Mijn Japanse Gezin

Mayu, Oma, Misato, Moeder, twee kleine zusjes

Omdat ik op 15 februari het privilege had om in een traditioneel Japans huis te zijn en mee te eten met een echt Japans gezin, is een tribute post!

Goed, ik meen te hebben geblogd dat wij tienen een bezoek hadden gebracht aan een echte Japanse middelbare school. Daar kregen we ieder tien kinders aangewezen en de twee schattige meisjes uit mijn groepje hadden mij een kerstkaartje gestuurd. Immens gevleid, besloot ik de favor terug te doen door een kaartje terug te sturen. Op het kaartje had ik mijn telefoonnummer en mail-adres neergekrabbeld, zodat als het kind vragen had ze mij kon mailen.

Dit gebeurde inderdaad al gauw en zo mailde ik heen en weer met Ogawa Mayu, het schattigste 15-jarige meisje ooit. Na een paar dagen kreeg ik te horen dat ze haar ouders over mijn persoon had verteld en die waren op een gegeven moment helemaal in hun nopjes. Want, de kans om een buitenlander uit te nodigen voor een etentje stond voor de deur, en deze buitenlander had er duidelijk zin in. Ik werd dus uitgenodigd voor avondeten bij de Ogawa household!

Op de dag zelf zou ik Mayu en Misato (ook een kind uit mijn groepje) op Hama no Machi ontmoeten waar we de middag zouden doorbrengen om vervolgens richting haar huis te gaan. Ik had me die dag verslapen en haastte me als een malle door naar de tram te sprinten. Hopend dat ik mijn omiyage niet had vergeten mee te nemen (Nederlandse chocolade) plantte ik mezelf ergens in de tram neer en vertrok richting Hama no Machi.

We hadden voor de MacD afgesproken en ik was zelfs een beetje te vroeg. Na een kleine vijf minuutjes werd ik verwelkomd door twee meisjes die nog even aan het lunchen waren. Van de partij waren ook hun kleine zusjes van 12 die de akage no gaijin kwamen bewonderen.

Al gauw gingen we richting de arcade hall om purikura te laten maken, want Japanners zijn er helemaal weg van. Purikura zijn fotohokjes waar je en masse in kan staan, gek kan poseren, sjablonen kan kiezen en ze vervolgens inkleuren. We hebben die in Nederland ook, maar die zijn te pauper vergeleken met de door gyaru versierde automaten hier. Hoe vaak heb ik die dag precies purikura laten maken? Juist, drie keer! De kinders zelf gingen al twee keer voordat ik was gekomen.. met andere woorden, menig Japanner gaat bankroet door de verslavende fotoshoots. De kwaliteit is awesome though! I feel pretty sexy!

Purikura ~
En dat dan een keer of twintig

Omdat ik het zielig vond voor de kinderen, had ik natuurlijk ook een groot gedeelte betaald.

Later gingen we ijs eten en besloten we om dezelfde keitai-straps (telefoon hangers) te kopen om onze date te vereeuwigen. Nadat we na drie winkels niets leuks hadden gevonden, besloten we maar om in een supermarkt rond te kijken. Daar vonden we keitai-straps van dezelfde serie, maar met verschillende beesten. Ieder beest stond voor geluk op een bepaald vlak. Ik wilde iets met het ontmoeten van leuke Japanse mannen, maar die giraffen stonden me niet aan, dus kocht ik maar kapot schattige schildpadjes die gezondheid symboliseren.

Sprintend naar de bus vertrokken we richting de heuvels. Het was een bizar eind omhoog, naar een gedeelte in Nagasaki waar ik nog nooit ben geweest. Na een rit van een minuut of twintig stapten we uit bij een buurt vol traditionele Japanse huisjes en kreeg ik het benauwd. Ten eerste, ik zou me bizar goed moeten gedragen en ten tweede, haar gezin is groot! I mean, vader, moeder, opa, oma, zusje. Met een knoop in mijn maag volgde ik Mayu de heuvels op en stond regelrecht voor een authentiek Japans huis. Ik was zo nerveus! Het is niet te omschrijven..

Toen haar vrolijke oma de deur open deed en ik "O-jama shimasu!" riep (Ik ben een last) en mezelf voorstelde wandelde ik het huis binnen. Nadat ik mijn souvenirs aan de moeder had overhandigd praatte ik in mijn meest erende en nederige Japans. Dit resulteerde in wat gelach, want ik deed blijkbaar overdreven netjes. Nadat ik te horen kreeg dat dit niet hoefde, nam Mayu me even mee naar een park in de buurt. Eigenlijk ook omdat haar papa een uiltje aan het knappen was.

Na een flinke klim werd ik beloond met een zogenaamde "ichi oku doru no keshiki" /a million dollar view.

一億ドルの景色

Met Misato en Mayu

Na het buiten spelen keerden we terug naar huize Ogawa waar het ondertussen wel erg lekker rook. Papa Ogawa zou namelijk kimchi nabe maken, iets wat ik graag eet. Nabe is eigenlijk een soeppan vol groenten zoals kool, tofu (jaa, dat is geen groente, weet ik. Stil), champignons, ui etc. Toegevoegd is ook vlees en kimchi (Koreaanse pittige groentestuk).

Terwijl ik in de woonkamer zat observeerde ik de omgeving om eens goed te onthouden wat er allemaal in een authentiek Japans huis te vinden is. Zo was er een tatami vloer, een laag tafeltje, een butsudan (boeddhistische altaar voor voorouderverering of recent overleden familieleden), foto's van familieleden die in de oorlog streden en wallscrolls met klassiek Japans. Dat ik zomaar bij dit geweldige gezin mocht komen eten vond ik echt een nederige ervaring.

Aan de eettafel zat ik naast papa Ogawa die mij bier bleef inschenken. Op een lege maag glazen bier drinken is een liability, want voor je het weet zou ik rare dingen gaan roepen. Gelukkig deed ik dit niet en gedroeg ik me netjes. Toen het gesprek over mijn mening betreffende de Japanse keuken gingen zei ik dat er vrij weinig dingen waren ik die niet lustte. "Oja joh.." zeiden papa en mama Ogawa terwijl ze voorstelden dat ik natto en umeboshi moest gaan proberen.

Natto is.. bonen? Hele kleine slijmerige bonen? Eigenlijk proef je er niet veel van, maar het vervelende is dat als je een hap neemt er allemaal slijmdraden aan je mond en eetstokjes blijven kleven. Zo werd ik uitgelachen.

Daarna probeerde ik dapper umeboshi te eten. Hoe zou ik die smaak eens omschrijven? Als een hele zure pruim (en dat is het ook, deshou?). Best smerig, maar ik was in staat om het met een stoïcijns gezicht naar binnen te werken. Daarom ben ik vast ook zo'n geniale pokerspeler?

Na het eten vertelde papa Ogawa me dat hij dertien jaar geleden mee had gedaan aan de drakendans van het Okunchi-festival. De drakendans houdt in dat een stuk of twaalf beren van kerels de 130 kilo wegende draak sierlijk laten bewegen. Hij was er vet trots. Zo trots dat hij meteen woest op zoek ging naar de videoband met beelden van die dagen. Ik voelde de bier best zitten en vond alles best. Ik koesterde op dat moment wel een diepe sympathie voor deze man die vol nostalgie een traantje wegpinkte bij het zien bij de beelden.

Gekregen; het symbool van de familiezaak. Het symbool is een draak, want papa Ogawa is heel trots op zijn deelname aan Okunchi

Ondertussen wenkte oma me. Ze wilde me een cadeau geven. Cadeaus zijn altijd leuk, maar ik had al bij deze mensen gegeten en kreeg al zelfgemaakte chocolade van ze (die ik vergeten ben mee te nemen, damnit).. ik zou het niet juist vinden om nog meer dingen aan te nemen.

Wat kreeg ik.. ?

Een YUKATA!!!

Mijn prachtige Yukata (L)

Oh mijn god! Hoe bedank je iemand voor zoiets? Ik wilde al een tijdje een yukata kopen, maar omdat oma vond, nadat ze de foto's van ons bezoek aan het schooltje had gezien, dat ik er goed uitzag in yukata wilde ze het mij cadeau doen. Ik kreeg ook een band die ze als jonge dame had gedragen! Ik bestierf het.. toen ze ook nog eens: "Denk af en toe eens aan ons en Mayu" zei voelde ik me zoo dankbaar dat ik hier mocht zijn. Ik maakte de meest diepe buiging ooit en bedankte heel de familie.

Ondertussen werd al redelijk laat en omdat zowel ik als Misato hier voor het eerst waren, zou mama Ogawa ons naar huis brengen. Bonus!

Ik heb echt een superdag gehad. Die mensen waren zoo lief en aardig dat ik ze nooit zal vergeten.

Sidenote, Japan humbles you. Deshou?