Mijn Japanse Gezin

Mayu, Oma, Misato, Moeder, twee kleine zusjes

Omdat ik op 15 februari het privilege had om in een traditioneel Japans huis te zijn en mee te eten met een echt Japans gezin, is een tribute post!

Goed, ik meen te hebben geblogd dat wij tienen een bezoek hadden gebracht aan een echte Japanse middelbare school. Daar kregen we ieder tien kinders aangewezen en de twee schattige meisjes uit mijn groepje hadden mij een kerstkaartje gestuurd. Immens gevleid, besloot ik de favor terug te doen door een kaartje terug te sturen. Op het kaartje had ik mijn telefoonnummer en mail-adres neergekrabbeld, zodat als het kind vragen had ze mij kon mailen.

Dit gebeurde inderdaad al gauw en zo mailde ik heen en weer met Ogawa Mayu, het schattigste 15-jarige meisje ooit. Na een paar dagen kreeg ik te horen dat ze haar ouders over mijn persoon had verteld en die waren op een gegeven moment helemaal in hun nopjes. Want, de kans om een buitenlander uit te nodigen voor een etentje stond voor de deur, en deze buitenlander had er duidelijk zin in. Ik werd dus uitgenodigd voor avondeten bij de Ogawa household!

Op de dag zelf zou ik Mayu en Misato (ook een kind uit mijn groepje) op Hama no Machi ontmoeten waar we de middag zouden doorbrengen om vervolgens richting haar huis te gaan. Ik had me die dag verslapen en haastte me als een malle door naar de tram te sprinten. Hopend dat ik mijn omiyage niet had vergeten mee te nemen (Nederlandse chocolade) plantte ik mezelf ergens in de tram neer en vertrok richting Hama no Machi.

We hadden voor de MacD afgesproken en ik was zelfs een beetje te vroeg. Na een kleine vijf minuutjes werd ik verwelkomd door twee meisjes die nog even aan het lunchen waren. Van de partij waren ook hun kleine zusjes van 12 die de akage no gaijin kwamen bewonderen.

Al gauw gingen we richting de arcade hall om purikura te laten maken, want Japanners zijn er helemaal weg van. Purikura zijn fotohokjes waar je en masse in kan staan, gek kan poseren, sjablonen kan kiezen en ze vervolgens inkleuren. We hebben die in Nederland ook, maar die zijn te pauper vergeleken met de door gyaru versierde automaten hier. Hoe vaak heb ik die dag precies purikura laten maken? Juist, drie keer! De kinders zelf gingen al twee keer voordat ik was gekomen.. met andere woorden, menig Japanner gaat bankroet door de verslavende fotoshoots. De kwaliteit is awesome though! I feel pretty sexy!

Purikura ~
En dat dan een keer of twintig

Omdat ik het zielig vond voor de kinderen, had ik natuurlijk ook een groot gedeelte betaald.

Later gingen we ijs eten en besloten we om dezelfde keitai-straps (telefoon hangers) te kopen om onze date te vereeuwigen. Nadat we na drie winkels niets leuks hadden gevonden, besloten we maar om in een supermarkt rond te kijken. Daar vonden we keitai-straps van dezelfde serie, maar met verschillende beesten. Ieder beest stond voor geluk op een bepaald vlak. Ik wilde iets met het ontmoeten van leuke Japanse mannen, maar die giraffen stonden me niet aan, dus kocht ik maar kapot schattige schildpadjes die gezondheid symboliseren.

Sprintend naar de bus vertrokken we richting de heuvels. Het was een bizar eind omhoog, naar een gedeelte in Nagasaki waar ik nog nooit ben geweest. Na een rit van een minuut of twintig stapten we uit bij een buurt vol traditionele Japanse huisjes en kreeg ik het benauwd. Ten eerste, ik zou me bizar goed moeten gedragen en ten tweede, haar gezin is groot! I mean, vader, moeder, opa, oma, zusje. Met een knoop in mijn maag volgde ik Mayu de heuvels op en stond regelrecht voor een authentiek Japans huis. Ik was zo nerveus! Het is niet te omschrijven..

Toen haar vrolijke oma de deur open deed en ik "O-jama shimasu!" riep (Ik ben een last) en mezelf voorstelde wandelde ik het huis binnen. Nadat ik mijn souvenirs aan de moeder had overhandigd praatte ik in mijn meest erende en nederige Japans. Dit resulteerde in wat gelach, want ik deed blijkbaar overdreven netjes. Nadat ik te horen kreeg dat dit niet hoefde, nam Mayu me even mee naar een park in de buurt. Eigenlijk ook omdat haar papa een uiltje aan het knappen was.

Na een flinke klim werd ik beloond met een zogenaamde "ichi oku doru no keshiki" /a million dollar view.

一億ドルの景色

Met Misato en Mayu

Na het buiten spelen keerden we terug naar huize Ogawa waar het ondertussen wel erg lekker rook. Papa Ogawa zou namelijk kimchi nabe maken, iets wat ik graag eet. Nabe is eigenlijk een soeppan vol groenten zoals kool, tofu (jaa, dat is geen groente, weet ik. Stil), champignons, ui etc. Toegevoegd is ook vlees en kimchi (Koreaanse pittige groentestuk).

Terwijl ik in de woonkamer zat observeerde ik de omgeving om eens goed te onthouden wat er allemaal in een authentiek Japans huis te vinden is. Zo was er een tatami vloer, een laag tafeltje, een butsudan (boeddhistische altaar voor voorouderverering of recent overleden familieleden), foto's van familieleden die in de oorlog streden en wallscrolls met klassiek Japans. Dat ik zomaar bij dit geweldige gezin mocht komen eten vond ik echt een nederige ervaring.

Aan de eettafel zat ik naast papa Ogawa die mij bier bleef inschenken. Op een lege maag glazen bier drinken is een liability, want voor je het weet zou ik rare dingen gaan roepen. Gelukkig deed ik dit niet en gedroeg ik me netjes. Toen het gesprek over mijn mening betreffende de Japanse keuken gingen zei ik dat er vrij weinig dingen waren ik die niet lustte. "Oja joh.." zeiden papa en mama Ogawa terwijl ze voorstelden dat ik natto en umeboshi moest gaan proberen.

Natto is.. bonen? Hele kleine slijmerige bonen? Eigenlijk proef je er niet veel van, maar het vervelende is dat als je een hap neemt er allemaal slijmdraden aan je mond en eetstokjes blijven kleven. Zo werd ik uitgelachen.

Daarna probeerde ik dapper umeboshi te eten. Hoe zou ik die smaak eens omschrijven? Als een hele zure pruim (en dat is het ook, deshou?). Best smerig, maar ik was in staat om het met een stoïcijns gezicht naar binnen te werken. Daarom ben ik vast ook zo'n geniale pokerspeler?

Na het eten vertelde papa Ogawa me dat hij dertien jaar geleden mee had gedaan aan de drakendans van het Okunchi-festival. De drakendans houdt in dat een stuk of twaalf beren van kerels de 130 kilo wegende draak sierlijk laten bewegen. Hij was er vet trots. Zo trots dat hij meteen woest op zoek ging naar de videoband met beelden van die dagen. Ik voelde de bier best zitten en vond alles best. Ik koesterde op dat moment wel een diepe sympathie voor deze man die vol nostalgie een traantje wegpinkte bij het zien bij de beelden.

Gekregen; het symbool van de familiezaak. Het symbool is een draak, want papa Ogawa is heel trots op zijn deelname aan Okunchi

Ondertussen wenkte oma me. Ze wilde me een cadeau geven. Cadeaus zijn altijd leuk, maar ik had al bij deze mensen gegeten en kreeg al zelfgemaakte chocolade van ze (die ik vergeten ben mee te nemen, damnit).. ik zou het niet juist vinden om nog meer dingen aan te nemen.

Wat kreeg ik.. ?

Een YUKATA!!!

Mijn prachtige Yukata (L)

Oh mijn god! Hoe bedank je iemand voor zoiets? Ik wilde al een tijdje een yukata kopen, maar omdat oma vond, nadat ze de foto's van ons bezoek aan het schooltje had gezien, dat ik er goed uitzag in yukata wilde ze het mij cadeau doen. Ik kreeg ook een band die ze als jonge dame had gedragen! Ik bestierf het.. toen ze ook nog eens: "Denk af en toe eens aan ons en Mayu" zei voelde ik me zoo dankbaar dat ik hier mocht zijn. Ik maakte de meest diepe buiging ooit en bedankte heel de familie.

Ondertussen werd al redelijk laat en omdat zowel ik als Misato hier voor het eerst waren, zou mama Ogawa ons naar huis brengen. Bonus!

Ik heb echt een superdag gehad. Die mensen waren zoo lief en aardig dat ik ze nooit zal vergeten.

Sidenote, Japan humbles you. Deshou?

Winterpret

Op bezoek bij een heuse Japanse basisschool

Hisashiburi ~~~ !

Wats er in januari allemaal in Lena-land keburt? Een hoop, kan ik je vertellen! Vandaar dat ik deze blogpost aan vier events wil wijden. Ja, tanoshinde kure ~

Goed, omdat wij Nagasaki-gangers deel maken uit van het zogenaamde cross-cultural programma moesten wij op 21 januari een bezoekje brengen aan een Japanse basisschool. Hoewel ik kinderen niet zo heel goed kan uitstaan, vind ik Japanse kinderen toch zo onwerkelijk schattig! Wat mensen leuk aan Westerse koters met blauwe ogen, pluizig blond haar en rode appelwangen vinden snap ik nog steeds niet zo heel goed, maar wanneer ik zelf aan de kinderen ga wil ik zekers te weten zo'n schattig Japans kindje! Waarom dit soort gedachtegang me aan een zekere South Park aflevering genaamd "Gingers have no soul" doet denken weet ik niet..

Tonikaku, wij werden heel luxe met de bus bij de uni opgehaald en werden naar naar de andere kant van Nagasaki geëscorteerd. Het schooltje zelf was werkelijk pocket sized en wij werden al gauw begroet door misschien wel een vijfde van de school (20 kids). Nadat wij ons hadden voorgesteld kregen we ieder twee kapot schattige kinders voor de dag. Ik kreeg een jongetje van 9 genaamd Kenshin en een 10-jarig meisje genaamd Ayaka. Ze waren bange kuikens in het begin, maar grepen me al gauw beet en sleurden me mee naar het zogenaamde mochi-maak-proces. Mochi, hoewel het mij nog niet helemaal duidelijk is wat het precies is, is iets in de trant van samengeperste rijst zal ik maar zeggen? En het maken ervan is een heel proces, wij moesten de klus binnen twee uur klaren.

Met een gigantische houten moker rijst pletten. Ik kon er niks van..

De twee linker kinders zijn van mij (L) en andere twee van Mattie-Poo

Groene mochi

Op een gegeven moment maakten we groene mochi. Nou ja maken, eerder wikkelen in folie en dat vonden de kinderen geweldig. Ik vond het alles behalve geweldig, maar omdat mijn kinders steeds presteerden om vooraan de rij te staan en mij voor te laten was ik gedoemd om minstens een keer of acht zo'n ding in folie te wikkelen. En zoiets simpels en triviaals zou niet compleet zijn zonder iets Renarashii's (typische Lena situatie..). Daar stond ik dus, vooraan in de rij, babbelend met wat vrouwelijke docentes en de sfeer sloeg plotsklaps om toen er de volgende vragen aan mij werden gesteld: "Hoe oud lijk ik? Wie van ons ziet er het jongst uit?"

..

Door iets in de trant van: "Maar dames, jullie zien er allemaal zo super sexy uit" met mijn blik op oneindig te zeggen, dacht ik dat ik mezelf wel uit die benarde situatie had weten te redden. Qudowss voor deze gyaru ~~

Verder deden we wat Japanse spelletjes met de kids en lieten wij ze oldschool hinkelen, maar dit was niet genoeg omdat er nog gezongen moest worden. Zij zongen eerst hun schoollied a capella en er was een duidelijk niveau verschil tussen dat en onze 'Ik heb zo wa-wa-wa-waanzinnig gedroomd'-oorterreur. De vernedering was immens, maar gelukkig werden wij min of meer bedankt met zakjes vol origami van de kinders.

Wij zingen "Ik heb zo waanzinnig gedroomd" van Kinderen voor Kinderen

Kinders zingen hun schoollied voor ons

Nog ff met zn allen

Hoewel het een interessante dag was kreeg ik om een of andere reden zo'n immense migraine-aanval dat ik meteen voor pampus lag.

Verder, was mijn schattige Koreaanse vriendin Seulki jarig! Glynis en ik doen vaak dingen met d'r: zo gaan we vaak uit eten, chillen we in de 'bucks en wandelen we lekker. Maar op haar verjaardag wilde ze met ons een hapje eten in de Shinchi Chinatown van Nagasaki. Dat kwam goed uit, want de beruchte Lantern Festival was gaande. Het festival begint altijd met Chinees Nieuwjaar en heel Chinatown is daarom ook helemaal versierd met knalrode lampionnen en lekkere eetstalletjes. Dus, nadat ik de dag ervoor met mijn brakke hoofd op zoek was gegaan naar het perfecte cadeau was het me gelukt om een schattige knuffel en vriendenboekje op de kop te tikken. Gelukkig vertelde Seulki dat ze al zo'n boekje had willen kopen en sloeg ik dus geen flater.

Jeej met Seulki

Eenmaal in Chinatown bekeken we al het moois en staarden we voornamelijk naar een glazen stal vol real life varkenshoofden! Waar dit soort decoraties goed voor zijn weet ik niet zo heel goed, maar het was een waar spektakel. Verder is het ook leuk dat zowat heel Nagasaki naar de happening kwam en tussen al dat volk heb ik de mooiste Japanse mannen ooit gezien, maar natuurlijk waren die allemaal keihard getrouwd..

Hoteke-sama decoratie tijdens Lantern Festival
Oja, decoratie!

Schattige schaap!

Omdat het festival toch nog twee weken zou duren en Seulki terug moest naar de kaikan vanwege het feit dat haar Koreaanse vriendinnen voor dr zouden gaan zingen, besloten we richting huis te gaan. Gelukkig werden Glynis en ik ook uitgenodigd voor het feestje vol schattige taartjes en hapjes. Later kwamen ook Evelien en de enige drie mannen in een kamer vol vrouwen, aanzetten (Martijn, Rolf en Sander). Hoewel de jongens naar de taartjes loerden en niet echt met de meisjes hadden gebabbeld vond ik het een geslaagd feestje en was blij dat Seulki het zo naar d'r zin had.

De drukte hield niet op in januari, want er werd een gigantisch feest voor uitwisselingsstudenten georganiseerd. Takano-sensei (onze contactpersoon/hoofddocent hier..) bleef er maar op hameren dat wij moesten optreden, omdat alle andere landen dit ook zouden doen, maar niemand van ons had eigenlijk de behoefte om en masse te falen. Gelukkig kwamen Matthias, Pyke en Martijn met het briljante idee om te gaan zingen onder de begeleiding van Matthias' ukelele. De driekoppige band genaamd "Honing" beloofde plechtig om "Ik ben zo vrolijk" en "Over the rainbow" te performen.

Op de dag van het feest had ik eventjes met Sander getennist en kwam ik daarna even buren in 401 en zag tot mijn verbazing dat de jongens zich helemaal osshare hadden uitgedost (met colbert en al) en werd het al gauw mijn missie om er ook geniaal uit te zien die avond. Toevallig kreeg ik die dag een pakketje vanuit Nederland van mijn lieve mama met daarin het meest schattige jurkje ooit. Onder het motto "Nieuwe dingen trek je meteen aan" vertrok ik naar het feest. De rest besloot naar de locatie te lopen, maar ik had hakken aan en weigerde om door de regen te ploeteren. Gelukkig was Rolf net zo lui als ik, wat resulteerde in het feit dat wij keihard de tram namen.

Eenmaal aangekomen op de locatie (het was een freaking gala zaal in een Hotel) zag ik dat iedereen zich had uitgedost en voelde ik me meteen goed dat ik er ook kawaii uitzag. "Honing" was al eerder op de locatie om te repeteren en zo liepen we met zijn vijfjes de gigantische zaal binnen. Te zien waren allemaal tafels vol heerlijke, Aziatische, en het meest belangrijke.. gratis hapjesl! Daar moest van gegeten worden..! Het was gewoonweg geniaal, want aan de bar kon je ook wijntje van een wel heel leuke barman krijgen. Ik was gelukkig die avond.

Nadat de andere Nederlanders waren gearriveerd en het openingswoord werd gedaan werd iedereen vriendelijk verzocht om te gaan schranzen. In een zaal vol internationale studenten, lekkere hapjes en een geweldige sfeer bekeek ik rustig wat optredens, babbelde met mensen en wachtte vol spanning op "Honing"

De timing van het optreden was echter minder, omdat ik op dat moment druk in gesprek was met wel een hele leuke jongen. Van wat ik had gezien waren de jongens heel goed en hadden vooral veel fans onder de miniature Chineze meisjes. Jammer genoeg moesten wij om acht uur stipt de zaal verlaten. Wat een pret, zeg. Helemaal genki zag ik het niet zitten om naar huis te gaan en sleepte dus Maaike en Rolf mee naar de Starbucks in de Cocowalk.

Internationale feesten zijn best wel awesome! (Check het optreden van Honing! op Pyke's blog)

De dag daarop werd ik uitgenodigd voor een diner door wat dames van dansen. Het zou bij de Italiaan zijn en wel 5000 yen (40 euro, damnit) kosten. Maar goed, ik had al toegezegd voordat ik alle details wist, eigen schuld. Eenmaal gearriveerd heb ik me nog nooit zo awkward gevoeld, omdat ik omringd werd door 10 dames van rond de veertig. Ze waren allemaal goedgekleed en bombardeerden mij met vragen. Nog nooit in mijn leven had ik zo recht op gezeten, netjes gegeten en de desu/masu-form alsof mijn leven ervan afhing gebruikt. Wat erg goed was voor mijn ego was dat ik overladen werd met complimenten. Zo vonden de dames mij intelligent, mooi, volwassen en dapper dat ik alleen was gekomen. Ik vond dat ze gelijk hadden, maar ik was toch een partij zenuwachtig. Gelukkig werd mij een zeker gevoel van belonging geschonken, zodat ik me snel op mijn gemak zou voelen.

Daarna ging ik keihard naar Izakeya met Sander, Rolf en de Musketier om te acclimatiseren.


Zo eindigt de avond meestal in Izakeya