Lena's Nieuwe Liefde

Sakura aan het Filosofen Pad in het wonderschone Kyoto

En zo had ik laatst mijn eerste soloreis gemaakt. Met de lentevakantie bijna erop zitten vond ik het zonde om mijn tijd in Nagasaki te spenderen en moest ik gewoon even weg. Lekker alleen, zodat ik met niemand rekening hoefde te houden. In Nagasaki bloeide al wat sakura (kersenbloesem), maar dit bevredigde de romantische Lena diep van binnen nauwelijks en daarom besloot ze af te reizen naar de oude hoofdstad Heian oftewel Kyoto.

Ik ben helemaal gek op Kyoto en ben er al eerder geweest in november met de studiereis van de universiteit, maar met slechts een anderhalve dag in de prachtige stad deed dit een beetje zeer. Ik wilde Kyoto in de lente herontdekken, sakura en tempels bekijken, shoppen, met mensen afspreken en dit alles op mijn dode gemakje doen!

Woest op zoek naar hostels op internet, en nog steeds een beetje getraumatiseerd door het hostel in Okinawa, vond ik voornamelijk dormitories. Ik ben zo'n iemand die erg op zijn privacy gesteld is en hekel heeft aan het delen van personal space, maar een single room was veel te prijzig gezien het feit dat ik al een voortuin kwijt was aan de shinkansen tickets.

Zo stuitte ik op het hosteltje Gojo-Guesthouse en boekte ik maar. Later bleek dat het the best choice ever was!

Een week later vertrok ik op een vroege zondagochtend richting het station om mijn Kyuushuu-kagome sneltrein van 9:32 te pakken. Na wat geslapen te hebben werd ik alweer wakker op Hakata, Fukuoka en moest ik even een sprintje trekken naar de shinkansen. Terwijl ik buiten adem mijn gereserveerde zitplaats zocht bleek dat er een salarisman zat. In mijn meest subtiele Japans vroeg ik of dat niet misschien, eventueel, mogelijk mijn zitplaats zou kunnen zijn. Nadat ik mijn kaartje liet zien, antwoordde hij met een: ”マジですか?" (serieus?) en stond meteen nerveus op. Later bleek dat ik gelijk had en hij in de verkeerde wagon zat. De komende vier uur vermaakte ik mijzelf met wat literatuur, muziek en gebabbel met een Japanse vrouw naast me.

Aangekomen op Kyoto rond 14:30 stond ik oog in oog met Kyoto Tower en terwijl de aangename zonnestralen mijn vermoeide gezicht streelden voelde ik me meteen goed en besloot ik mijn spullen bij het hostel te dumpen en keihard op pad te gaan.

Kyoto Tower, mijn missie voor de volgende keer: naar de top!

Het stratensysteem van Kyoto is eigenlijk heel simpel. Het is volgens mij gebaseerd op een rastersysteem en kruisingen van straten zijn net coördinaten. Wat ik wel onderschat had waren de loopafstanden.. dat zou ik over twee dagen weten ook..

Hoe dan ook, mijn hosteltje lag op een half uurtje loopafstand van het station af en lag ook nog eens aan een grote weg genaamd Gojo-doori. Eenmaal ingecheckt werd ik begroet door de meest vriendelijke staff die me drie couponnetje gaven voor wat drankjes in de bar/lounge van het hostel en me een rondleiding gaven. Daarna ging ik meteen richting Kiyomizu-dera, die op een kwartier loopafstand lag.

Ik zou eerst met een Japans vriendinnetje uit Tokyo afspreken, maar die kreeg het niet voor elkaar om op het laatste moment shinkansen-kaartjes te scoren, dus dat feest ging niet door. Geen nood, want ik zou ook nog met Timor en Kirsten afspreken: twee Nederlanders die in Kyoto gaan studeren. Ik zat bij Timor in de klas bij een Writing Skills groep in Leiden en hij kwam laatst in Nagasaki, dus reden genoeg om de bloemetjes buiten te zetten. Maar ik zou ze pas 's avonds kunnen ontmoeten, dus moest ik mezelf in de middag vermaken.

Het weer was wonderschoon, dus ik liep flink door naar Kiyomizu-dera. Ik genoot uiteraard van mijn favoriete view ooit, maar het was me daar toch een heksenketel! Lichtelijk overrompeld door de massa had ik het voor mijn doen snel gehad en besloot ik de hoofdwinkelstraat te verkennen.

Mijn favoriete Kyoto-uitzicht ooit, misschien wel van heel Japan

Te voet ging ik richting Kawaramachi/Sanjoo-doori, the place to be om keihard yen te laten rollen. Nou had ik die avond nog niet zoveel yen laten rollen omdat ik simpelweg door de bomen het bos niet meer kon zien. Er was zoveel te zien en er waren bizar veel winkels en warenhuizen. Overwhelming shopping experience!

Na wat voedsel bij de Sukiya was de middag alweer om en had ik met mijn twee gidsen in Kyoto op een zekere locatie afgesproken. Omdat het nog geen tijd was en ik de locatie moest vinden, wilde ik er op mijn gemakje heen lopen. Helemaal zelfverzekerd ging ik natuurlijk keihard de verkeerde kant op, maar toen ik me dat realiseerde gebeurde er iets geks. Een fietser die vlak langs me reed keek verdwaasd om en ik had ook eventjes een zekere wtf-uitdrukking op mijn gezicht. De fietser bleek Adri Rommers te zijn, een student van mijn jaar in Leiden die in Kyoto studeert. Nadat we allebei moesten lachen en zeiden dat het een kleine wereld was wees hij me op het feit dat ik de verkeerde kant op liep. Gelukkig moest hij dezelfde kant op en liepen we babbelend langs Gion, de oude stadswijk. Omdat hij aan de studie moest voor de volgende dag namen we afscheid en ging ik richting mijn locatie.

Eenmaal herenigd met Timor en Kirsten, omdat ik ze al twee hele weken niet had gezien (!) besloten we door Gion te wandelen. De roze kleur van de sakura zag er goed uit gecombineerd met de gedimde straatlicht en donkere nachthemel. Sommige foto's die ik had genomen zagen er onwerkelijk uit!

Sakura in Gion!

Subliem!

Het was al relatief laat en omdat zij een curfew hadden moesten we eventjes snel een drankje doen in een decadente bar. Zo belandden we in een vage tent op de tweede verdieping in een smal steegje in Gion. Timor bestelde een maccha-cocktail en het duurde een half uur voordat hij het daadwerkelijk in zijn handen kreeg. Nadat hij eindelijk een langverwachte slok had genomen vroeg ik op keiharde volume of het niet きもい (smerig) was. Gelukkig zaten we maar een meter van de bar vandaan.. echt, ik deed mijn persoon eer aan..

Rond elven namen we afscheid en hadden we voor de dagen daarop ook afgesproken. Eenmaal in mijn hostel was ik brak en ging ik meteen slapen. Mijn futon lag hemels, maar het gesnurk van een Franse vrouw tegenover me was minder..

Op dag twee had ik een heel ambitieus wandel programma opgezet. Het weer was prachtig, dus reizen met de metro vond ik geen noodzaak. Met deze gedachte in mijn achterhoofd begaf ik mij richting het Filosofen Pad, een wandelroute met vele tempels. Just what Lena likes. Het culturele verlangen in mij werd perfect gestimuleerd.

Dit soort geweldige plaatjes kwam ik tegen

Zo bekeek ik ook de Eikando Zenrin-ji, een tempel van de Jodo-sekte, die een prachtige pagode met een killerview had. Sakura bloeide volop langs het filosofenpad, en dit resulterende in het feit dat menig Japanner en toerist er volop voor ging poseren.


Ergens in het Eikando Zenrin-ji complex

Uitzicht vanaf de pagode

Sakura aan het Filosofen Pad

Ook kwam ik bij het Zilveren Paviljoen terecht, het broertje van zou ik zeggen, die zijn zilveren laag nooit heeft gekregen. Het was daar niet alleen een heksenketel, maar het stond in de steigers!

Zilveren Paviljoen

Ugh.. nadat ik wat Kyoto specialiteiten en een maccha-ijsje had ingeslagen ging ik eventjes in zon relaxen.

Soort van uitgerust ging ik richting Keizerlijk Paleis. Ik schat dat ik daar een uur over deed, het complex zelf was van gigantische proporties en ik voelde mijn kuiten verkrampen. Na wat in de zon gechillt te hebben besloot ik om weer richting Kawaramachi te gaan om te winkelen. Succes verzekerd, want ik heb een yukata gekocht! Yukata-verkoop is redelijk sneaky, want de grote toeristenvallen verkopen yukata voor 6000 yen en je krijgt er niet eens een obi of koordjes bij. Ik weigerde om in de val gelokt te worden, dus ging ik naar een klein winkeltje in een zijstraatje op zoek. Daar scoorde ik voor 2700 yen een pracht yukata, obi, koordjes en een tasje! Ik kon die avond wel sterven van geluk!

Mijn tweede yukata!

Net zo gelukkig als een klein kind met kerst besloot ik me richting hostel te begeven. Toen ik de lounge binnenkwam maakte ik al gauw kennis met Duitse Teresa, Nederlandse Peter en Australische Beau die naar de Kiyomizu-dera wilden, omdat het mooi verlicht zou zijn. Nadat ze vroegen of ik mee wilde stemde ik natuurlijk toe en had ik geniale plaatjes kunnen schieten vanaf mijn favoriete uitkijkpunt!

Once again: mijn favoriete plek in heel Japan

Futuristisch ogende Kiyomizu-dera

Terug in het hostel ging ik borrelen met Peter en nadat de meeste gasten in hun futon lagen te knorren kwam Kenji, de leuke Japannert die in het hostel werkt, met ons mee drinken. Terwijl hij steeds gezelliger werd van de whiskey die een gast had achtergelaten werden de gesprekken steeds leuker en zei die dat Reina-chan (ik dus) zou wakker komen maken als ik niet voor 10:30 beneden bij het ontbijt zou verschijnen. Ok ok.. ik zou gaan ganbatte ageru voor hem. Mijn best doen dus.

Ha! Ik zat al rond 10:15 de volgende ochtend aan de ontbijttafel en kreeg een heerlijke koffie en boterham (Kenji was ook zo schattig..). Op deze betreffende dag had ik met Timor en Kirsten op Kyoto-centraal afgesproken om naar de Fushi Inari Jinja te gaan. Nou had ik al het genoegen gehad om het met Rolf en Sander 's nachts te beklimmen, maar overdag heeft ook zijn charme, deshou?

Voordat Timor en Kirsten kwamen besloot ik naar het dak van Kyoto-station te gaan en te genieten van de killerview. Het station zelf oogt super futuristisch en heeft zelfs een helikopter landingsbaan op het dak!


Vanaf de elfde verdieping van Kyoto-eki

Nice! Helicopterlandingsbaan!

Ondanks het killerview voelde ik een oude dansblessure opkomen. Mijn rechterknie deed echt te zeer en ik moest dadelijk ook nog eens talloze trappen gaan beklimmen.. maar ik zou de Inari Jinja trotseren! Mank of niet!

Eenmaal daar schoten we wat prachtplaatjes en besloten we te chillen op de helft van de klim. Op een gegeven moment sprong ik op en richtte ik mijn camera op mijn twee tourguides, terwijl ik dat deed liep er iemand met wat tassen voor het beeld. Geagiteerd riep ik hardop: "Wat doet zij!" en maakte ik de foto. Achteraf was het een Nederlandse.. mijn subtiliteit kent gewoonweg geen grenzen!

Voor de ingang van de Inari Jinja

Voor de toorii

Uitkijkpunt vanaf Inari Jinja

Na dat stukje schaamte kondigde Timor aan dat we 's avonds naar een Izakaya zouden gaan, omdat hij met een Japans vriendinnetje had afgesproken. Zij zou ons met drie anderen rond 18:30 in het centrum opwachten. Leek me harstikke gezellie, dus na enigszins mank de Inari Jinja te zijn afgelopen besloten wij bij een Starbucks in het centrum onze tijd te doden. Ik kocht een awesome Kyoto-edition mok!

Helemaal verliefd op mijn mok volgde ik de ondertussen grotere groep naar een Izakaya op de negende verdieping van een warenhuis. Het was een hele osshare bedoeling, heerlijk classy! Na lekker gegeten, gedronken en gebabbeld te hebben nam iedereen afscheid en liet Fransman Baptiste, die eerder in Kyoto had gewoond, mij zien hoe ik het snelst terug kon naar mijn hostel.

Rond tienen deed ik even een borrel in de lounge, maar Kenji kwam naar me toe om te vertellen dat er vandaag vroeg zou worden afgesloten en dat het feest voortgezet moest worden op de tweede verdieping. Ik had zoiets van, nou zeg.. maar, eventjes later toen alle gasten naar boven gingen zei Kenji dat de staff eigenlijk uit drinken wilden gaan bij een Latin-bar en vroeg of ik meeging. Zoiets sla ik natuurlijk niet af en zo ging ik met vijf Japanners en een Mexicaan genaamd Enrico naar bar 'El Latino'. Waarom perse een latinbar en waarom namen ze de Mexicaan mee? Blijkbaar kunnen sommige staffleden geweldig Spaans! Ik verbaasde me en zei dat ik al drie weken voor de grap ook Spaans leer. (Op mijn DS, my Spanish coach! Wat! Het werkt! Yo soy una muchacha, como estas?)
Met de Gojo-Guesthouse crew, dronken Mexicaan achterin, Kenji naast me

Het was een supergezellige avond!

We werden met de auto opgehaald, thuisgebracht en bij thuiskomst liet ik me even in de gemeenschappelijke ruimte zien. Voordat ik het wist zat ik beneden met een Canadese en Kenji tot vier uur 's nachts te babbelen.

Met pijn in mijn hart moest ik de volgende dag uitchecken en toen besefte ik me iets: ik vind het heerlijk om alleen te reizen! Ik ben eigenlijk gek op dormitories! Mensen ontmoeten, alleen op pad zijn, afhankelijk zijn van jezelf vind ik allemaal geweldig. Mijn Kyoto-reis heeft me echt zoveel zelfvertrouwen gegeven als mens en ik heb echt kunnen ontdekken wie ik ben als persoon. Als ik weer naar Kyoto terugga wil ik beslist in hetzelfde hostel verblijven.

Na afscheid te hebben genomen van de staff ging ik richting Kyoto-station om mijn spullen in een locker te dumpen. Daarna? Keihard winkelen! Maar, mijn knie deed echt heel zeer, het begon te regenen en ik was op een gegeven moment soort van verdwaald. Dit zorgde voor wat frustratie aan mijn kant. Ik kauwde woest op mijn kauwgom, tuurde gefronsd op mijn kaart en riep af en toe "ありえない" (dit kan toch niet!). Ik voelde me minder gelukkig op dat moment, maar hield mijn hoofd koel en alles kwam goed.

Ik was eigenlijk op zoek naar een Yojiya-winkeltje in een Daimaru-warenhuis. Yojiya is een traditionele Japanse make-up lijn, alleen in Kyoto verkrijgbaar en mijn mama zou er erg gelukkig mee zijn. Leuk en aardig, maar heel lastig te vinden.. en ja puur toevallig spotte ik de vrouw die in een spiegel tuurt, het symbool van het merk! Yokatta!

Na dat gekocht te hebben voelde ik me redelijk miserabel vanwege mijn knie. Het weer werkte niet mee, dus besloot ik mijn middag in de Starbucks door te brengen. Na wat verveling was ik er helemaal klaar mee en mailde ik Timor of hij dadelijk zin om wat te eten. Gelukkig had hij nog tijd om mij te chillen, dus besloten we een hapje te tijdje op de elfde verdieping van Kyoto-eki. Het eten was goddelijk! Ebi tempura-don (gefrituurde garnaal op rijst), udon en een overheerlijk cakeje! Perfecte maaltijd om mijn laatste uur in Kyoto af te sluiten!

Na het eten nam ik afscheid van Timor en Kirsten en liep ik op dat moment immens mank richting mijn shinkansen. Mijn reis verliep vlekkeloos, maar ik verveelde me te pletter omdat ik nergens zin in had. Bah! Eenmaal aangekomen op Nagasaki rond 0:00 besloot ik om een taxi richting huis te pakken, want mijn knie trok het echt niet meer..

Indruk? Ik hou van Kyoto! Het is nu in mijn optiek de mooiste stad van heel Japan. Ik zou er meer dan graag willen wonen! De stad leeft; het heeft zijn overweldigende kanten en zijn momenten van rust. Een drukke winkelstraat en een rustig uitkijkpunt. Een hoog contrast tussen chique, verfijnd en modern tussen het oude, elegante Japanse straatbeeld. Het is er prachtig, een stad naar mijn hart.

Dag 3,4,5

Ik voor het Keizerlijk Paleis in het prachtige Ginza

Dag 3

Dit is een pijnlijk onderwerp, omdat we om tien uur 's ochtends hadden afgesproken. Opstaan leek een onmogelijk gezien het feit dat ik slechts een uurtje of vier had geslapen na ons geniale karaoke-uitje. De jongens waren nog om vier uur ’s nachts naar de Tsukiji-vismarkt geweest en stonden met een hun brakke hoofden een uurtje later op.

Ik bedekte mijn immense wallen met een gigantische zonnebril en besloot vandaag min of meer het initiatief te nemen en de dag in te plannen. Ik wilde heel graag Ginza zien, omdat dit de eerste moderne Japanse wijk is en vol gebouwd zit met glimmende, torenhoge warenhuizen. Dit was meteen te zien toen we op het Ginza-station aankwamen en al gauw in de gaten kregen dat alles daadwerkelijk shiny en clean was. Hoe dan ook, we waren hongerig en het konbini-eten begon te vervelen. Konbini staat voor convenience store en is dus een plek waar je 24/7 terecht kan, eten kan kopen, kan pinnen etc. We wilden lekkere broodjes in een department store halen, dus keken we al kwijlend naar al het lekkers. Nadat we wat broodjes hadden uitgekozen werden ze behoorlijk netjes verpakt en verzegeld met een gouden strik. Ik mag Japan wel, dacht ik op dat moment.

Ik, helemaal gek op Ginza!

De gasten (Boeddha, Blonde God en Schoen) hadden geen zin in het bekijken van glimmende hebbedingetjes, dus besloten we ons op te splitsen. Dit resulteerde in het feit dat ik en Glynis naar het Keizerlijk Paleis begonnen te wandelen.

Het was ongelooflijk hard bikkelen onder de hete zon, maar de moeite waard. We bereikten na een half uur een gigantische park waar allerlei mensen zaten te chillen onder het genot van een geniaal uitzicht op alle wolkenkrabbers, het Keizerlijk Paleis en de Nijuu-bashi (brug). De plek waar je naar het paleis kon staren werd bewaakt door chagrijnige beveiligers met mooie, witte handschoentjes. Nadat ik niet de ballen had om met ze op de foto te gaan, vonden we dat de jongens dit super uitzicht ook moesten komen bewonderen, dus we bikkelden terug naar het centrum van Ginza. Nadat ik knetterhard het half uurtje terug had gelopen voelde ik me toch wel brak na de nachtelijke zangsessies, maar toch terroriseerde ik iedereen met het idee om naar Yasukuni-schrijn te gaan. Dit is een schrijn voor Japanse oorlogsslachtoffers, of verheerlijking van het Japanse Imperium tijdens WO2.

Beruchte Yasukuni-schrijn

Nadat ik met mijn coördinatie van een baksteen iedereen in de metro navigeerde arriveerden we in wijk Shinjuku. Iedereen was een beetje moe tijdens het bezoek aan de schrijn, maar ik voelde me in mijn element, omdat ik militaire geschiedenis geweldig vind. Ik liep het museum binnen en begon foto’s van een Japanse zero-vliegtuig te maken.

Waar we ook heel graag naartoe wilden was Tokyo Tower, het equivalent van de Eifeltoren, maar dan 13 meter hoger. Japan moet het immers, ietwat beter doen. Ik genoot onwijs van het mooie uitzicht van de nachtelijke skyline van Tokyo en vond mezelf tof dat ik me had ingeschreven voor dit avontuur. Dit soort kleine dingen in het leven moet je koesteren.

Al die euforische gevoelens maken hongerig, dus begonnen we uit te vogelen in welke wijk we goedkoop konden eten. Shinjuku dus. Door het gebrek aan eettentjes besloten we maar de eerste de beste traditionele eettent binnen te stappen. We werden meteen raar aangestaard door de gasten die daar werkten en ze roddelden ongetwijfeld over ons, maar it’s all good. Daarna besloten we even Shinjuku te verkennen en de meesten waren niet onder de indruk van de pauperness. Ik, daarentegen, genoot met volle teugen! Wat een wijk! Het heeft zo’n aparte, undergroud vibe, de apocalyptische zwarte gebouwen met rode accenten, verlaten steegjes en een mysterieus uitzicht. Vanaf dat moment wist ik dat hier nog een blokje om moest maken! Teleurgesteld in het feit dat de rest oh zo moe was, besloot ik alleen met Matthias te gaan wandelen door deze prachtwijk. Wandelend door obscure straten bewonderde ik alle sigarettenautomaten, want sigaretten hier zijn spotgoedkoop! Ongeveer 300 yen per pakje! (2 euro)

Ik aanbid de sigaretten-Kami

Terwijl we foto’s zaten te maken van een verlaten tunnel zagen we een zooi spullen staan. Ik twijfelde even aan mijn moreel en wilde even op een karretje springen, maar het bleek dat deze spullen van iemand waren. Een burakumin zat tussen het hoopje spullen, luisterend naar muziek (Ipod!), boekje lezend, noodels te eten. We voelden ons lullig en hoopten niet dat hij dat dacht dat we foto’s van hem aan het maken waren.

Daarna kreeg ik het koud en terwijl ik een hete blik koffie uit de automaat trok gingen we maar richting station. (Je zou denken dat het vervoer in Tokyo oh zo 24/7 is. Nou mooi niet, de laatste metro vertrekt rond twaalven en dat op een zaterdag). Eenmaal op het perron zagen we staan dat het een perron voor alleen vrouwen was en gezien het feit dat Hotoke-same geen vrouw is (27 Dresses?), gingen we naar een andere. Er bestaan zoiets als een vrouwenperron, omdat het ten eerste veiliger is en ten tweede omdat mannen vrouwen bij hun kont grijpen tijdens druktes. Vieze チカン。

Shinjuku! Mijn grote liefde!

Atashirashikunai ga, geen nachtelijke escapades verder.

Dag 4: Kamakura

Vandaag het moment waar ik me zolang op verheugde! We gingen naar Kamakura! Het is een pittoresk stadje vlakbij Tokyo, voorzien van talloze tempelcomplexen. We hadden geluk dat een vriendin van Milan ons daar rond wilde leiden, dus we verzamelden ons op het station. Aanwezigen: Matthias, Rolf, Glynis, Ward, Milan, Martijn, Jurre, Sander, Natsumi (Milan’s vriendin), Saori (Natsumi’s vriendin), Akio, Yoko en nog een meisje dat vet goed Engels kon, maar wiens naam ik ben vergeten!

Mijn droom komt uit! Ik sta voor de Daibutsu in Kamakura

We bezochten vier plekken, maar de meest geniale was de Daibutsu (Grote Boeddha). Hij is prachtig!

Oja, op een gegeven moment werd ik aangesproken door een klein meisje die in gebrekkig Engels aan mij vroeg of ik met haar op de foto wilde. Toen ik zei dat ik wel Japans kon, trok ze wit weg, maar was nog wel bereid om op de foto te gaan. Fijn dat ik aan word gezien als een of andere roodharige barbaar.

Al die culturele uitstapjes maken hongerig, dus besloten we met de hele gang naar Yokohama te gaan. Voordat ik het wist zaten we te eten in een all you can tent (13 euro) in de Chinatown van Yokohama. Omdat we met zo’n grote groep waren zaten we aan twee tafels. Akio maakte random opmerkingen dat hij met een lief, Nederlands meisje wilde trouwen en dat dit zijn droom was. Hoewel ik niet goed wist of dat een hint was of niet, vertelde ik hem over greencard huwelijken in Amerika en mijn halfzus (die daar gebruik van heeft gemaakt). Hij vond dit wel tof.

Akio wilt uiteindelijk in Nederland werken, omdat er veel vakantiedagen zijn en het leven er rustiger is. Om de een of andere reden kreeg hij het idee dat ik hem en zijn hints irritant vond, maar dat was niet zo. Ik vermaakte mezelf door de Blonde God uit te lachen, die naast een meisje zat die wel heel graag wilde trouwen. Toen ze aan hem vroeg of hij wilde trouwen, lachten we enorm en vonden dat hij instant verloofd was. Ik had het wel moeilijk om de Japanse gesprekken te volgen en flipte steeds als ze mij een vraag stelden. Wel gelijk de brutaalste, op welke mannen ik viel en waar Nederlandse mannen op zoek naar zijn. Ze waren verbaasd dat ik op donker haar en donkere ogen viel en vonden dat ik niets met een Japanner moest beginnen omdat ze zulke workaholics zijn. Ik maar denken dat Japanners subtiel zijn.

Even later kregen we de haven van Yokohama te zien en het kantoor waar Akio werkt. Toen ik hem vroeg hoe het leven als salaryman was zei hij dat ik geen domme vragen moest stellen en met hem moest trouwen. (Of iets in die trant). Ook toen ik naar de openbare wc wilde trok Saori me bij de arm en zei dat ik het gevaarlijk was omdat er lijpo's zijn die random mensen neersteken. Ik zal het onthouden.

Hoewel wij allemaal hondsmoe waren wilden we met zijn allen naar karaoke! Martijn is een stouterd omdat hij vijf keer achter elkaar nummers voor zich zelf zat in te stellen. Na een paar uur ging de helft weg en bleef de harde kern keihard tot half vijf.

Dag 4: Ghibli museum

Vandaag was het niet zo spannend voor me, omdat het Ghibli museum op het programma stond. Ik had zoiets van.. hoeft niet hoor.

Het museam van Miyazaki Hayao. Ok, mag wel.

Later spraken we met Natsumi en Saori af in de Starbucks. Saori is trouwens vet lief, want de dag ervoor had ik met haar zitten babbelen over Cheburashka (Russich poppetje, childhood sentiment, vet famous in Japan) en gaf ze mij een boekje cadeau! Vet lief! En ik ken haar niet eens 24 uur! Ze vroeg ook wat ik later ging doen en ik zei dat de jongens naar Akihabara wilden en ik eigenlijk wilde winkelen in Shibuya. Rolf en Glynis wilden niet naar Shibuya en dat betekende dat ik alleen moest gaan. Ik werd een beetje nerveus door dit soort turn of events, dus zei Saori dat zij en Natsumi wel mee zouden gaan. Ik voelde me een beetje schuldig omdat ik hun meesleepte.

Uiteindelijk wilde Natsumi nog wat tijd spenderen met Milan, dus nam Saori me mee naar 109, een beruchte department store. Ik hoorde Natsumi eerder zeggen dat het daar eng was en toen ik vroeg waarom zei ze dat daar allemaal eng geblondeerde mokkels rondliepen die niet meer op Japanners lijken. Altijd in voor de circus stond ik erop om daarheen te gaan. Het was daar inderdaad eng, maar dat was niet het vervelende. In Japan is het zo dat op het moment dat een winkel binnenloopt men op een irritante wijze “Irasshaimase!” (wees welkom) naar je roept. Als je dat tachtig keer op een dag hebt gehoord, dan wil je niets liever dan de winkels vermijden. Ik ben het ondertussen nog niet gewend en heb de neiging om zelf met een irritante stem hetzelfde terug te roepen. Wat me ook opvalt aan Japanse meisjes is dat ze altijd korte broekjes of rokjes dragen en dat hun bovenlichamen bedekt zijn. Denk aan de combinatie hotpants, uggs, bontmuts, maar ik ben in Japan ik klaag niet.

De Boeddha en ik genieten van cocktails!

Na wat entertainment in de regen gingen we met zijn allen naar een kroegje waar je eerst je schoenen uit moest doen. Uiteraard dronk ik samen met drie gasten een fles sake leeg gevolgd door heerlijke Malibu-cocktails. Jammer genoeg moesten we vroeg weg, omdat we afhankelijk van de metro waren. Dit bedierf de pret niet, want ik ging samen met Matthias, Rolf, Martijn en Jurre naar een kroeg (Kokoro-bar, duurste kroeg in Asakusa) in de buurt. Het oogde stylish vanwege de zachte jazzmuziek, gedimd licht en enkel een koppeltje aan de bar. We waren het meteen met elkaar eens dat het pauper was omdat de drankkaart handgeschreven was, maar slaagden er toch in om allerlei alcoholische versnaperingen door elkaar te drinken.

Volgens mij vond de barman ons een beetje irritant, want wij verjoegen de laatste klanten. De avond verliep geniaal nadat de jongens perse twee keer naar de MacD wilden en vervolgens de hooligans uithingen in de gang van onze hostel. Martijn was voor mijn deur allerlei snode plannen te broeden, maar rond vijven besloten we toch te gaan maffen.