Terugblik op Repatriëring 2

Niet mijn foto. Klik op de link voor andere mooie pics.

"De zielen keren langzaam terug naar de plek van oorsprong,
ik jammer genoeg ook.."

Ioujima

Mijn derde keer op een Japanse strand zou ik doorbrengen op Ioujima: een schiereiland tien minuten van Nagasaki vandaan. Het was de bedoeling dat we daar in de middag zouden gaan barbecueën, vervolgens zouden gaan zwemmen en dan lekker de sentou in. Het initiatief kwam van de tutor-meisjes Rika, Airi en Kana, onder het mom van 'de Nederlanders gaan binnenkort naar huis, dus we moeten nog even gezamenlijk iets leuks doen'.

Leuk was het zeker, zo gingen ik, Rolf, Jurre, Maaike, Pyke en Evelien op een zondagmiddag richting Yume Saito om de drie chicks te ontmoeten. Eenmaal daar kochten we zogenaamde 'pakket tickets' waar de ferrytocht, bbq en sentou bij zaten inbegrepen. Uit het hoofd was dit rond de 3000 yen (+-25€). Het was freakin' heet die dag, de ferry was een partij aan het wiebelen-wiebelen, maar ik beleefde enigszins wat nautische gevoelens. We zaten weliswaar binnen i.p.v op het dek, maar ach..

Ioujima is een of andere recreatie-eiland, dat zag ik wel aan de hand van talloze bungalows, waar je blijkbaar kon bbq'en op een betegelde, afgesloten tuin. In de hitte slenterden we naar onze bungalow, terwijl er genoeg pendelbussen reden. Nouja, je kan er natuurlijk altijd voor kiezen om met 30+-graden en met een relatief zware rugzak wat kilometers lopen.. de Japanse dames hadden allemaal een 日傘　（ひがさ, higasa）.. letterlijk een zonneplu. Een parasol die bescherming biedt van de UV-straling op de tere, bleke gezichtjes, armpjes en beentjes. Geen decolleté though, nooit dat..

Na een tijdje lopen kwamen we aan bij bestemming X en werden we begeleid naar een houten picknicktafel (gelukkig enigszins overdekt), een bbq-plaat en een rijst- en waterbuffet. Twee mensen kregen grillgereedschap in de handjes gedouwd. Ik natuurlijk niet, want stel je voor.. Zo verdwenen talloze stukjes rauw vlees, vis, schelpdieren en groenten op de plaat en nog sneller in onze hongerige maagjes.

Aan het einde van al dit genomnomnom, moesten we nog een stukje naar het strand lopen. Het was een redelijk eind, en het uitzicht van de zee omgeven door betonnen muren en een klein strandje voldeed niet bepaald aan mijn strandstandaard, want ik woon in aan de zee en na mijn Okinawa-reis zou ik niet snel meer onder de indruk raken. Goed, een paar meter van de zee vandaan stond een of andere overdekte chillruimte, waar je drankjes, schaafijs en andere versnaperingen kon regelen. Ook waren er talloze douchecabines, wc-hokjes etc.

Terwijl wat Nederlanders zich aan het omkleden waren, was ik druk in gesprek met Rika.. over het feit of ik daadwerkelijk dadelijk in bikini het water in zou gaan. Nouja, op zich heb ik er geen problemen mee dat wat Japanse pubers mijn voluptueuze 'naisubodi' zouden aanschouwen, maar Rika dacht er anders over. Ze nam expres geen bikini mee en zat in duidelijk over haar 1,50m en 40 kilo (?) .. Waarom is het Japanse schoonheidsideaal zo messed up? Uitgemergelde lichaampjes, kromme pootjes, spierwitte gezichtjes.. geen wonder dat de Japanse man mij niet eens aan durft te kijken..

Zo vergat ik al gauw waar ik me druk om maakte en rende ik het hemelse water in. Het was simpelweg goddelijk! En de mensen die niet gingen zwemmen hebben echt wel wat gemist!

Een impressie van Oujima beach

Nadat twee Japanse studenten naar mij toe zwommen om een babbeltje te maken en ze al te graag hun Engels wilden oefenen, hield ik het voor gezien. Ik klauterde uit het water en maakte een korte strandwandeling met Rika. Toen ik een lange, blonde man door de menigte zag lopen was ik verbaasd. Het was namelijk Milan, die bij de jongens langskwam uit Fukuoka. Hij nam blijkbaar een boot later om nog even met ons te spelen op het strand.

Al snel sloeg het weer om! Als een of andere schizofreen.. het begon te miezeren en de lucht werd grijs. Teken om terug te trekken en eventueel in de onsen te gaan. Verrassend genoeg wilde niemand - behalve de Musketier - nog de hete bron in. Ik wilde uiteraard wel, maar als er geen andere dames mee zouden gaan, val ik in slaap van verveling.. Verdomme nog aan toe. Peer pressure.. zo keerde iedereen terug naar Nagasaki en splitste de groep zich weer eens in tweeën.

Ik, Rolf, Kana en Milan gingen even bibinbap scoren bij de Amyu Plaza. Dat is een pittige, Koreaanse rijstschotel. Men serveert dit in een hete, stenen kom. Als je de rijst tegen de wanden aandrukt, wordt het lekker krokant. Nom.

Vegetarische nachtmerrie

Met drie van onze studenten. Genietend.. van al het lekkers.. jeej..

Martijn en ik zijn de liefste docenten die je ooit zult hebben. Reden genoeg om voor prof. Aikawa (een beruchte onderzoeker of dokter aan de Universiteit van Nagasaki en fan van de Nederlandse taal..) om ons en zijn jongere klasgenoten uit te nodigen voor een afscheidsdiner.

Krullenbol heeft de boel natuurlijk verpest met zijn vegetarische rariteiten en zo belandden we in een all-vegetarian restaurant waar alles op tofu-basis is. Goed ja, ik heb geleerd om tofu te eten in Japan. Eerst walgde ik van het trillende, witte goedje. In dit restaurant kan je ook overdrijven.. alles, maar dat ook alles schreeuwde organische walhalla. Sojamelk, somen (koude noedels, geserveerd op ijs), bonen, vage, vage dingen. Ik moest mijn verstand op nul zetten en alles door mijn strot duwen, omdat het dat onbeleefd wordt. Het was een vegetarische nachtmerrie.

Het erge was ook nog eens dat ik het slechts met shouchuu kon wegspoelen, ofja 'koude sake' voor Nederlandse begrippen..

En laten we nu eens een misverstand uit de wereld helpen, Nederlandse vreetschuren (ik noem geen namen, oh jawel.. ShabuShabu, Sumo, MoshiMoshi) en ' hippe' Nederlanders.. Sake 酒、お酒 (de eerbiedwaardige alcohol, zeggen de vrouwtjes) betekent letterlijk alcohol, dus een overkoepelde term voor alle versnaperingen voorzien van percentages.. Dat hete spul in dat kleine kannetje, die je hip drinkt, heet atsukan 熱燗 (opgewarmde alcohol) .. en die flessen koude spul die je tegenwoordig bij iedere visboer kan kopen is vieze shouchuu 焼酎 (een Japanse equivalent van wodka) .. ik verloochen mijn roots misschien, maar wodka is walgelijk. Goed, probeer niet hip te doen met 'sake' .. het is irritant! Wellicht heb je geen keuze, omdat de Chinezen die bij de Japanse all-you-can-eat vreetschuren dan niet snappen wat je bedoelt!

Ok, bij deze mijn elitaire betoog.. het diner met Aikawa en co. was niet te hakken, maar ik zei dat ik het verrukkelijk vond.

Na de nachtmerrie nam hij mij en Martijn mee naar een kroeg. Twee andere studenten kwamen later aan en het was de bedoeling dat we alles wat we maar wilden gingen bestellen! Zo ontstond er al gauw een schisma aan tafel waarin de Japanse heren business talk voerden en ik en Martijn vele glazen drank soldaat maakten..

We bedankten Aikawa uiteraard netjes aan het einde van de avond en besloten om vanaf ongeveer het Vredespark naar huis te lopen - totdat we uitgenodigd werden om naar de club te gaan. Jon de Koreaan, een kennis van Martijn, zou met ons bij de Cocowalk afspreken om vervolgens naar Hama no Machi te gaan. Tot die tijd verzopen wij in de regen - omdat we te gierig waren voor een taxi - en hielden we ons schuil in het damestoilet van de Cocowalk. Toen ik Martijn raptor-verzoeken deed, werd hij immens luidruchtig en kwam de beveiligingsambte ons wegjagen..

Gelukkig was Jon al aangekomen en konden we gratis party'en in een obscure 'club' . Het opvallende aan Jon was dat hij een SNES-controller uit zijn gulp had hangen.

I button bashed :')

Wat ik weer niet waardeerde was dat de twee mannen mij achterlieten bij de bar. Twee afstotelijke Amerikanen begonnen tegen me te praten. "Oh my gawd, those Japanese, right?" "Like totallay.." Ugh.. gelukkig kwam het tweekoppige duo me gauw halen waarna we nog ff de beest uithingen op de dansvloer. Martijn had het wel naar zijn zin - ik zag het heus wel!

Obon お盆

Witgekleed mannelijk schoon in de straten van 'saki

Ik had het genoegen om het eeuwenoude Obon-festival mee te maken. Tijdens dit luidruchtige schouwspel vol klappers en oorverdovend geratel besloot ik om samen met Glynis en Jurr na een uitgebreide varksessie (lees: all you can eat) de omgeving rond Youme Saito te verkennen. Het straatbeeld was gehuld vol mannen in witte jinbei die een mikoshi (draagbare Shinto-schrijn) op hun mannelijke schouders door de straten sjouwden. Het dragen van de mikoshi en het produceren van immens kabaal zorgt ervoor dat boze geesten de zielen van de voorouders met rust laten.

Drukte voor Youme Saito

'Voorouders' is het sleutelwoord van dit festival, omdat volgens boeddhistische traditie hun geesten eens per jaar naar de oorsprong terugkeren. Deze zielen worden vereerd door het terugkeren van de levenden naar hun familiegraven. Deze worden grondig schoongemaakt en voorzien van offers, meestal etenswaren of sigaretten, of gewoon voorwerpen waar de voorouders dol op waren.

Obon kabaal in Nagasaki. Je hoort voornamelijk klappertjes.

Het festival eindigt met het laten varen van papieren lantaarntjes. Het wegdrijven van de kust staat symbool voor het terugkeren van de voorouders naar de wereld van de doden.

Zo voelde ik me ook. Mijn tijd in Nagasaki kwam langzamerhand ten einde en zo moest mijn ziel binnenkort ook oceanen oversteken..