Festival Fever

In yukata tijdens 港祭り　(minato-matsuri; haven-festival)

Voordat ik vol zelfvertrouwen mijn tweede solo-trip had naar Hiroshima had gemaakt, werd er even gebeest in Nagasaki! De zogenaamde 港祭り (minato matsuri, haven-festival) werd namelijk in onze eigen geliefde stadje gehouden. Ook zou mijn droom een werkelijkheid worden, omdat er tijdens zo'n festival veel mensen in yukata (lichte zomerkimono voor vrouwen) en jinbei (mannelijk equivalent) te vinden zijn en ik dan een excuus had om ook zo over straat te lopen. Verder houd ik natuurlijk van aandacht..

Hoewel ik redelijk nerveus was omdat ik een obi-perfectionist ben, lukte het knopen dit keer verrassend snel. Echter, het weer was problematisch en er werden immense klodders water voorspeld waardoor het vuurwerk waarschijnlijk niet door zou gaan. Hoe dan ook, omdat dit een van de weinige keren was dat wij als buitenlanders in Japanse klederdracht over straat mochten slenteren besloten we, ongeacht het weer, gewoon te gaan.

Ook Rolf en Pyke deden mee aan de verkleedpartij en terwijl zij in de pyama-achtige jinbei (meer een relaxt-yukata met broek) met zowel traditionele geta (houten klompen/slippers) als All Stars, veel sneller vooruit gingen dan ik met mijn beperkte mobiliteit, vroeg ik aan Matthias waarom hij ook geen jinbei had gekocht. Terwijl hij me een evil eye gaf (een nieuw ding tussen ons) en schertsend vertelde dat "sommige mensen hun reis naar huis moeten betalen" zei, gaf ik hem een por en vertelde dat deze vete beslist verder in de 'Keya uitgevochten zal worden. Achteraf had hij spijt dat hij ook niet verkleed ging.

Ongelooflijke engerds in de tram van Nagasaki

Hoewel wij, buitenlanders, sowieso vaak genoeg op straat worden aangegapen was het dit keer erger dan voorheen. Mensen moesten immens moeite doen om hun kaken niet te laten zakken bij het aanzicht van drie gaijin in Japanse zomer-klederdracht.

Aangekomen bij de haven moesten we vanwege de regen schuilen in de Starbucks van winkelcentrum Yume Saito. Na drie uur te hebben gewacht en een hapje te hebben gegeten hield de regen eindelijk op en maakten we even een rondje door het havenparkje. Het vuurwerk werd beslist afgelast, waardoor wij teleurgesteld naar huis moesten. Plotseling had iemand van ons het briljante idee om zo verkleed naar de 'Keya te gaan..

Keihard naar de 'keya

Festival-gangers

Gezellig een hapje eten!

Op dag twee van het festival scheen de zon, dus besloot ik mijn andere yukata aan te trekken en nog een keer naar de haven te gaan. Van de partij was een grote groep die zich voor het winkelcentrum Yume Saito had verzameld. Met zijn allen gingen we kraampjes af om traditioneel festival-voedsel zoals okonomiyaki en schaafijs te proeven en om vervolgens van het vuurwerk te genieten. Japanse festivals zijn zowel sfeervol als vrolijk waardoor ik me erg pretty in mijn witte yukata voelde. Jammer genoeg hadden we de volgende ochtend onze eindpresentaties waardoor we relatief vroeg terug moesten, maar deze prachtervaring zal ik in ieder geval nooit meer vergeten.

Let vooral niet op mijn spookachtige blik

Vervolgens, presentaties.. niet blogwaardig. Eindborrel? Te wild.

Na dit stuk censuur herinner ik me dat ik de volgende dag mijn Koreaanse vriendinnetje Seulki samen met Glynis had uitgezwaaid. Ik offerde me vrijwillig op om een van haar loodzware koffers naar de bushalte te slepen (half uur lopen, pure ellende op aarde, kater) terwijl Glynis allang van plan was om de andere koffer mee te zeulen. Na het emotionele afscheid begon het ook nog eens clichématig te regenen, met gevolg dat wij met een extra naar, melancholisch gevoel naar huis liepen. Afscheid is pijnlijk.. zo was mijn afscheidsdiner van dansen, ongeacht het feit dat het gezellig was, ook niet het fijnste moment van mijn leven.

Je krijgt nog te goed; een wild Hiroshima-verslag, een spartaanse overnachting op eiland Nokonoshima, shopping spree in Fukuoka, de opening van de zaak van mijn lievelings 'keya-kerel en een dagje strand op Ioujima!

Bamboe, Beesten, Bowlen!

Het duurde drie kwartier, maar ik heb eindelijk mijn yukata kunnen aantrekken!

Als je je afvraagt waarom ik mezelf in een enigszins frappante positie voor de zelfontspanner heb gecomposeerd en in yukata heb gewikkeld, dan komt dit door het zogenaamde 七夕(tana bata) festival. Als je het vertaalt, betekent Tana-Bata 'De avond van de 7e' en wordt dit festival ieder jaar, een x-aantal dagen voor-en op de 7e van juli gevierd. Het is een op de Chinese sterren-festival gebaseerd Japans festival waarbij de ontmoeting van Ori-hime en Hikoboshi wordt gevierd. Deze twee geliefden worden gescheiden door de melkweg (een rivier van sterren) en mogen elkaar slechts een keer per jaar ontmoeten. De dag van de hartstochtelijke rendez-vous is op 7e van de 7e maand. En omdat de sterren 's avonds pas schitteren wordt het festival gehouden als de zon onder is gegaan.

In het huidige Japan viert men Tana-Bata door wensjes op papieren strookjes te schrijven en die aan bamboe-takken te hangen. De bamboe en decoraties worden als het goed is op de 7e verbrand of ze worden rond middernacht of de volgende dag via bootjes in rivieren weggevoerd.

Bamboe-takjes voor het Internationaal Centrum

Tussen alle cliché wensjes zoals 'gezondheid voor allen' en 'wereldvrede' heb ik ook mijn egoïstische wens opgehangen. En nee, het was geen ”かっこいい男を会えるように" ..

Mijn wensje..

Verder, hoewel ik iedere mogelijkheid om mezelf in yukata uit te dossen aangrijp, werd ik dit keer aangespoord door drie Japanse grietjes die zondagavond voor mijn deur stonden. Er was blijkbaar een of ander feest in de gemeenschappelijke ruimte en omdat ik ondertussen weet hoe spannend al die feesten wel niet zijn koos ik er bewust voor om even over te slaan.. totdat ik de deurbel hoorde.

Twee van de drie meisjes waren volledig in yukata gekleed, maar eentje moest zich nog omkleden omdat het buiten keihard plensde en er blijkbaar in de hele kaikan geen ruimte was voor een garderobe-change vroeg ze zich af of dat even in mijn kamer kon. Omdat ik een aardig kind ben en omdat ik van mijn a propos was over het feit dat niemand anders zo genereus was, liet ik ze zich in mijn kamer omkleden. Na wat gebabbel besloot ik mezelf ook in yukata te hijsen en naar beneden te gaan.

Na drie kwartier met mijn obi (band) te hebben geworsteld was ik enigszins content met mijn verschijning en begaf ik me naar beneden. Het feest was alles behalve vermakelijk, maar ik voelde me wel een absolute prinses.

De dag voor dit tafereel werd er tot aan de late uurtjes geborreld in de 'keya.

Even, mijn wekelijkse taalfaal: situatie schets: Lena bestelt atsukan (hete sake) en een extra choku (?) (shot glaasje). Ik vroeg dus aan de schattige ober Jooji of hij zo vriendelijk zou zijn om mij een choku te brengen. Wat deed de vriendelijke jongeman? Hij liep naar de kast, rommelde er even in en bracht mij een plastic bak vol stoepkrijt in alle mogelijke kleuren van de regenboog..ik ben blijkbaar een kleuter

Note to self: choku betekent krijt. chokou betekent shotglaasje.

Deze vernedering was ik snel vergeten, omdat we met iedereen van de Izakeya, na hun dienst, zouden gaan bowlen! Met andere woorden, een uurtje of drie 's nachts. Nou maakt dit voor Lena de nachtdier niets uit, maar ons Rolfje en Martijn hadden er niet veel trek in, wat resulteerde in het feit dat Rolf op Martijns schouders uit de MacD werd weggedragen. Ik, Matthias, Sander, Pyke en Musketier daarentegen hadden wel zin om wat balletjes te laten rollen. En zo, stonden we anderhalf uur later tegenover het 15-koppige Izakeya team in de bowling zaal genaamd 'Lucky Bowling'. Oei.

Na vier banen te hebben ingenomen begon de titanenstrijd. Wij, Nederlanders, zaten in een team en ik slaagde erin om het gemiddelde ongelooflijk omlaag te halen door een gemiddelde score van 48 te bowlen. De Izakeya'ers daarentegen, bowlden allemaal minstens 70. Na de eerste ronde was het gebleken dat ik de beste was!

In het hebben van de laagste score.. ..

Door mijn vernederende ogen enigszins met mijn rode lokken te bedekken was het tijd voor de tweede ronde. Dit keer werden wij, Nederlanders, in andere teams gestopt. Veronderstellend dat ze niet bepaald zouden gaan juichen als ik me met mijn verschrikkelijke score bij hun beuker-team zou aansluiten, was er niets aan te doen. Ik vond de mensen in mijn team niet bijzonder (ze zijn natuurlijk harstikke aardig daar niet van, maar ik heb nooit echt met ze gebabbeld omdat ik nooit de behoefte had..). Zo zat ik bij die-ene-gast-die-ik-altijd-groet-terwijl-ik-halverwege-de-avond-naar-de-wc-strompel, serveerster Yui en de man van zogenaamde "Japanse Lena". (Don't ask, het heeft te maken met een diepe, mannenstem) ..

Wederom had ik laagste score van daadwerkelijk ie-der-een! ..

Ondanks mijn gebrek aan bowlingtalent was het een hele gezellige avond! Ik vond het supertof dat al die mensen bereid waren om met hun vaste klanten wat te gaan doen! Hopelijk kunnen we weer zoiets doen voordat we vertrekken..

Ugh vertrekken. Ik vertrek liever naar andere Japanse steden. Zo had ik onlangs een hostel in Hiroshima geboekt! 29 juli ga ik mijn frappante hobby uitoefenen (atoombommusea bezoeken) en tempel-toeristen (Miyajima) .. of ik daarna naar Kyoto zal vertrekken ben ik mezelf nog aan het afvragen..

Verder ga ik 4 en 5 augustus naar Fukuoka om daar met wat Nederlanders en onze Japanse conversatie/lezen docente een nachtje op een eiland door te brengen. Ik ben uiteraard in mijn nopjes ~ verwacht prachtige reisverslagen!

Geintjes en Feitjes

Een van het X-aantal wekelijkse Izakeya-bezoeken

Wederom ben ik schuldig aan een knap staaltje neglect.. was het weer eens mijn maandelijkse writer's block? Of toch gebrek aan tijd? Haha, wat die laatste optie betreft, laat me niet lachen! Hoe dan ook, het leek me weer tijd voor een update betreffende mijn whereabouts in mei en juni!

Qua huiswerk is het een beetje drukker geworden, omdat we gedwongen worden wat quasi-wetenschappelijk onderzoek te verrichten. Dit houdt eigenlijk in dat we met het thema Japan aan de slag moeten, een paper van 3000 kanji schrijven en het vervolgens moeten presenteren voor een x-aantal mensen door middel van PowerPoint. Het wetenschappelijke niveau is a la 'mijn cavia' zoals we weleens allemaal op de basisschool hebben moeten doen, maar ik kon het daadwerkelijk niet over mijn hart verkrijgen om zonder onderzoeksvraag aan de slag te gaan! Voetnoten ging me iets te ver, want ik blijf een lui dier, maar mijn onderzoek heeft me wel een paar zondagmiddagen beziggehouden..

Wat doe ik dan allemaal voor quasi-wetenschappelijks? Ik "onderzoek" de popularisering van de yukata (de lichte, Japanse zomerkimono die oorspronkelijk als badkleding na de hete-bron of sentou fungeerde) en de redenen voor de verspreiding van deze boom onder de Shibuya-gyaru en Osaka-gyangustaa. Nou heb ik mijn paper af en ben ik er best tevreden over, maar toch heb ik het idee dat ik van de universiteit naar de onderbouw van de middelbare school ben gedegradeerd..

Hoe dan ook, mijn schrijfvaardigheid is best wel vooruit gegaan. Ik merk dat mijn geschreven Japans echt structuur en een eigen stijl heeft gekregen, wat mij een gelukkig mens maakt.

Qua spreekvaardigheid zijn er onzekerheden, domme uitspraken en nerveuze ratelingen, maar het is uiteraard beter geworden. In luistervaardigheid ben ik geen ster en volgens Glynis ben ik gewoon een beetje doof, want er zijn nog steeds momenten waarbij ik echt niet weet waar de fok het gesprek over gaat. Frustrerend, en om die reden probeer ik braaf, iedere dag, het Japanse nieuws te volgen..

Over nieuws gesproken, de zogenaamde varkens-griep of buta-influenza schijnt zich aardig te verspreiden in Japan. Nou is de broedplaats van het virus Osaka, een stad waar ik nog keihard heel wil, maar het werd ons sterk afgeraden om naar deze Yazuka-hoofdstad af te reizen. Misschien is Japan wel het land der paranoia of precautions, want voor de ingang van de International Center staan nu pompjes met desinfecterend spul, zodat wij goorlappen onze handjes kunnen reinigen.

Ik vrees de pandemie niet echt, ik vind het gewoon frustrerend dat ik niet in Osaka zou kunnen rondbanjeren zonder zo'n afzichtelijk masker.

Frappant, frappant.. in juni is het trouwens regenseizoen in Japan. Niks van gemerkt though, ondanks het feit dat ik van iedere Japanner te horen heb gekregen dat het echt extreem hard plenst in Nagasaki en dat ik ook eens een paar van die osshare regenlaarzen zou moeten aanschaffen. Op een gegeven moment regende het bizar hard en had ik college.. hoewel de neiging om te blijven knorren in mijn bed sterk was besloot ik op rubberen slippers naar de uni te lopen. Hoewel ik me enigszins hippie en zwerver-ish voelde kreeg ik in de gaten dat ik mijn lesje sinds de tropische regenbuien op Okinawa wel had geleerd, want niets is verschrikkelijker dan natte schoenen/sokken lopen.

Naast het verkleden als een hobo doe ik ook andere dingen, zo is vrijdag sinds een maand geleden omgedoopt tot Sushi Friday waarbij ik samen met Glynis naar de lekkerste en goedkoopste sushitent van heel Nagasaki ga. Onder het genot van schreeuwende, mannelijke sushi-koks schuiven wij heerlijke zalmpjes, inktvisjes en andere zeemonsters in onze charmante, vrouwelijke giecheltjes en lurken we aan wat goddelijke groene thee. Met onze aandacht voornamelijk op de leuke koks gericht babbelen we over van alles en nog wat en komen we bij na onze "zware" week. Na een gemiddelde stapel van een bordje van negen, rekenen we puffend af, zwaaien we naar de vrolijke heren en begeven we ons te voet naar het winkelcentrum Amyu Plaza. Wat daar spannend aan is? De ijstent! Damn you, Baskin Robbins met je gigantische assortiment aan ijs.. Daarna slaat het schuldgevoel toe en beginnen we aan onze twee-uur durende reis naar huis. Uiteraard met de benenwagen!

Verder.. ontwikkel ik samen met Martijn wat pedagogische vaardigheden op de maandag als we een groep blije Japanners op de hoogte brengen van de wondere wereld van de Nederlandse taal.

Dingen zijn zoals ze horen te zijn in Nagasaki. Hoewel ik langzamerhand extreem verdrietig word van mensen die steeds maar blijven herhalen dat ik alweer bijna naar Nederland moet.. hou eens op joh! Het begint langzamerhand wel door te dringen dat ik op een gegeven moment met een gebroken hart op Narita zal staan, terug moet keren naar een land die niet meer als mijn thuis beschouw..

Omdat ik intens verdrietig word van het uitstorten van mijn hart over dit soort droevige thema's .. hier wat leuke, beknopte, feitjes:

- De nampa-teller staat ondertussen op 3

- Op een willekeurige zaterdagnacht hebben ik, Glynis, Sander, Rolf, Jurre en een random Chinees kind een 400m hoge berg dat achter ons huis staat beklommen

- Ik faalde op een gegeven moment wel erg in mijn Japans toen ik bij het postkantoor om een tebukuro i.p.v een fukuro vroeg. (Dat eerste betekent handschoen en de tweede een tasje)

- Ik heb met een hele leuke Japanse gozer (DE Kei) gedate

- Glynis en ik hadden laatst de Power Rangers film gezien, toen was ik erachter gekomen dat ik na al die jaren nog steeds de hots heb voor die groene/witte.

- De Musketier is snorloos

- Je mag in Japan niet in het OV bellen en je wordt zelfs verzocht je mobiel op de zogenaamde "manner-mode" te zetten, maar dit weerhield Sander niet om mij in een overvolle tram te bellen terwijl mijn telefoon op volle volume stond!

- Je mag in Japan op de stoep fietsen en dit houdt in dat ik regelmatig mensen bijna van hun sokken fiets

- Heb je al gegeten rond 18:00? Wat ben jij vreemd zeg, veeels te vroeg. Een gemiddelde Japannert eet gewoon rond 20:00, 21:00 en om middernacht is het ook volkomen done

- Wat sta jij in dat tijdschrift te bladeren? Ga je het kopen of niet?! In Japan zie je mensen uren lang bij het tijdschriften kiosk in allerlei boekjes bladeren.

- Westerse-stijl w.c's hebben een speciale functie om allerlei geluiden te verdoezelen, maar ga daarna niet voor de wasbak je neusje staan poederen omdat je dan een last bent. Dat doe je gewoon bij de speciale spiegels in dezelfde w.c-complex.

- Lekker bruin worden? Welnee, zo lopen de Japanse dames met zwarte zon-paraplu's en dragen ze eventueel mouwtjes om de armpjes te beschermen.

- Hotpants? Kniekousen en torenhoge stripper-schoenen? Volkomen normaal, maar houd je decolleté lekker verstopt!

- Als je afrekent in de super wordt ieder prijsje opgenoemd, vervolgens wordt er gevraagd of het wel goed is als je geld wordt aangenomen.

- Zie je iemand wel zitten? Dan moet je eerst het langzame, pijnlijke proces van de zogeheten "groepsdate" doorstaan, want meteen met zijn tweeën op stap? Jaaa.. doei.

- De gemiddelde Japanse man vindt zichzelf "shy" en dat is vervelend! Damn you vervelende.. irritante.. woest aantrekkelijke.. Japanse mannen!

- Nomunication is tof! (Snap je het? Nee? Nomu is het Japanse werkwoord voor drinken, combineer dat met communication en je krijgt communicatie via drank. Met andere woorden alcohol doet wonderen!)

Snap je um? Snap je mij nu?

Lena's Nieuwe Liefde

Sakura aan het Filosofen Pad in het wonderschone Kyoto

En zo had ik laatst mijn eerste soloreis gemaakt. Met de lentevakantie bijna erop zitten vond ik het zonde om mijn tijd in Nagasaki te spenderen en moest ik gewoon even weg. Lekker alleen, zodat ik met niemand rekening hoefde te houden. In Nagasaki bloeide al wat sakura (kersenbloesem), maar dit bevredigde de romantische Lena diep van binnen nauwelijks en daarom besloot ze af te reizen naar de oude hoofdstad Heian oftewel Kyoto.

Ik ben helemaal gek op Kyoto en ben er al eerder geweest in november met de studiereis van de universiteit, maar met slechts een anderhalve dag in de prachtige stad deed dit een beetje zeer. Ik wilde Kyoto in de lente herontdekken, sakura en tempels bekijken, shoppen, met mensen afspreken en dit alles op mijn dode gemakje doen!

Woest op zoek naar hostels op internet, en nog steeds een beetje getraumatiseerd door het hostel in Okinawa, vond ik voornamelijk dormitories. Ik ben zo'n iemand die erg op zijn privacy gesteld is en hekel heeft aan het delen van personal space, maar een single room was veel te prijzig gezien het feit dat ik al een voortuin kwijt was aan de shinkansen tickets.

Zo stuitte ik op het hosteltje Gojo-Guesthouse en boekte ik maar. Later bleek dat het the best choice ever was!

Een week later vertrok ik op een vroege zondagochtend richting het station om mijn Kyuushuu-kagome sneltrein van 9:32 te pakken. Na wat geslapen te hebben werd ik alweer wakker op Hakata, Fukuoka en moest ik even een sprintje trekken naar de shinkansen. Terwijl ik buiten adem mijn gereserveerde zitplaats zocht bleek dat er een salarisman zat. In mijn meest subtiele Japans vroeg ik of dat niet misschien, eventueel, mogelijk mijn zitplaats zou kunnen zijn. Nadat ik mijn kaartje liet zien, antwoordde hij met een: ”マジですか?" (serieus?) en stond meteen nerveus op. Later bleek dat ik gelijk had en hij in de verkeerde wagon zat. De komende vier uur vermaakte ik mijzelf met wat literatuur, muziek en gebabbel met een Japanse vrouw naast me.

Aangekomen op Kyoto rond 14:30 stond ik oog in oog met Kyoto Tower en terwijl de aangename zonnestralen mijn vermoeide gezicht streelden voelde ik me meteen goed en besloot ik mijn spullen bij het hostel te dumpen en keihard op pad te gaan.

Kyoto Tower, mijn missie voor de volgende keer: naar de top!

Het stratensysteem van Kyoto is eigenlijk heel simpel. Het is volgens mij gebaseerd op een rastersysteem en kruisingen van straten zijn net coördinaten. Wat ik wel onderschat had waren de loopafstanden.. dat zou ik over twee dagen weten ook..

Hoe dan ook, mijn hosteltje lag op een half uurtje loopafstand van het station af en lag ook nog eens aan een grote weg genaamd Gojo-doori. Eenmaal ingecheckt werd ik begroet door de meest vriendelijke staff die me drie couponnetje gaven voor wat drankjes in de bar/lounge van het hostel en me een rondleiding gaven. Daarna ging ik meteen richting Kiyomizu-dera, die op een kwartier loopafstand lag.

Ik zou eerst met een Japans vriendinnetje uit Tokyo afspreken, maar die kreeg het niet voor elkaar om op het laatste moment shinkansen-kaartjes te scoren, dus dat feest ging niet door. Geen nood, want ik zou ook nog met Timor en Kirsten afspreken: twee Nederlanders die in Kyoto gaan studeren. Ik zat bij Timor in de klas bij een Writing Skills groep in Leiden en hij kwam laatst in Nagasaki, dus reden genoeg om de bloemetjes buiten te zetten. Maar ik zou ze pas 's avonds kunnen ontmoeten, dus moest ik mezelf in de middag vermaken.

Het weer was wonderschoon, dus ik liep flink door naar Kiyomizu-dera. Ik genoot uiteraard van mijn favoriete view ooit, maar het was me daar toch een heksenketel! Lichtelijk overrompeld door de massa had ik het voor mijn doen snel gehad en besloot ik de hoofdwinkelstraat te verkennen.

Mijn favoriete Kyoto-uitzicht ooit, misschien wel van heel Japan

Te voet ging ik richting Kawaramachi/Sanjoo-doori, the place to be om keihard yen te laten rollen. Nou had ik die avond nog niet zoveel yen laten rollen omdat ik simpelweg door de bomen het bos niet meer kon zien. Er was zoveel te zien en er waren bizar veel winkels en warenhuizen. Overwhelming shopping experience!

Na wat voedsel bij de Sukiya was de middag alweer om en had ik met mijn twee gidsen in Kyoto op een zekere locatie afgesproken. Omdat het nog geen tijd was en ik de locatie moest vinden, wilde ik er op mijn gemakje heen lopen. Helemaal zelfverzekerd ging ik natuurlijk keihard de verkeerde kant op, maar toen ik me dat realiseerde gebeurde er iets geks. Een fietser die vlak langs me reed keek verdwaasd om en ik had ook eventjes een zekere wtf-uitdrukking op mijn gezicht. De fietser bleek Adri Rommers te zijn, een student van mijn jaar in Leiden die in Kyoto studeert. Nadat we allebei moesten lachen en zeiden dat het een kleine wereld was wees hij me op het feit dat ik de verkeerde kant op liep. Gelukkig moest hij dezelfde kant op en liepen we babbelend langs Gion, de oude stadswijk. Omdat hij aan de studie moest voor de volgende dag namen we afscheid en ging ik richting mijn locatie.

Eenmaal herenigd met Timor en Kirsten, omdat ik ze al twee hele weken niet had gezien (!) besloten we door Gion te wandelen. De roze kleur van de sakura zag er goed uit gecombineerd met de gedimde straatlicht en donkere nachthemel. Sommige foto's die ik had genomen zagen er onwerkelijk uit!

Sakura in Gion!

Subliem!

Het was al relatief laat en omdat zij een curfew hadden moesten we eventjes snel een drankje doen in een decadente bar. Zo belandden we in een vage tent op de tweede verdieping in een smal steegje in Gion. Timor bestelde een maccha-cocktail en het duurde een half uur voordat hij het daadwerkelijk in zijn handen kreeg. Nadat hij eindelijk een langverwachte slok had genomen vroeg ik op keiharde volume of het niet きもい (smerig) was. Gelukkig zaten we maar een meter van de bar vandaan.. echt, ik deed mijn persoon eer aan..

Rond elven namen we afscheid en hadden we voor de dagen daarop ook afgesproken. Eenmaal in mijn hostel was ik brak en ging ik meteen slapen. Mijn futon lag hemels, maar het gesnurk van een Franse vrouw tegenover me was minder..

Op dag twee had ik een heel ambitieus wandel programma opgezet. Het weer was prachtig, dus reizen met de metro vond ik geen noodzaak. Met deze gedachte in mijn achterhoofd begaf ik mij richting het Filosofen Pad, een wandelroute met vele tempels. Just what Lena likes. Het culturele verlangen in mij werd perfect gestimuleerd.

Dit soort geweldige plaatjes kwam ik tegen

Zo bekeek ik ook de Eikando Zenrin-ji, een tempel van de Jodo-sekte, die een prachtige pagode met een killerview had. Sakura bloeide volop langs het filosofenpad, en dit resulterende in het feit dat menig Japanner en toerist er volop voor ging poseren.


Ergens in het Eikando Zenrin-ji complex

Uitzicht vanaf de pagode

Sakura aan het Filosofen Pad

Ook kwam ik bij het Zilveren Paviljoen terecht, het broertje van zou ik zeggen, die zijn zilveren laag nooit heeft gekregen. Het was daar niet alleen een heksenketel, maar het stond in de steigers!

Zilveren Paviljoen

Ugh.. nadat ik wat Kyoto specialiteiten en een maccha-ijsje had ingeslagen ging ik eventjes in zon relaxen.

Soort van uitgerust ging ik richting Keizerlijk Paleis. Ik schat dat ik daar een uur over deed, het complex zelf was van gigantische proporties en ik voelde mijn kuiten verkrampen. Na wat in de zon gechillt te hebben besloot ik om weer richting Kawaramachi te gaan om te winkelen. Succes verzekerd, want ik heb een yukata gekocht! Yukata-verkoop is redelijk sneaky, want de grote toeristenvallen verkopen yukata voor 6000 yen en je krijgt er niet eens een obi of koordjes bij. Ik weigerde om in de val gelokt te worden, dus ging ik naar een klein winkeltje in een zijstraatje op zoek. Daar scoorde ik voor 2700 yen een pracht yukata, obi, koordjes en een tasje! Ik kon die avond wel sterven van geluk!

Mijn tweede yukata!

Net zo gelukkig als een klein kind met kerst besloot ik me richting hostel te begeven. Toen ik de lounge binnenkwam maakte ik al gauw kennis met Duitse Teresa, Nederlandse Peter en Australische Beau die naar de Kiyomizu-dera wilden, omdat het mooi verlicht zou zijn. Nadat ze vroegen of ik mee wilde stemde ik natuurlijk toe en had ik geniale plaatjes kunnen schieten vanaf mijn favoriete uitkijkpunt!

Once again: mijn favoriete plek in heel Japan

Futuristisch ogende Kiyomizu-dera

Terug in het hostel ging ik borrelen met Peter en nadat de meeste gasten in hun futon lagen te knorren kwam Kenji, de leuke Japannert die in het hostel werkt, met ons mee drinken. Terwijl hij steeds gezelliger werd van de whiskey die een gast had achtergelaten werden de gesprekken steeds leuker en zei die dat Reina-chan (ik dus) zou wakker komen maken als ik niet voor 10:30 beneden bij het ontbijt zou verschijnen. Ok ok.. ik zou gaan ganbatte ageru voor hem. Mijn best doen dus.

Ha! Ik zat al rond 10:15 de volgende ochtend aan de ontbijttafel en kreeg een heerlijke koffie en boterham (Kenji was ook zo schattig..). Op deze betreffende dag had ik met Timor en Kirsten op Kyoto-centraal afgesproken om naar de Fushi Inari Jinja te gaan. Nou had ik al het genoegen gehad om het met Rolf en Sander 's nachts te beklimmen, maar overdag heeft ook zijn charme, deshou?

Voordat Timor en Kirsten kwamen besloot ik naar het dak van Kyoto-station te gaan en te genieten van de killerview. Het station zelf oogt super futuristisch en heeft zelfs een helikopter landingsbaan op het dak!


Vanaf de elfde verdieping van Kyoto-eki

Nice! Helicopterlandingsbaan!

Ondanks het killerview voelde ik een oude dansblessure opkomen. Mijn rechterknie deed echt te zeer en ik moest dadelijk ook nog eens talloze trappen gaan beklimmen.. maar ik zou de Inari Jinja trotseren! Mank of niet!

Eenmaal daar schoten we wat prachtplaatjes en besloten we te chillen op de helft van de klim. Op een gegeven moment sprong ik op en richtte ik mijn camera op mijn twee tourguides, terwijl ik dat deed liep er iemand met wat tassen voor het beeld. Geagiteerd riep ik hardop: "Wat doet zij!" en maakte ik de foto. Achteraf was het een Nederlandse.. mijn subtiliteit kent gewoonweg geen grenzen!

Voor de ingang van de Inari Jinja

Voor de toorii

Uitkijkpunt vanaf Inari Jinja

Na dat stukje schaamte kondigde Timor aan dat we 's avonds naar een Izakaya zouden gaan, omdat hij met een Japans vriendinnetje had afgesproken. Zij zou ons met drie anderen rond 18:30 in het centrum opwachten. Leek me harstikke gezellie, dus na enigszins mank de Inari Jinja te zijn afgelopen besloten wij bij een Starbucks in het centrum onze tijd te doden. Ik kocht een awesome Kyoto-edition mok!

Helemaal verliefd op mijn mok volgde ik de ondertussen grotere groep naar een Izakaya op de negende verdieping van een warenhuis. Het was een hele osshare bedoeling, heerlijk classy! Na lekker gegeten, gedronken en gebabbeld te hebben nam iedereen afscheid en liet Fransman Baptiste, die eerder in Kyoto had gewoond, mij zien hoe ik het snelst terug kon naar mijn hostel.

Rond tienen deed ik even een borrel in de lounge, maar Kenji kwam naar me toe om te vertellen dat er vandaag vroeg zou worden afgesloten en dat het feest voortgezet moest worden op de tweede verdieping. Ik had zoiets van, nou zeg.. maar, eventjes later toen alle gasten naar boven gingen zei Kenji dat de staff eigenlijk uit drinken wilden gaan bij een Latin-bar en vroeg of ik meeging. Zoiets sla ik natuurlijk niet af en zo ging ik met vijf Japanners en een Mexicaan genaamd Enrico naar bar 'El Latino'. Waarom perse een latinbar en waarom namen ze de Mexicaan mee? Blijkbaar kunnen sommige staffleden geweldig Spaans! Ik verbaasde me en zei dat ik al drie weken voor de grap ook Spaans leer. (Op mijn DS, my Spanish coach! Wat! Het werkt! Yo soy una muchacha, como estas?)
Met de Gojo-Guesthouse crew, dronken Mexicaan achterin, Kenji naast me

Het was een supergezellige avond!

We werden met de auto opgehaald, thuisgebracht en bij thuiskomst liet ik me even in de gemeenschappelijke ruimte zien. Voordat ik het wist zat ik beneden met een Canadese en Kenji tot vier uur 's nachts te babbelen.

Met pijn in mijn hart moest ik de volgende dag uitchecken en toen besefte ik me iets: ik vind het heerlijk om alleen te reizen! Ik ben eigenlijk gek op dormitories! Mensen ontmoeten, alleen op pad zijn, afhankelijk zijn van jezelf vind ik allemaal geweldig. Mijn Kyoto-reis heeft me echt zoveel zelfvertrouwen gegeven als mens en ik heb echt kunnen ontdekken wie ik ben als persoon. Als ik weer naar Kyoto terugga wil ik beslist in hetzelfde hostel verblijven.

Na afscheid te hebben genomen van de staff ging ik richting Kyoto-station om mijn spullen in een locker te dumpen. Daarna? Keihard winkelen! Maar, mijn knie deed echt heel zeer, het begon te regenen en ik was op een gegeven moment soort van verdwaald. Dit zorgde voor wat frustratie aan mijn kant. Ik kauwde woest op mijn kauwgom, tuurde gefronsd op mijn kaart en riep af en toe "ありえない" (dit kan toch niet!). Ik voelde me minder gelukkig op dat moment, maar hield mijn hoofd koel en alles kwam goed.

Ik was eigenlijk op zoek naar een Yojiya-winkeltje in een Daimaru-warenhuis. Yojiya is een traditionele Japanse make-up lijn, alleen in Kyoto verkrijgbaar en mijn mama zou er erg gelukkig mee zijn. Leuk en aardig, maar heel lastig te vinden.. en ja puur toevallig spotte ik de vrouw die in een spiegel tuurt, het symbool van het merk! Yokatta!

Na dat gekocht te hebben voelde ik me redelijk miserabel vanwege mijn knie. Het weer werkte niet mee, dus besloot ik mijn middag in de Starbucks door te brengen. Na wat verveling was ik er helemaal klaar mee en mailde ik Timor of hij dadelijk zin om wat te eten. Gelukkig had hij nog tijd om mij te chillen, dus besloten we een hapje te tijdje op de elfde verdieping van Kyoto-eki. Het eten was goddelijk! Ebi tempura-don (gefrituurde garnaal op rijst), udon en een overheerlijk cakeje! Perfecte maaltijd om mijn laatste uur in Kyoto af te sluiten!

Na het eten nam ik afscheid van Timor en Kirsten en liep ik op dat moment immens mank richting mijn shinkansen. Mijn reis verliep vlekkeloos, maar ik verveelde me te pletter omdat ik nergens zin in had. Bah! Eenmaal aangekomen op Nagasaki rond 0:00 besloot ik om een taxi richting huis te pakken, want mijn knie trok het echt niet meer..

Indruk? Ik hou van Kyoto! Het is nu in mijn optiek de mooiste stad van heel Japan. Ik zou er meer dan graag willen wonen! De stad leeft; het heeft zijn overweldigende kanten en zijn momenten van rust. Een drukke winkelstraat en een rustig uitkijkpunt. Een hoog contrast tussen chique, verfijnd en modern tussen het oude, elegante Japanse straatbeeld. Het is er prachtig, een stad naar mijn hart.

Mijn Japanse Gezin

Mayu, Oma, Misato, Moeder, twee kleine zusjes

Omdat ik op 15 februari het privilege had om in een traditioneel Japans huis te zijn en mee te eten met een echt Japans gezin, is een tribute post!

Goed, ik meen te hebben geblogd dat wij tienen een bezoek hadden gebracht aan een echte Japanse middelbare school. Daar kregen we ieder tien kinders aangewezen en de twee schattige meisjes uit mijn groepje hadden mij een kerstkaartje gestuurd. Immens gevleid, besloot ik de favor terug te doen door een kaartje terug te sturen. Op het kaartje had ik mijn telefoonnummer en mail-adres neergekrabbeld, zodat als het kind vragen had ze mij kon mailen.

Dit gebeurde inderdaad al gauw en zo mailde ik heen en weer met Ogawa Mayu, het schattigste 15-jarige meisje ooit. Na een paar dagen kreeg ik te horen dat ze haar ouders over mijn persoon had verteld en die waren op een gegeven moment helemaal in hun nopjes. Want, de kans om een buitenlander uit te nodigen voor een etentje stond voor de deur, en deze buitenlander had er duidelijk zin in. Ik werd dus uitgenodigd voor avondeten bij de Ogawa household!

Op de dag zelf zou ik Mayu en Misato (ook een kind uit mijn groepje) op Hama no Machi ontmoeten waar we de middag zouden doorbrengen om vervolgens richting haar huis te gaan. Ik had me die dag verslapen en haastte me als een malle door naar de tram te sprinten. Hopend dat ik mijn omiyage niet had vergeten mee te nemen (Nederlandse chocolade) plantte ik mezelf ergens in de tram neer en vertrok richting Hama no Machi.

We hadden voor de MacD afgesproken en ik was zelfs een beetje te vroeg. Na een kleine vijf minuutjes werd ik verwelkomd door twee meisjes die nog even aan het lunchen waren. Van de partij waren ook hun kleine zusjes van 12 die de akage no gaijin kwamen bewonderen.

Al gauw gingen we richting de arcade hall om purikura te laten maken, want Japanners zijn er helemaal weg van. Purikura zijn fotohokjes waar je en masse in kan staan, gek kan poseren, sjablonen kan kiezen en ze vervolgens inkleuren. We hebben die in Nederland ook, maar die zijn te pauper vergeleken met de door gyaru versierde automaten hier. Hoe vaak heb ik die dag precies purikura laten maken? Juist, drie keer! De kinders zelf gingen al twee keer voordat ik was gekomen.. met andere woorden, menig Japanner gaat bankroet door de verslavende fotoshoots. De kwaliteit is awesome though! I feel pretty sexy!

Purikura ~
En dat dan een keer of twintig

Omdat ik het zielig vond voor de kinderen, had ik natuurlijk ook een groot gedeelte betaald.

Later gingen we ijs eten en besloten we om dezelfde keitai-straps (telefoon hangers) te kopen om onze date te vereeuwigen. Nadat we na drie winkels niets leuks hadden gevonden, besloten we maar om in een supermarkt rond te kijken. Daar vonden we keitai-straps van dezelfde serie, maar met verschillende beesten. Ieder beest stond voor geluk op een bepaald vlak. Ik wilde iets met het ontmoeten van leuke Japanse mannen, maar die giraffen stonden me niet aan, dus kocht ik maar kapot schattige schildpadjes die gezondheid symboliseren.

Sprintend naar de bus vertrokken we richting de heuvels. Het was een bizar eind omhoog, naar een gedeelte in Nagasaki waar ik nog nooit ben geweest. Na een rit van een minuut of twintig stapten we uit bij een buurt vol traditionele Japanse huisjes en kreeg ik het benauwd. Ten eerste, ik zou me bizar goed moeten gedragen en ten tweede, haar gezin is groot! I mean, vader, moeder, opa, oma, zusje. Met een knoop in mijn maag volgde ik Mayu de heuvels op en stond regelrecht voor een authentiek Japans huis. Ik was zo nerveus! Het is niet te omschrijven..

Toen haar vrolijke oma de deur open deed en ik "O-jama shimasu!" riep (Ik ben een last) en mezelf voorstelde wandelde ik het huis binnen. Nadat ik mijn souvenirs aan de moeder had overhandigd praatte ik in mijn meest erende en nederige Japans. Dit resulteerde in wat gelach, want ik deed blijkbaar overdreven netjes. Nadat ik te horen kreeg dat dit niet hoefde, nam Mayu me even mee naar een park in de buurt. Eigenlijk ook omdat haar papa een uiltje aan het knappen was.

Na een flinke klim werd ik beloond met een zogenaamde "ichi oku doru no keshiki" /a million dollar view.

一億ドルの景色

Met Misato en Mayu

Na het buiten spelen keerden we terug naar huize Ogawa waar het ondertussen wel erg lekker rook. Papa Ogawa zou namelijk kimchi nabe maken, iets wat ik graag eet. Nabe is eigenlijk een soeppan vol groenten zoals kool, tofu (jaa, dat is geen groente, weet ik. Stil), champignons, ui etc. Toegevoegd is ook vlees en kimchi (Koreaanse pittige groentestuk).

Terwijl ik in de woonkamer zat observeerde ik de omgeving om eens goed te onthouden wat er allemaal in een authentiek Japans huis te vinden is. Zo was er een tatami vloer, een laag tafeltje, een butsudan (boeddhistische altaar voor voorouderverering of recent overleden familieleden), foto's van familieleden die in de oorlog streden en wallscrolls met klassiek Japans. Dat ik zomaar bij dit geweldige gezin mocht komen eten vond ik echt een nederige ervaring.

Aan de eettafel zat ik naast papa Ogawa die mij bier bleef inschenken. Op een lege maag glazen bier drinken is een liability, want voor je het weet zou ik rare dingen gaan roepen. Gelukkig deed ik dit niet en gedroeg ik me netjes. Toen het gesprek over mijn mening betreffende de Japanse keuken gingen zei ik dat er vrij weinig dingen waren ik die niet lustte. "Oja joh.." zeiden papa en mama Ogawa terwijl ze voorstelden dat ik natto en umeboshi moest gaan proberen.

Natto is.. bonen? Hele kleine slijmerige bonen? Eigenlijk proef je er niet veel van, maar het vervelende is dat als je een hap neemt er allemaal slijmdraden aan je mond en eetstokjes blijven kleven. Zo werd ik uitgelachen.

Daarna probeerde ik dapper umeboshi te eten. Hoe zou ik die smaak eens omschrijven? Als een hele zure pruim (en dat is het ook, deshou?). Best smerig, maar ik was in staat om het met een stoïcijns gezicht naar binnen te werken. Daarom ben ik vast ook zo'n geniale pokerspeler?

Na het eten vertelde papa Ogawa me dat hij dertien jaar geleden mee had gedaan aan de drakendans van het Okunchi-festival. De drakendans houdt in dat een stuk of twaalf beren van kerels de 130 kilo wegende draak sierlijk laten bewegen. Hij was er vet trots. Zo trots dat hij meteen woest op zoek ging naar de videoband met beelden van die dagen. Ik voelde de bier best zitten en vond alles best. Ik koesterde op dat moment wel een diepe sympathie voor deze man die vol nostalgie een traantje wegpinkte bij het zien bij de beelden.

Gekregen; het symbool van de familiezaak. Het symbool is een draak, want papa Ogawa is heel trots op zijn deelname aan Okunchi

Ondertussen wenkte oma me. Ze wilde me een cadeau geven. Cadeaus zijn altijd leuk, maar ik had al bij deze mensen gegeten en kreeg al zelfgemaakte chocolade van ze (die ik vergeten ben mee te nemen, damnit).. ik zou het niet juist vinden om nog meer dingen aan te nemen.

Wat kreeg ik.. ?

Een YUKATA!!!

Mijn prachtige Yukata (L)

Oh mijn god! Hoe bedank je iemand voor zoiets? Ik wilde al een tijdje een yukata kopen, maar omdat oma vond, nadat ze de foto's van ons bezoek aan het schooltje had gezien, dat ik er goed uitzag in yukata wilde ze het mij cadeau doen. Ik kreeg ook een band die ze als jonge dame had gedragen! Ik bestierf het.. toen ze ook nog eens: "Denk af en toe eens aan ons en Mayu" zei voelde ik me zoo dankbaar dat ik hier mocht zijn. Ik maakte de meest diepe buiging ooit en bedankte heel de familie.

Ondertussen werd al redelijk laat en omdat zowel ik als Misato hier voor het eerst waren, zou mama Ogawa ons naar huis brengen. Bonus!

Ik heb echt een superdag gehad. Die mensen waren zoo lief en aardig dat ik ze nooit zal vergeten.

Sidenote, Japan humbles you. Deshou?

Ik Hartje Kinderen?

Wij, op bezoek bij een middle-school

Jeetje jeetje wat verveel ik me op dit moment. Martijn zit achter me in de gemeenschappelijke ruimte te balen dat hij op dit moment niet kan internetten terwijl ik hem ophits om te gaan lobbyen voor een Izakaya-trip.

Wat heb ik de afgelopen dagen uitgespookt? Laat ik maar niet in detail gaan treden over mijn recente akkefietjes, want ik moet me hier gaan gedragen. Hoe dan ook, van de week ben ik met Matthias en Evelien naar Mr.Max geweest om een fiets te scoren. Mr.Max is zo'n grote winkel waar van alles te vinden is; het varieert van huisdieren tot fietsen. Na ietwat kieskeurig rond geslenterd te hebben besloot ik om voor 80 € een aluminium jitensha te kopen. Alles zat er al op; een dynamo, slot en een mandje aan de voorkant. Dit klinkt burgerlijk en afschuwelijk, maar ik zeur nooit meer als ik de heuvel op moet fietsen met mijn boodschappen. Na afloop fietsten we als malloten de heuvel af en terwijl mijn hart in mijn keel zat, kneep ik mijn remmen voor Vaderland in. Nadat ik zo'n ongelooflijke steile helling was afgefietst, trilde ik op mijn beentjes en liet de rest achter om een Playstation 3 te gaan kopen. Alsin Pyke ging een PS3 kopen.

Vrijdag stond er iets vets op het programma: we zouden een middelbare school bezoeken. Nouja, de onderbouw van een middelbare school dan. Tieners zijn smerig en de meesten van ons hadden er totaal geen behoefte aan dit bezoek, maar ik had er wel onwijs zin in! Zo veel zin dat ik zelfs om kwart voor 7 's ochtends klaar wakker werd. We verzamelden ons voor het Ryuugakusei centrum en gingen met de tram naar onze bestemming. We werden al gewaarschuwd voor de openingsceremonie waarbij wij voor een groep van ongeveer honderd mensen ons zelf moesten gaan voorstellen. Deze waarschuwing klopte, want voor ik het wist zaten we met zijn 10-en op een rij tegenover een grote groep van kinders van rond de 14 a 15 jaar. Gekleed in schooluniform, zittend op de grond van de gymzaal, gaapten zij ons verbaasd aan. Toen ik op de stoel plaats nam en wederom de microfoon mijn kant op zag komen besefte ik dat alles wat ik in anime over scholen had gezien klopte. Van hoe de scholen eruit zien tot de uniformpjes aan toe. Toen ik hierover na zat te denken en een klein beetje wegspacede kreeg ik alweer een microfoon in mijn handjes gedouwd. Als een verlegen kind stond ik op (met mijn voeten naar binnen gedraaid, wel te verstaan!) en stelde mijzelf voor. Content met het feit hoe ik mezelf had geintroduceerd werd ik na dit moment weer nerveus omdat de kinders ons vragen gingen stellen. Aan ieder van ons werd een vraag gesteld en aan mij werd er dit gevraagd: "Wie is je favoriete Japanse zanger..?". Omdat ik een diepe, gepassioneerde liefde voor Kuroda Michihiro koester antwoorde ik met zijn naam. Ik hoorde vlak daarna gegiechel, omdat de kinders niet konden begrijpen hoe ik op zulke "oude" mannen kon vallen.

10 vs. 100

Gelukkig duurde de ceremonie niet zo gek lang, want na afloop renden er meteen twee energieke meisjes met roze naamkaartjes naar mij toe. Dit waren twee kindjes uit mijn groepje van zeven kinderen. Deze twee meisjes, Misato en Mayu, waren meteen vet geïnteresseerd in mijn dans, grepen me bij mijn handjes en sleepten me mee naar hun lokaal. Daar zou ik samen met Matthias, Rolf en de kinderen allerlei activiteiten gaan doen. Zo heb ik wat gekalligrafeerd; ik heb mijn naam, Holland en Japan geschilderd. De kinderen waren onder de indruk van het feit dat ik de volgorde van schrijven wist en daadwerkelijk wat Kanji kende. Maar, in mijn groep zat een jongetje genaamd Bob :D (uiteraard een nicknaam, maar dit maakt het niet minder vet om..!) en Bob kon toch een partij kalligraferen!

I'm soo pretty!

Later gebeurde er iets awesomes, want ik kreeg als enige meisje een yukata aan! Een lichte zomer kimono die tijdens zomerfestivals wordt gedragen. Ik voelde me gelijk geweldig. Al helemaal toen ik samen met mijn kinders door de gangen van het schooltje mocht paraderen. Het was wel een hete dag en ik zweette peentjes, maar dit mocht de pret met bederven, want de kids sleepten me mee naar het muzieklokaal. Ze pingelden voor me op de shamisen en trommelden op de taiko.

Ik was helemaal onder de indruk van hun kunnen en het feit dat ze dit op school hebben geleerd. Jammer genoeg duurde mijn euforische gevoel niet lang voort, want ik kreeg de taiko-stokjes in mijn handen gedrukt. Net zo muzikaal als een vleermuis voelde ik me voor schut staan doordat ik niet eens een paar simpele maten kon trommelen. Wat wilde ik wegrennen zeg, maar dit ging niet omdat de kinders voor me gingen zingen onder piano-begeleiding. Dit waardeerde ik dan weer wel.

Waar ik heel de dag verbaasd over was dat de kinders alles zelf hadden georganiseerd. Bijvoorbeeld, toen ik rond werd geleid was er geen docent te bekennen. Ze deden alles zelf, ook toen we later gingen sporten. De meisjes gingen volleyballen en de gasten gingen voetballen. In de gymzaal was er dus geen docente, de meisjes kozen zelf een scheidsrechter en roteerden zelf van teams. Ze konden nog best goed volleyballen ook!

Fuuuu... sion! Haa!

Jammer genoeg verliep die dag heel snel. We kregen ook allemaal cadeautjes, zo deed ik met mijn kindjes een herken-de-beroemde-anime-characters-quiz. De meeste kende ik wel: zo had je Goku, Mario, Pikachu etc. Al die personages waren op kartonnen vellen getekend en na afloop mocht ik ze hebben. Helemaal verbaasd vroeg ik of ik ze allemaal mocht hebben. De kids knikten enthousiast ja, maar achteraf miste ik Goku! Degene die ik juist wou hebben damnit! Over DBZ gesproken, toen ik zei dat ik daar wel fan van was vonden de jongetjes mij helemaal de shit. Vooral de gozer die "Bejita" (Vegeta) op zijn naamkaartje had staan! Zo deed ik later ook de beruchte Fusion-dance met mijn groepje.

Nooit had ik gedacht dat ik deze tieners zo leuk zou vinden. Zou het zijn omdat ze nog zo kinderachtig zijn en met ballonnen spelen? Dit terwijl de 14 en 15-jarigen in Nederlands al aan orgies doen! Ik wil graag verder bloggen, maar ik heb zo'n honger..