later bleek dat ik gelijk had en hij in de verkeerde wagon zat. De komende vier uur vermaakte ik mijzelf met wat literatuur, muziek en gebabbel met een Japanse vrouw naast me.

Aangekomen op Kyoto rond 14:30 stond ik oog in oog met Kyoto Tower en terwijl de aangename zonnestralen mijn vermoeide gezicht streelden voelde ik me meteen goed en besloot ik mijn spullen bij het hostel te dumpen en keihard op pad te gaan.

Kyoto Tower, mijn missie voor de volgende keer: naar de top!

Het stratensysteem van Kyoto is eigenlijk heel simpel. Het is volgens mij gebaseerd op een rastersysteem en kruisingen van straten zijn net coördinaten. Wat ik wel onderschat had waren de loopafstanden.. dat zou ik over twee dagen weten ook..

Hoe dan ook, mijn hosteltje lag op een half uurtje loopafstand van het station af en lag ook nog eens aan een grote weg genaamd Gojo-doori. Eenmaal ingecheckt werd ik begroet door de meest vriendelijke staff die me drie couponnetje gaven voor wat drankjes in de bar/lounge van het hostel en me een rondleiding gaven. Daarna ging ik meteen richting Kiyomizu-dera, die op een kwartier loopafstand lag.

Ik zou eerst met een Japans vriendinnetje uit Tokyo afspreken, maar die kreeg het niet voor elkaar om op het laatste moment shinkansen-kaartjes te scoren, dus dat feest ging niet door. Geen nood, want ik zou ook nog met Timor en Kirsten afspreken: twee Nederlanders die in Kyoto gaan studeren. Ik zat bij Timor in de klas bij een Writing Skills groep in Leiden en hij kwam laatst in Nagasaki, dus reden genoeg om de bloemetjes buiten te zetten. Maar ik zou ze pas 's avonds kunnen ontmoeten, dus moest ik mezelf in de middag vermaken.

Het weer was wonderschoon, dus ik liep flink door naar Kiyomizu-dera. Ik genoot uiteraard van mijn favoriete view ooit, maar het was me daar toch een heksenketel! Lichtelijk overrompeld door de massa had ik het voor mijn doen snel gehad en besloot ik de hoofdwinkelstraat te verkennen.

Mijn favoriete Kyoto-uitzicht ooit, misschien wel van heel Japan

Te voet ging ik richting Kawaramachi/Sanjoo-doori, the place to be om keihard yen te laten rollen. Nou had ik die avond nog niet zoveel yen laten rollen omdat ik simpelweg door de bomen het bos niet meer kon zien. Er was zoveel te zien en er waren bizar veel winkels en warenhuizen. Overwhelming shopping experience!

Na wat voedsel bij de Sukiya was de middag alweer om en had ik met mijn twee gidsen in Kyoto op een zekere locatie afgesproken. Omdat het nog geen tijd was en ik de locatie moest vinden, wilde ik er op mijn gemakje heen lopen. Helemaal zelfverzekerd ging ik natuurlijk keihard de verkeerde kant op, maar toen ik me dat realiseerde gebeurde er iets geks. Een fietser die vlak langs me reed keek verdwaasd om en ik had ook eventjes een zekere wtf-uitdrukking op mijn gezicht. De fietser bleek Adri Rommers te zijn, een student van mijn jaar in Leiden die in Kyoto studeert. Nadat we allebei moesten lachen en zeiden dat het een kleine wereld was wees hij me op het feit dat ik de verkeerde kant op liep. Gelukkig moest hij dezelfde kant op en liepen we babbelend langs Gion, de oude stadswijk. Omdat hij aan de studie moest voor de volgende dag namen we afscheid en ging ik richting mijn locatie.

Eenmaal herenigd met Timor en Kirsten, omdat ik ze al twee hele weken niet had gezien (!) besloten we door Gion te wandelen. De roze kleur van de sakura zag er goed uit gecombineerd met de gedimde straatlicht en donkere nachthemel. Sommige foto's die ik had genomen zagen er onwerkelijk uit!

Sakura in Gion!

Subliem!

Het was al relatief laat en omdat zij een curfew hadden moesten we eventjes snel een drankje doen in een decadente bar. Zo belandden we in een vage tent op de tweede verdieping in een smal steegje in Gion. Timor bestelde een maccha-cocktail en het duurde een half uur voordat hij het daadwerkelijk in zijn handen kreeg. Nadat hij eindelijk een langverwachte slok had genomen vroeg ik op keiharde volume of het niet きもい (smerig) was. Gelukkig zaten we maar een meter van de bar vandaan.. echt, ik deed mijn persoon eer aan..

Rond elven namen we afscheid en hadden we voor de dagen daarop ook afgesproken. Eenmaal in mijn hostel was ik brak en ging ik meteen slapen. Mijn futon lag hemels, maar het gesnurk van een Franse vrouw tegenover me was minder..

Op dag twee had ik een heel ambitieus wandel programma opgezet. Het weer was prachtig, dus reizen met de metro vond ik geen noodzaak. Met deze gedachte in mijn achterhoofd begaf ik mij richting het Filosofen Pad, een wandelroute met vele tempels. Just what Lena likes. Het culturele verlangen in mij werd perfect gestimuleerd.

Dit soort geweldige plaatjes kwam ik tegen

Zo bekeek ik ook de Eikando Zenrin-ji, een tempel van de Jodo-sekte, die een prachtige pagode met een killerview had. Sakura bloeide volop langs het filosofenpad, en dit resulterende in het feit dat menig Japanner en toerist er volop voor ging poseren.


Ergens in het Eikando Zenrin-ji complex

Uitzicht vanaf de pagode

Sakura aan het Filosofen Pad

Ook kwam ik bij het Zilveren Paviljoen terecht, het broertje van zou ik zeggen, die zijn zilveren laag nooit heeft gekregen. Het was daar niet alleen een heksenketel, maar het stond in de steigers!

Zilveren Paviljoen

Ugh.. nadat ik wat Kyoto specialiteiten en een maccha-ijsje had ingeslagen ging ik eventjes in zon relaxen.

Soort van uitgerust ging ik richting Keizerlijk Paleis. Ik schat dat ik daar een uur over deed, het complex zelf was van gigantische proporties en ik voelde mijn kuiten verkrampen. Na wat in de zon gechillt te hebben besloot ik om weer richting Kawaramachi te gaan om te winkelen. Succes verzekerd, want ik heb een yukata gekocht! Yukata-verkoop is redelijk sneaky, want de grote toeristenvallen verkopen yukata voor 6000 yen en je krijgt er niet eens een obi of koordjes bij. Ik weigerde om in de val gelokt te worden, dus ging ik naar een klein winkeltje in een zijstraatje op zoek. Daar scoorde ik voor 2700 yen een pracht yukata, obi, koordjes en een tasje! Ik kon die avond wel sterven van geluk!

Mijn tweede yukata!

Net zo gelukkig als een klein kind met kerst besloot ik me richting hostel te begeven. Toen ik de lounge binnenkwam maakte ik al gauw kennis met Duitse Teresa, Nederlandse Peter en Australische Beau die naar de Kiyomizu-dera wilden, omdat het mooi verlicht zou zijn. Nadat ze vroegen of ik mee wilde stemde ik natuurlijk toe en had ik geniale plaatjes kunnen schieten vanaf mijn favoriete uitkijkpunt!

Once again: mijn favoriete plek in heel Japan

Futuristisch ogende Kiyomizu-dera

Terug in het hostel ging ik borrelen met Peter en nadat de meeste gasten in hun futon lagen te knorren kwam Kenji, de leuke Japannert die in het hostel werkt, met ons mee drinken. Terwijl hij steeds gezelliger werd van de whiskey die een gast had achtergelaten werden de gesprekken steeds leuker en zei die dat Reina-chan (ik dus) zou wakker komen maken als ik niet voor 10:30 beneden bij het ontbijt zou verschijnen. Ok ok.. ik zou gaan ganbatte ageru voor hem. Mijn best doen dus.

Ha! Ik zat al rond 10:15 de volgende ochtend aan de ontbijttafel en kreeg een heerlijke koffie en boterham (Kenji was ook zo schattig..). Op deze betreffende dag had ik met Timor en Kirsten op Kyoto-centraal afgesproken om naar de Fushi Inari Jinja te gaan. Nou had ik al het genoegen gehad om het met Rolf en Sander 's nachts te beklimmen, maar overdag heeft ook zijn charme, deshou?

Voordat Timor en Kirsten kwamen besloot ik naar het dak van Kyoto-station te gaan en te genieten van de killerview. Het station zelf oogt super futuristisch en heeft zelfs een helikopter landingsbaan op het dak!


Vanaf de elfde verdieping van Kyoto-eki

Nice! Helicopterlandingsbaan!

Ondanks het killerview voelde ik een oude dansblessure opkomen. Mijn rechterknie deed echt te zeer en ik moest dadelijk ook nog eens talloze trappen gaan beklimmen.. maar ik zou de Inari Jinja trotseren! Mank of niet!

Eenmaal daar schoten we wat prachtplaatjes en besloten we te chillen op de helft van de klim. Op een gegeven moment sprong ik op en richtte ik mijn camera op mijn twee tourguides, terwijl ik dat deed liep er iemand met wat tassen voor het beeld. Geagiteerd riep ik hardop: "Wat doet zij!" en maakte ik de foto. Achteraf was het een Nederlandse.. mijn subtiliteit kent gewoonweg geen grenzen!

Voor de ingang van de Inari Jinja

Voor de toorii

Uitkijkpunt vanaf Inari Jinja

Na dat stukje schaamte kondigde Timor aan dat we 's avonds naar een Izakaya zouden gaan, omdat hij met een Japans vriendinnetje had afgesproken. Zij zou ons met drie anderen rond 18:30 in het centrum opwachten. Leek me harstikke gezellie, dus na enigszins mank de Inari Jinja te zijn afgelopen besloten wij bij een Starbucks in het centrum onze tijd te doden. Ik kocht een awesome Kyoto-edition mok!

Helemaal verliefd op mijn mok volgde ik de ondertussen grotere groep naar een Izakaya op de negende verdieping van een warenhuis. Het was een hele osshare bedoeling, heerlijk classy! Na lekker gegeten, gedronken en gebabbeld te hebben nam iedereen afscheid en liet Fransman Baptiste, die eerder in Kyoto had gewoond, mij zien hoe ik het snelst terug kon naar mijn hostel.

Rond tienen deed ik even een borrel in de lounge, maar Kenji kwam naar me toe om te vertellen dat er vandaag vroeg zou worden afgesloten en dat het feest voortgezet moest worden op de tweede verdieping. Ik had zoiets van, nou zeg.. maar, eventjes later toen alle gasten naar boven gingen zei Kenji dat de staff eigenlijk uit drinken wilden gaan bij een Latin-bar en vroeg of ik meeging. Zoiets sla ik natuurlijk niet af en zo ging ik met vijf Japanners en een Mexicaan genaamd Enrico naar bar 'El Latino'. Waarom perse een latinbar en waarom namen ze de Mexicaan mee? Blijkbaar kunnen sommige staffleden geweldig Spaans! Ik verbaasde me en zei dat ik al drie weken voor de grap ook Spaans leer. (Op mijn DS, my Spanish coach! Wat! Het werkt! Yo soy una muchacha, como estas?)
Met de Gojo-Guesthouse crew, dronken Mexicaan achterin, Kenji naast me

Het was een supergezellige avond!

We werden met de auto opgehaald, thuisgebracht en bij thuiskomst liet ik me even in de gemeenschappelijke ruimte zien. Voordat ik het wist zat ik beneden met een Canadese en Kenji tot vier uur 's nachts te babbelen.

Met pijn in mijn hart moest ik de volgende dag uitchecken en toen besefte ik me iets: ik vind het heerlijk om alleen te reizen! Ik ben eigenlijk gek op dormitories! Mensen ontmoeten, alleen op pad zijn, afhankelijk zijn van jezelf vind ik allemaal geweldig. Mijn Kyoto-reis heeft me echt zoveel zelfvertrouwen gegeven als mens en ik heb echt kunnen ontdekken wie ik ben als persoon. Als ik weer naar Kyoto terugga wil ik beslist in hetzelfde hostel verblijven.

Na afscheid te hebben genomen van de staff ging ik richting Kyoto-station om mijn spullen in een locker te dumpen. Daarna? Keihard winkelen! Maar, mijn knie deed echt heel zeer, het begon te regenen en ik was op een gegeven moment soort van verdwaald. Dit zorgde voor wat frustratie aan mijn kant. Ik kauwde woest op mijn kauwgom, tuurde gefronsd op mijn kaart en riep af en toe "ありえない" (dit kan toch niet!). Ik voelde me minder gelukkig op dat moment, maar hield mijn hoofd koel en alles kwam goed.

Ik was eigenlijk op zoek naar een Yojiya-winkeltje in een Daimaru-warenhuis. Yojiya is een traditionele Japanse make-up lijn, alleen in Kyoto verkrijgbaar en mijn mama zou er erg gelukkig mee zijn. Leuk en aardig, maar heel lastig te vinden.. en ja puur toevallig spotte ik de vrouw die in een spiegel tuurt, het symbool van het merk! Yokatta!

Na dat gekocht te hebben voelde ik me redelijk miserabel vanwege mijn knie. Het weer werkte niet mee, dus besloot ik mijn middag in de Starbucks door te brengen. Na wat verveling was ik er helemaal klaar mee en mailde ik Timor of hij dadelijk zin om wat te eten. Gelukkig had hij nog tijd om mij te chillen, dus besloten we een hapje te tijdje op de elfde verdieping van Kyoto-eki. Het eten was goddelijk! Ebi tempura-don (gefrituurde garnaal op rijst), udon en een overheerlijk cakeje! Perfecte maaltijd om mijn laatste uur in Kyoto af te sluiten!

Na het eten nam ik afscheid van Timor en Kirsten en liep ik op dat moment immens mank richting mijn shinkansen. Mijn reis verliep vlekkeloos, maar ik verveelde me te pletter omdat ik nergens zin in had. Bah! Eenmaal aangekomen op Nagasaki rond 0:00 besloot ik om een taxi richting huis te pakken, want mijn knie trok het echt niet meer..

Indruk? Ik hou van Kyoto! Het is nu in mijn optiek de mooiste stad van heel Japan. Ik zou er meer dan graag willen wonen! De stad leeft; het heeft zijn overweldigende kanten en zijn momenten van rust. Een drukke winkelstraat en een rustig uitkijkpunt. Een hoog contrast tussen chique, verfijnd en modern tussen het oude, elegante Japanse straatbeeld. Het is er prachtig, een stad naar mijn hart.

Kyoto, Nara, Illegaliteit, Oe's, Aa's en Lena in dr Element

Ore-tachi voor de Heian-jingu, Kyoto!

Yoshu!

Wees jaloers, wees heel jaloers, want dit weekend hadden wij, acht Nederlanders en andere uitwisselingsstudenten, voor het schamele bedrag van 1000 yen/8 euro een geweldig weekendje Kyoto en Nara beleefd! Het klinkt te mooi om waar te zijn, maar toch had dit miezerige bedrag ons verblijf, vlucht met JAL, bustour, entree voor alle tempels en drie maaltijden per dag gedekt! Naar Kyoto gaan was altijd al een droom van me en om die reden ben ik zo dankbaar dat we konden gaan! Kyoto was alles wat ik me had voorgesteld en zoveel meer. Jeej, dus geniet van mijn verslag gevuld met oe's, aa's, illegaliteit en Lena in d'r element!

Jeeej!

Op vrijdagochtend, half acht moesten wij ons verzamelen op het Ryuugakusei center om onze lelijke naamkaartjes op te halen en een handtekening neer te krabbelen. Nadat ik een vies gezicht trok terwijl ik het kaartje met een vinger oppakte besloot ik het in mijn tas te dumpen en er niet meer naar om te kijken, hoewel er duidelijk werd gezegd dat we die krengen heel de dag om moesten hebben. Nadat ik wederom wat regels had gesaboteerd, stapten we en masse de bus in en wij, Hollanders, hadden wederom de achterste banken bezet. Na een dikke drie kwartier arriveerden we op het vliegveld van Nagasaki en kregen we even te horen dat we met JAL zouden vliegen. Oh, nee dat is alleen maar de duurste Japanse vliegvaartmaatschappij, no biggie. Dus, na die luxe vlucht, die maar een minuutje of 50 duurde, landden we in Yakuza-capital Osaka~!

Onze reisgids, en helemaal rechts Ommetje..

Daar werden we opgewacht door een vrolijke gids van een meter veertig die, gekleed in mantelpakje, witte handschoentjes etc, ons verwelkomde. In de bus lukte het haar om maar het liefst anderhalf uur te ouwehoeren over Osaka en hoe ze hallo in Kyoto zeggen, maar mij leek het veel interessanter om mijn nieuwe playlist te beluisteren door middel van mijn gloednieuwe, roze oordopjes. Hoe dan ook, we zouden meteen gaan knallen met onze plan de campagne onder het strenge bewind van Ommetje. Ommetje is een gemene meneer van het Ryuugakusei-center die altijd heel boos kijkt en iedereen opjaagt. Waarom hij zo is genoemd? Omdat hij blijkbaar op iemand in Leiden lijkt..

Links achter, Ommetje..

Dictator Ommetje brulde dat we maar een miezerige veertig minuten hadden om het Nijou-kasteel te bekijken; we moesten foto's maken, bizar snel de omgeving scannen en er vandoor gaan. Heel Japans allemaal, maar ook ongelooflijk irritant, want ik ben als geen ander fan van een geniaal uitzicht. Op dat moment miste ik onze tempo in Tokyo, waarbij we zelf bepaalden hoelang we bij een tempel bleven plakken.

Nijou-kasteel

We werden meteen verzocht onze schoenen uit te doen zodat we de zogenaamde 'Nachtegaal vloer' konden bewandelen. Die vloer is niets minder dan de genialiteit zelve! Het Nijou-kasteel is namelijk gebouwd door Tokugawa Ieyasu; een van de grote drie die Japan hadden verenigd na 1600, tevens een bekende shogun. Zodat deze Tokugawa optimaal gebruik kon maken van zijn schoonheidsslaap werd deze vloer aangelegd. Het is namelijk onmogelijk om ongemerkt het kasteel binnen te sneaken. Ik kreeg een standje toen ik stiekem binnen foto's probeerde te maken..

Ommetje keek op zijn horloge en we moesten alweer verder. De volgende bestemming was dan de Heian-schrijn. Deze knalrode schrijn wordt opgedragen aan de eerste en laatste keizer die, in de tijd dat Kyoto (of vroeger Heian) de hoofdstad van Japan was, regeerde. Het voelde goed om op dat moment daar te zijn, omdat op deze koude, doch heldere herfstdag het contrast rood/groen goed te zien was. Het leverde uiteraard geweldige pics op.

Glynis en ik

Bestemming nummertje drie zal ik nooit vergeten, omdat dit voor mij Kyoto in zijn essentie representeert. Nadat we onder een heuvel arriveerden werden we verzocht bij elkaar te blijven, omdat we een drukke en smalle winkelstraat zouden passeren, maar jammer genoeg verval ik in dit soort situaties vaak in de illegaliteit door even er van door te gaan om het perfecte plaatje te schieten. Zo ging ik naar rechts toen de groep rechtdoor ging, en hoewel Ommetjes blik konden doden, soo worth it. Nadat ik gelukkig niet instant versteend was zag ik het mooiste uitzicht ever. De Kiyomizu-tempel! Vanaf deze houten pracht en praal had je het prachtigste uitzicht over een groot deel van Kyoto. En omdat het herfst was leek het nog velen malen mooier; de blaadjes zijn rond deze periode aan het verkleurden, waarbij je dus een rode kleurengamma te zien krijgt. Toen dacht ik even.. damnit it. Bekijk het maar, ik ga hier overnacht of wonen zodat ik iedere dag van het jaar zoiets te zien krijg, maar dat mocht weer eens niet zo zijn.

Killerview!
Kiyomizu-dera

We liepen de heuvel af nadat we de mededeling kregen dat we even een uurtje dingetjes konden kopen. En ik wilde het lokale snoepgoed scoren! Ik weet nog steeds niet hoe het heet, want ik twijfel tussen yuuko of hashi-nogwat.. anyway de mascotte heet Habbashi-chan en hij vet schattig en hangt aan mijn keitai (mobiel dus). Het zijn driehoekjes van deeg, gevuld met zoete bonenpasta en kaneel. De verkrijgbare smaken verschillen per seizoen. Milan had ze ons in Tokyo laten eten en ze waren heerlijk! Anyway, ik liep een drukke winkel binnen en begon instant te kwijlen toen er overal bakjes stonden waarbij je al het lekkers kon proeven. Gelukkig kwamen Jurre en Rolf ook samples naar binnen schrokken, anders leek ik weer zo'n vreetzak. Yatsuhashi .. heet het..

Met volle tassen rende ik, een klein beetje retarded, de bus in. Het regende en ik was naar de kapper geweest.. we werden rond zessen voor onze Ryoukan afgezet en nadat ik meteen had besloten dat ik met de manager wilde trouwen, omdat hij zoo dropdead-sexy was, kregen ik te horen dat ik op een zes-persoons kamer zou slapen met Glynis, Maaike, Evelien en twee Koreanen.

Na het vreemde diner.. vreemd in de zin van, ik heb tofu gegeten terwijl ik kokhals van het woord alleen, besloten we het centrum van Kyoto te verkennen. Maar de enige vijf woorden die constant uit mijn mond kwamen waren "Oo, hij is zo knap!" tot ongenoegen van anderen. Maar deze uitspraken zijn niets minder dan de waarheid, want de mannen in Kyoto zijn mooi, sexy, lekker.. en het mooiste is dat ze bijna allemaal er zo uitzien! Note to self.. trouw met Kyoto-guy, emigreer naar Kyoto, for ever ever and ever. Sorry ik dwaal af, maar ik ben ook zo sabishii.

We splitsen op. Zo gingen Pyke, Evelien en Maaike het winkelcentrum in en gingen ik, Sander, Rolf en Glynis wandelen. Na een kort half uurtje lanceerde ik heel random de medeling dat ik heel graag de Fushimi Inari-schrijn wilde zien. Het bekende plaatje met al die prachtige Toorii. Little did I know dat Rolf al meteen om de kaart vroeg. In mijn achterhoofd dacht aan het feit dat we de volgende ochtend om 7 uur moesten ontbijten, dus om 6 uur moesten opstaan, maar het idee om naar die schrijn te gaan lonkte.. het was al rond achten. Na wat onderhandeling en twijfels besloten we er toch heen te gaan, niet wetende hoe we zouden komen en hoe ver het precies was. Zo gingen ik, Rolf en Sander op pad nadat we Glynis hadden afgezet bij de Ryoukan. Zo begon onze queeste richting Kyoto Eki te voet..

Nachtelijk Kyoto vanuit Kyoto-Centraal

Nadat we na een minuutje of veertig bij het geweldige station aankwamen en het echt niet zo heel dichtbij was. Al zei Rolf van wel.. bekeken we hoe we met de trein moesten gaan. Ik keek weer eens verkeerd, maar gelukkig was Sander mee om de boel te corrigeren. We stapten dus een (random) trein in en de halte voor de schrijn zou al gauw moeten komen, maar het gekke was dat de trein maar niet stopte. Goh, we waren blijkbaar onderweg naar Nara, waar we morgen naar toe zouden gaan. Goed gedaan! We zaten in de verkeerde trein. Nadat we overstapten en terugkeerden bereikten we eindelijk onze bestemming. Onder een gigantische rode toorii zou, wederom, de zoveelste nachtelijke escapade plaats vinden. En pietlullig zoals ik ben, wil ik dit avontuur gedetailleerd in beeld brengen..


Het avontuur begint hier..

Ik wist serieus niet dat de Fushimi Inari-schrijn een gigantisch complex zou zijn. In mijn belevingswereld zouden er slechts een paar toorii staan, gevolgd door de hoofd-schrijn. We zouden eventjes koekeloeren, foto's maken en teruggaan. Toch?

Nee..

Anyway, we naderden de ingang en maakten foto's van een klein schrijntje waarbij we meteen in de gaten werden gehouden door een beveiligingsmeneer. Hij zei niks, achtervolgde ons een klein beetje en besloot dat geen criminelen, hooligans of hangjongeren waren.

Enigszins geschrokken van een opengebroken pad waren we opgelucht dat we er alsnog langs konden. Zo stonden we al gauw voor een paar toorii. Nadat ik minstens een keer of achter: "Oh wat mooi! ik besterf het!" zei zetten we het op een poging tot foto's maken. De sfeer was enigszins creepy, ten eerste omdat er tussen de toorii veel geesten zouden zijn, omdat dit toch de poorten tussen twee dimensies/werelden zijn. Ten tweede, omdat je stukken had waarbij je geen hand voor ogen kon zien en ten derde omdat we in de verte een vaag figuur zagen.

Deze figuur was een of andere Amerikaan die na wat twijfel op ons af durfte te stappen door "Scary isn't it?" te zeggen. Ik haalde mijn schouders op, zei dat het wel meeviel, maar keek nerveus naar Rolf en Sander, omdat die gast om ons heen begon te hangen. Zo deden de volgende theorieen de rondte: 1. Hij is een gestoorde psychopaat die erop kickt om op obscure plekken te wandelen + bigass butcher knife. 2. Hij schijt wel acht kleuren en durft niet alleen verder te lopen, maar vindt het een opluchting dat wij, andere Westerlingen, ook van de partij zijn. Hoe dan ook, we schudden hem af door een zijpad in de duiken..


Toch wel redelijk spooky, ne?


Boven aan het complex zou, volgens Rolf, een vette tempel zijn en hij had zijn zinnen erop gezet om het bekijken. Ik was van de partij, maar twijfelde aan het pad. Omdat we van de toorii afweken en ons op een glad bergpad bevonden die ook nog eens totaal donker was dacht ik meteen aan de Blair Witch Project en vetoode deze suggestie. Sander zei dat het niet verstandig zou zijn. Ik zei hetzelfde, maar dan minder welbespraakt: "Nee, het is daar fokking donker, ik ga daar echt niet heen!"

Uiteindelijk besloten we naar de top te gaan, maar via de gewone weg. Dus onder alle toorii door. Zo begon onze klim, van maar het liefst een uurtje of anderhalf? Het enige wat we hadden gedaan was traplopen, en zoiets zou ik nooit voor mijn lol doen, maar ik leefde in de illusie dat er gauw een einde aan zou komen. Dat einde kwam maar niet en we merkten meteen dat de prijs van de drankjes in de automaten steeg. Ha, marketing, daar is over nagedacht.

Heerlijk obscuur!


Sander en ik bikkelen de trappen op!

Op een gegeven moment hadden we een geniaal uitzicht over nachtelijk Kyoto! So worth it. Maar het leuke was, dat we nog een minuut of 20 omhoog moesten lopen. Ik stierf een beetje van binnen en van buiten (!), maar vond dat we onze queeste moesten afmaken. En dit was gelukt, maar het resultaat was nogal een anticlimax.. De hoofdschrijn stelde niks voor! En er was niet eens een uitzicht! We moesten ook nog terug..

Al die moeite?

Naar beneden huppelen ging ineens veel sneller en ik schat dat we binnen een minuut of 20 bij de uitgang uitkwamen. Natuurlijk misten we de laatste trein, waardoor we genoodzaakt werden om met de taxi te gaan. Leuker was nog het feit dat onze ryoukan gesloten was. Was er daadwerkelijk een avondklok? Of dacht men dat iedereen alweer thuis was? We begonnen meteen te stressen en na te denken over plekken waar we eventueel een nachtje door konden halen.

Dat zou echt niet relaxt zijn geweest, omdat het ten eerste, freezing koud was en ten tweede ik ongelooflijk brak was. We probeerden onze mede Dutchies te bellen, maar dit ging niet helemaal goed omdat het merendeel lag te maffen. Logisch. Wat te doen? Musquetier bellen! Rolf durfde niet, omdat hij de Musketier geregeld rond 3 uur 's nachts in Nagasaki belt en hij dit niet zou waarderen. Dus, ik belde en zei met mijn meest schattige vrouwenstem: "Jurre?? Ben je wakkker??" Na wat onderhandeling kwam hij naar beneden, vond een receptionist die ons naar binnen had gelaten.

Maar, probleem nummer 2. Ik lag op een zes-persoonskamer waarin 5/6 al lag te slapen. Ik moest dus, in het donker, voorzichtig en stil over iedereen heen kruipen, mijn futon uitvouwen en vooral niet rinkelen met mijn zes keitai-straps..

Op dag 2 was ik klaar wakker rond zessen! Na hetzelfde Japanse ontbij gingen we naar de Kitano Tenman-gu. De schrijn van Michizane Sugawara, diegene die wijsheid symboliseert. Wat we vooral moesten doen was beelden van koeien aaien, want daar zou je slimmer van worden. Sorry, mijn IQ daalt terwijl ik dit typ.


Kitano Tenman- Gu

Later op de dag bezochten de Kinkakuji a.k.a Het Gouden Paviljoen. Om even Sander te citeren: "Het was prachtig.."



Het Gouden Paviljoen

Daarna gingen we eigenlijk, na wat lunch, naar Nara. Nara oogde pauper. Het eten was redelijk, maar daarna zijn we toch stiekem naar de Gouden M geweest en werden we keihard betrapt door wat reisleiding. Omdat iedereen toch wel brak was besloten we vroeg naar bed te gaan. Nadat ik heel vervelend in de slaapkamer was a la "Met een man kun je veel doen.." was ik toch echt rond half 11 helemaal van de kaart.

Op dag 3 zouden we in vier groepen een rondleiding door o.a de Kofukuji, Toudaiji en het park van Nara krijgen. Ik zat in groep H, maar op zn Japans spreek je het "ecchi" uit. Haha, we weten allemaal wat dat betekent.. Niet? Ok, iets met sex. Het ergste was, dat Ommetje met ons mee zou lopen..


Kashikomarimashita! Sir, yes sir!

Voor de Toudai-ji!

Hertjes

Onze reisgids was een onwijze jama (hij stond vaak in de weg) in het museum en wij hadden meer aandacht voor de herten die buiten los rondliepen. In Nara lopen ongeveer 1200 hertjes rond; you can love em, feed em etc. Later overkwam mij weer eens iets vreemds. Ik besloot om een ijsje uit de automaat te trekken en zat na enkele seconden natuurlijk helemaal onder.. Maar, al die smerige papiertjes irriteerden me en ik wilde ze doodgraag weggooien. Probleem was dat er in een straal van 1 km geen prullenbakken te bekennen waren. Ik besloot om een winkelier uit te horen in mijn beste Japans en zei:

"Doko, kore wo sawaru tokoro ga arimasu ka?" .. .. dit kan heel fout geinterpreteerd worden door die lieve oude meneer. Alsin, "Nou kom maar mee naar achter.. ;) "

Ik haalde het werkwoord sawaru (aanraken) met suteru (weggooien) door elkaar en zei dus: "Waar is hier een plek om dit aan te raken?" Terwijl ik naar beneden gebaarde.. Gelukkig begreep die me! Het kon misgaan!

Nadat ik weer eens keihard voor lul had gestaan werd ons verteld dat we richting bus moest lopen. Onderweg naar Osaka, praatte de gids twee uur lang en sliep ik eigenlijk half. We vlogen wederom met JAL en werden met de bus naar de Uni gebracht. Matthias en Martijn wachtten ons op, omdat we meteen uit eten zouden gaan vanwege Rolfs verjaardag. Ik was morsdood en besloot om daarna met de taxi naar huis te gaan. Sindsdien lag ik drie dagen horizontaal, omdat ik snotverkouden was.