茶道; Een Tijd Een Ontmoeting

San-chan, Glynis, Milan en ik tijdens de thee-ceremonie van Seulki

Met z'n drietjes ~

Het gevreesde, geestdodende kanji-tentamen staat voor de deur en ondanks het feit dat mijn hoofd overloopt van talloze kun en on-yomi (de Japanse en Chinese lezing van kanji) bevind ik mezelf in een filosofische staat. Waar komt dit toch allemaal vandaan? Misschien wel door mijn nieuw-gevonden interesse; de Japanse theeceremonie.

Afgelopen week ben ik en wat andere Nederlanders door mijn Koreaanse vriendinnetje Seulki uitgenodigd om, als gasten, haar theeceremonie bij te wonen. Nou hadden wij eerder een workshop theeceremonie gevolgd, maar dat raakte geen snaren waardoor ik het niet zo speciaal vond. Toen ik gisternacht rond drie uur 's nachts klaarwakker lag bedacht ik me dat ik er meer over wilde weten. Lees je gezellig mee met mijn uitermate door-Zen-beïnvloedde blogpost?

Allereerst, wat achtergrond informatie.

Als je theeceremonie in het Japans vertaald heet het 茶道 (sadou/de weg van de thee). Deze traditionele activiteit van velen facetten, etiquette en esthetiek draait om het klaarmaken, serveren en genieten van maccha (groene poeder thee, tevens mijn aller-aller-aller-favoriete smaak hier in Japan). Omdat de oorsprong in het 12e eeuwse Zen-boeddhisme ligt, staan begrippen zoals nederigheid, simpliciteit, imperfectie en beheersing centraal. Bewondering voor de vergankelijkheid, simpele, asymmetrische schoonheid en connectie tussen gastheer en gast kenmerken de gemiddeld twee uur durende ceremonie.

Door de eeuwen heen ontwikkelde de theeceremonie zich tot een ware kunstvorm

en zo bieden talloze scholen en zelfs 'universiteits kringen' workshops aan zodat deze traditie niet verloren gaat. Daar er flink geschoold moet worden is niet verrassend, want alle kleine details die tijdens de ceremonie perfect uitgevoerd moeten worden zijn lastig te onthouden. Het begint vanaf het moment dat de gastheer de schuifdeur opent, voor de gast buigt, maccha losklopt en door middel van de juiste woordkeuze zijn gast verzoekt om thee te drinken. De gast heeft het ook niet gemakkelijk, want tijdens de hele gebeurtenis hoort men in de zogenaamde 正座 (seiza, strenge houding waarbij je op de knieën zit) te blijven zitten, de gastheer op de juiste manier bedanken en de thee, nadat het kopje met de klok mee is gedraaid in drie slokken op te drinken. Dat klinkt theoretisch gezien heel simpel, maar dat valt tegen. 　

Meer dan attentie voor al de kleine details ben ik meer geïnteresseerd in de filosofie achter de ceremonie. Het zogeheten 一期一会 (ichi-go-ichi-e) idee. Vrij vertaald betekent dit 'een tijd, een ontmoeting', met andere woorden koester dit moment, want het zal nooit meer voorkomen. Daarmee wordt bedoelt dat de gebeurtenis talloze keren opnieuw kan voorkomen, maar nooit onder dezelfde omstandigheid of setting en is daarom speciaal. De connectie tussen gastheer en gast wordt vereeuwigd en net zolang gekoesterd in iemands hart totdat het wordt vergeten. 　

In mijn optiek, zou ik de essentie van deze filosofie nooit in woorden kunnen uitdrukken, maar wie niet waagt.. Als je het op een grotere schaal bekijkt, zul je bepaalde momenten in je mensenleven nooit meer meemaken en moet je ze daarom in je hart sluiten en er intens van genieten. Voorbeelden van dit soort momenten zijn; een schitterende sterrenhemel terwijl je op je rug op een Italiaans balkon ligt, een uitkijkpunt vanuit je favoriete tempel over je favoriete stad of met een vreemdeling dobberen op een luchtmatras in de Middellandse Zee. Als je soms aan deze momenten terugdenkt, jezelf op glimlach betrapt en jezelf enigszins melancholiek voelt, dan doe je het goed.

Deze theorie kan je ook toepassen op menselijke relaties. Mensen komen en gaan, sommigen blijven voor altijd, anderen blijven maar een kort moment. Van de mensen die op je pad komen kunnen een paar een intense indruk achterlaten of laten je in zijn geheel onberoerd. En hoe hard je ook wilt dat sommige mensen voor altijd in je leven zullen blijven, zijn er altijd allerlei omstandigheden die dit verlangen zullen beletten. Hoe om te gaan met deze separatie? Sluit deze mensen in je hart en vergeet ze nooit.

Een tijd, een ontmoeting.

En nu, tijd voor een kop maccha. Dan kan de filosoof in mij eindelijk rusten.

Bamboe, Beesten, Bowlen!

Het duurde drie kwartier, maar ik heb eindelijk mijn yukata kunnen aantrekken!

Als je je afvraagt waarom ik mezelf in een enigszins frappante positie voor de zelfontspanner heb gecomposeerd en in yukata heb gewikkeld, dan komt dit door het zogenaamde 七夕(tana bata) festival. Als je het vertaalt, betekent Tana-Bata 'De avond van de 7e' en wordt dit festival ieder jaar, een x-aantal dagen voor-en op de 7e van juli gevierd. Het is een op de Chinese sterren-festival gebaseerd Japans festival waarbij de ontmoeting van Ori-hime en Hikoboshi wordt gevierd. Deze twee geliefden worden gescheiden door de melkweg (een rivier van sterren) en mogen elkaar slechts een keer per jaar ontmoeten. De dag van de hartstochtelijke rendez-vous is op 7e van de 7e maand. En omdat de sterren 's avonds pas schitteren wordt het festival gehouden als de zon onder is gegaan.

In het huidige Japan viert men Tana-Bata door wensjes op papieren strookjes te schrijven en die aan bamboe-takken te hangen. De bamboe en decoraties worden als het goed is op de 7e verbrand of ze worden rond middernacht of de volgende dag via bootjes in rivieren weggevoerd.

Bamboe-takjes voor het Internationaal Centrum

Tussen alle cliché wensjes zoals 'gezondheid voor allen' en 'wereldvrede' heb ik ook mijn egoïstische wens opgehangen. En nee, het was geen ”かっこいい男を会えるように" ..

Mijn wensje..

Verder, hoewel ik iedere mogelijkheid om mezelf in yukata uit te dossen aangrijp, werd ik dit keer aangespoord door drie Japanse grietjes die zondagavond voor mijn deur stonden. Er was blijkbaar een of ander feest in de gemeenschappelijke ruimte en omdat ik ondertussen weet hoe spannend al die feesten wel niet zijn koos ik er bewust voor om even over te slaan.. totdat ik de deurbel hoorde.

Twee van de drie meisjes waren volledig in yukata gekleed, maar eentje moest zich nog omkleden omdat het buiten keihard plensde en er blijkbaar in de hele kaikan geen ruimte was voor een garderobe-change vroeg ze zich af of dat even in mijn kamer kon. Omdat ik een aardig kind ben en omdat ik van mijn a propos was over het feit dat niemand anders zo genereus was, liet ik ze zich in mijn kamer omkleden. Na wat gebabbel besloot ik mezelf ook in yukata te hijsen en naar beneden te gaan.

Na drie kwartier met mijn obi (band) te hebben geworsteld was ik enigszins content met mijn verschijning en begaf ik me naar beneden. Het feest was alles behalve vermakelijk, maar ik voelde me wel een absolute prinses.

De dag voor dit tafereel werd er tot aan de late uurtjes geborreld in de 'keya.

Even, mijn wekelijkse taalfaal: situatie schets: Lena bestelt atsukan (hete sake) en een extra choku (?) (shot glaasje). Ik vroeg dus aan de schattige ober Jooji of hij zo vriendelijk zou zijn om mij een choku te brengen. Wat deed de vriendelijke jongeman? Hij liep naar de kast, rommelde er even in en bracht mij een plastic bak vol stoepkrijt in alle mogelijke kleuren van de regenboog..ik ben blijkbaar een kleuter

Note to self: choku betekent krijt. chokou betekent shotglaasje.

Deze vernedering was ik snel vergeten, omdat we met iedereen van de Izakeya, na hun dienst, zouden gaan bowlen! Met andere woorden, een uurtje of drie 's nachts. Nou maakt dit voor Lena de nachtdier niets uit, maar ons Rolfje en Martijn hadden er niet veel trek in, wat resulteerde in het feit dat Rolf op Martijns schouders uit de MacD werd weggedragen. Ik, Matthias, Sander, Pyke en Musketier daarentegen hadden wel zin om wat balletjes te laten rollen. En zo, stonden we anderhalf uur later tegenover het 15-koppige Izakeya team in de bowling zaal genaamd 'Lucky Bowling'. Oei.

Na vier banen te hebben ingenomen begon de titanenstrijd. Wij, Nederlanders, zaten in een team en ik slaagde erin om het gemiddelde ongelooflijk omlaag te halen door een gemiddelde score van 48 te bowlen. De Izakeya'ers daarentegen, bowlden allemaal minstens 70. Na de eerste ronde was het gebleken dat ik de beste was!

In het hebben van de laagste score.. ..

Door mijn vernederende ogen enigszins met mijn rode lokken te bedekken was het tijd voor de tweede ronde. Dit keer werden wij, Nederlanders, in andere teams gestopt. Veronderstellend dat ze niet bepaald zouden gaan juichen als ik me met mijn verschrikkelijke score bij hun beuker-team zou aansluiten, was er niets aan te doen. Ik vond de mensen in mijn team niet bijzonder (ze zijn natuurlijk harstikke aardig daar niet van, maar ik heb nooit echt met ze gebabbeld omdat ik nooit de behoefte had..). Zo zat ik bij die-ene-gast-die-ik-altijd-groet-terwijl-ik-halverwege-de-avond-naar-de-wc-strompel, serveerster Yui en de man van zogenaamde "Japanse Lena". (Don't ask, het heeft te maken met een diepe, mannenstem) ..

Wederom had ik laagste score van daadwerkelijk ie-der-een! ..

Ondanks mijn gebrek aan bowlingtalent was het een hele gezellige avond! Ik vond het supertof dat al die mensen bereid waren om met hun vaste klanten wat te gaan doen! Hopelijk kunnen we weer zoiets doen voordat we vertrekken..

Ugh vertrekken. Ik vertrek liever naar andere Japanse steden. Zo had ik onlangs een hostel in Hiroshima geboekt! 29 juli ga ik mijn frappante hobby uitoefenen (atoombommusea bezoeken) en tempel-toeristen (Miyajima) .. of ik daarna naar Kyoto zal vertrekken ben ik mezelf nog aan het afvragen..

Verder ga ik 4 en 5 augustus naar Fukuoka om daar met wat Nederlanders en onze Japanse conversatie/lezen docente een nachtje op een eiland door te brengen. Ik ben uiteraard in mijn nopjes ~ verwacht prachtige reisverslagen!

Geintjes en Feitjes

Een van het X-aantal wekelijkse Izakeya-bezoeken

Wederom ben ik schuldig aan een knap staaltje neglect.. was het weer eens mijn maandelijkse writer's block? Of toch gebrek aan tijd? Haha, wat die laatste optie betreft, laat me niet lachen! Hoe dan ook, het leek me weer tijd voor een update betreffende mijn whereabouts in mei en juni!

Qua huiswerk is het een beetje drukker geworden, omdat we gedwongen worden wat quasi-wetenschappelijk onderzoek te verrichten. Dit houdt eigenlijk in dat we met het thema Japan aan de slag moeten, een paper van 3000 kanji schrijven en het vervolgens moeten presenteren voor een x-aantal mensen door middel van PowerPoint. Het wetenschappelijke niveau is a la 'mijn cavia' zoals we weleens allemaal op de basisschool hebben moeten doen, maar ik kon het daadwerkelijk niet over mijn hart verkrijgen om zonder onderzoeksvraag aan de slag te gaan! Voetnoten ging me iets te ver, want ik blijf een lui dier, maar mijn onderzoek heeft me wel een paar zondagmiddagen beziggehouden..

Wat doe ik dan allemaal voor quasi-wetenschappelijks? Ik "onderzoek" de popularisering van de yukata (de lichte, Japanse zomerkimono die oorspronkelijk als badkleding na de hete-bron of sentou fungeerde) en de redenen voor de verspreiding van deze boom onder de Shibuya-gyaru en Osaka-gyangustaa. Nou heb ik mijn paper af en ben ik er best tevreden over, maar toch heb ik het idee dat ik van de universiteit naar de onderbouw van de middelbare school ben gedegradeerd..

Hoe dan ook, mijn schrijfvaardigheid is best wel vooruit gegaan. Ik merk dat mijn geschreven Japans echt structuur en een eigen stijl heeft gekregen, wat mij een gelukkig mens maakt.

Qua spreekvaardigheid zijn er onzekerheden, domme uitspraken en nerveuze ratelingen, maar het is uiteraard beter geworden. In luistervaardigheid ben ik geen ster en volgens Glynis ben ik gewoon een beetje doof, want er zijn nog steeds momenten waarbij ik echt niet weet waar de fok het gesprek over gaat. Frustrerend, en om die reden probeer ik braaf, iedere dag, het Japanse nieuws te volgen..

Over nieuws gesproken, de zogenaamde varkens-griep of buta-influenza schijnt zich aardig te verspreiden in Japan. Nou is de broedplaats van het virus Osaka, een stad waar ik nog keihard heel wil, maar het werd ons sterk afgeraden om naar deze Yazuka-hoofdstad af te reizen. Misschien is Japan wel het land der paranoia of precautions, want voor de ingang van de International Center staan nu pompjes met desinfecterend spul, zodat wij goorlappen onze handjes kunnen reinigen.

Ik vrees de pandemie niet echt, ik vind het gewoon frustrerend dat ik niet in Osaka zou kunnen rondbanjeren zonder zo'n afzichtelijk masker.

Frappant, frappant.. in juni is het trouwens regenseizoen in Japan. Niks van gemerkt though, ondanks het feit dat ik van iedere Japanner te horen heb gekregen dat het echt extreem hard plenst in Nagasaki en dat ik ook eens een paar van die osshare regenlaarzen zou moeten aanschaffen. Op een gegeven moment regende het bizar hard en had ik college.. hoewel de neiging om te blijven knorren in mijn bed sterk was besloot ik op rubberen slippers naar de uni te lopen. Hoewel ik me enigszins hippie en zwerver-ish voelde kreeg ik in de gaten dat ik mijn lesje sinds de tropische regenbuien op Okinawa wel had geleerd, want niets is verschrikkelijker dan natte schoenen/sokken lopen.

Naast het verkleden als een hobo doe ik ook andere dingen, zo is vrijdag sinds een maand geleden omgedoopt tot Sushi Friday waarbij ik samen met Glynis naar de lekkerste en goedkoopste sushitent van heel Nagasaki ga. Onder het genot van schreeuwende, mannelijke sushi-koks schuiven wij heerlijke zalmpjes, inktvisjes en andere zeemonsters in onze charmante, vrouwelijke giecheltjes en lurken we aan wat goddelijke groene thee. Met onze aandacht voornamelijk op de leuke koks gericht babbelen we over van alles en nog wat en komen we bij na onze "zware" week. Na een gemiddelde stapel van een bordje van negen, rekenen we puffend af, zwaaien we naar de vrolijke heren en begeven we ons te voet naar het winkelcentrum Amyu Plaza. Wat daar spannend aan is? De ijstent! Damn you, Baskin Robbins met je gigantische assortiment aan ijs.. Daarna slaat het schuldgevoel toe en beginnen we aan onze twee-uur durende reis naar huis. Uiteraard met de benenwagen!

Verder.. ontwikkel ik samen met Martijn wat pedagogische vaardigheden op de maandag als we een groep blije Japanners op de hoogte brengen van de wondere wereld van de Nederlandse taal.

Dingen zijn zoals ze horen te zijn in Nagasaki. Hoewel ik langzamerhand extreem verdrietig word van mensen die steeds maar blijven herhalen dat ik alweer bijna naar Nederland moet.. hou eens op joh! Het begint langzamerhand wel door te dringen dat ik op een gegeven moment met een gebroken hart op Narita zal staan, terug moet keren naar een land die niet meer als mijn thuis beschouw..

Omdat ik intens verdrietig word van het uitstorten van mijn hart over dit soort droevige thema's .. hier wat leuke, beknopte, feitjes:

- De nampa-teller staat ondertussen op 3

- Op een willekeurige zaterdagnacht hebben ik, Glynis, Sander, Rolf, Jurre en een random Chinees kind een 400m hoge berg dat achter ons huis staat beklommen

- Ik faalde op een gegeven moment wel erg in mijn Japans toen ik bij het postkantoor om een tebukuro i.p.v een fukuro vroeg. (Dat eerste betekent handschoen en de tweede een tasje)

- Ik heb met een hele leuke Japanse gozer (DE Kei) gedate

- Glynis en ik hadden laatst de Power Rangers film gezien, toen was ik erachter gekomen dat ik na al die jaren nog steeds de hots heb voor die groene/witte.

- De Musketier is snorloos

- Je mag in Japan niet in het OV bellen en je wordt zelfs verzocht je mobiel op de zogenaamde "manner-mode" te zetten, maar dit weerhield Sander niet om mij in een overvolle tram te bellen terwijl mijn telefoon op volle volume stond!

- Je mag in Japan op de stoep fietsen en dit houdt in dat ik regelmatig mensen bijna van hun sokken fiets

- Heb je al gegeten rond 18:00? Wat ben jij vreemd zeg, veeels te vroeg. Een gemiddelde Japannert eet gewoon rond 20:00, 21:00 en om middernacht is het ook volkomen done

- Wat sta jij in dat tijdschrift te bladeren? Ga je het kopen of niet?! In Japan zie je mensen uren lang bij het tijdschriften kiosk in allerlei boekjes bladeren.

- Westerse-stijl w.c's hebben een speciale functie om allerlei geluiden te verdoezelen, maar ga daarna niet voor de wasbak je neusje staan poederen omdat je dan een last bent. Dat doe je gewoon bij de speciale spiegels in dezelfde w.c-complex.

- Lekker bruin worden? Welnee, zo lopen de Japanse dames met zwarte zon-paraplu's en dragen ze eventueel mouwtjes om de armpjes te beschermen.

- Hotpants? Kniekousen en torenhoge stripper-schoenen? Volkomen normaal, maar houd je decolleté lekker verstopt!

- Als je afrekent in de super wordt ieder prijsje opgenoemd, vervolgens wordt er gevraagd of het wel goed is als je geld wordt aangenomen.

- Zie je iemand wel zitten? Dan moet je eerst het langzame, pijnlijke proces van de zogeheten "groepsdate" doorstaan, want meteen met zijn tweeën op stap? Jaaa.. doei.

- De gemiddelde Japanse man vindt zichzelf "shy" en dat is vervelend! Damn you vervelende.. irritante.. woest aantrekkelijke.. Japanse mannen!

- Nomunication is tof! (Snap je het? Nee? Nomu is het Japanse werkwoord voor drinken, combineer dat met communication en je krijgt communicatie via drank. Met andere woorden alcohol doet wonderen!)

Snap je um? Snap je mij nu?

Salut! Ik Zie Izakeya!

Omringd door Russische matrozen tijdens het Boten-festival ~

Gobusata itashimashita ~ (Ik ben lui geweest en heb niks van me laten horen. Mijn nederige excuses..)

Gister kreeg ik bijna een beroerte omdat een beest van monsterlijke, gigantische proporties mijn kamertje binnen was gedrongen. Verlamd van angst, maar toch net zo hysterisch als een boze Zuid-Amerikaanse vrouw kreeg ik het voor elkaar om heel de dormitory bij elkaar te gillen. Nadat ik het gedrocht met een opgerolde kanji-schrift een mislukte hengst had gegeven belandde hij op mijn bed en mijn schattige Mameshiba-kussentje. Toen ik deze verschrikking de deur uit had geknikkerd duurde mijn hysteria voort. Overweldigd door stuiptrekkingen verdween mijn writer's block als sneeuw voor de zon.

Vandaar..

Maar, het is uiteraard mijn bedoeling niet om mijn trouwe lezers te vervelen met typische Lena situaties.. (of eigenlijk ergens weer wel..) maar op de hoogte te houden van allerlei Japan-akkefietjes. Brace yourself, want deze post gaat over onze vriendelijkste vriend Hide en hoe ik Russische matrozen man-handle!

Het is natuurlijk alom bekend dat wij vaste klant zijn bij de Izakaya genaamd Izakeya, maar wat niet zo bekend is dat wij de harten van wat medewerkers voor ons wisten te winnen! Ik, persoonlijk, ben nog steeds op een missie om een bepaald hart voor me te winnen, maar laten we dit in het midden laten.

De eerste associatie met de Izakeya is natuurlijk Hide. Als je een brainstorm-spin op een bord zou kalken, zou zijn naam het eerste lijntje krijgen. Die vrolijke hoofdbarman toch. Niet de meest woest aantrekkelijke vent, maar echt wel een vriendelijke gast. Omdat hij meestal niet op maandagen werkt besloten we eens op een blauwe maandag (hey!) een hapje te gaan eten met hem. Zo nam hij ons mee naar een andere izakaya, waar schijnbaar vrienden van hem werkten. Van de partij waren, ik en alle jongens minus Martijn.

We wisten niet goed wat we moesten bestellen dus lieten Hide zijn favoriete Japanse hapjes kiezen. Little did we know dat hij aan een stuk door zat te bestellen en we achteraf een rekening van 35€ pp voorgeschoteld kregen. (Voor Japanse voedsel-begrippen is dat een shitload of cash!)

Goed, het was echt reuze gezellig en Hide prees het feit dat wij altijd vriendelijk en beleefd tegen het personeel zijn. Ook vond hij het geniaal dat we de namen van de staff members kenden en het oprecht leuk vonden om met ze te babbelen. Het is echt zo.. de Izakeya is magisch. De mensen zijn er zo geweldig en ik voel alsof er iets aan mijn week ontbreekt wanneer ik niet ben geweest.

Na een gezellige babbel verslikte ik me bijna in mijn ライムサワーomdat de rekening plotsklaps tevoorschijn kwam. Hoe dan ook.. de mannen waren nog steeds hongerig, dus werd er besloten om na talloze beesten te hebben verslonden nog okonomiyaki te gaan eten. Dit keer gingen we naar een tentje waar andere vrienden van Hide werken.

Onze kleine Japanse vriend werd erg energiek na die talloze alcoholische versnaperingen en begon ons prachtige beloftes te maken. Zo gaan we nog: bij hem thuis eten, komt hij langs bij ons thuis met een enorme krat bier, gaan we tegen de Izakeya-staff bowlen en gaan we 's zomers naar het strand.

Hier heb ik wel tamelijk zin in. Laten we het hopen dat al die wilde plannen doorgaan!

Nadat Hide ervandoor ging met de taxi zijn wij nog purikura wezen maken en werd ik mijn lurven gekregen door een of andere vreemde mevrouw die maar bleef herhalen dat ze me erg leuk vond. Leuker was dat ze Sander een flinke spank had gegeven!

Strike a pose!

Een week later was Hide jarig en omdat hij gewoon op zijn eigen verjaardag moest werken besloten we uiteraard een bezoekje aan de 'keya te brengen, maar de dag ervoor werd er zowel door Matthias als Pyke aangekondigd dat ze cadeaus hadden gekocht. Na een lichte paniekaanval bij de simpele gedachte dat ik het echt niet kon maken om met lege handen aan te komen bundelde ik mijn krachten met Martijn samen. Toevallig hadden we die dag met een grote groep een etentje waarna we gezamenlijk naar huis liepen. Op dat moment brainstormde ik flink over wat ik Hide eens zou schenken en Martijn bleef maar herhalen dat hij van honkbal hield. Ik maakte gauw de link naar een honkbalpet en zo besloten we een half uur voor sluitingstijd van het winkelcentrum Cocowalk iets te kopen.

De meeste petjes waren afzichtelijk, of eigenlijk.. spuuglelijk. Zo waren er knalroze petjes voor mannen, petjes met jinglish (willekeurige Engelse woorden die niet in de context passen en vrijwel nergens op slaan..) en petjes met een teared look. We waren het met elkaar eens dat alles niet om aan te zien was, maar dat we toch voor de minst lelijke zouden gaan. Een minuut voor sluitingstijd rekenden we een grijs/zwarte teared-look pet af en lachten keihard (terwijl het echt niet grappig was!).

Op de dag van de verjaardag mailde ik Martijn gauw dat hij de afzichtelijke pet niet moest vergeten en marcheerden we en masse naar de Izakeya.

Hoewel er altijd ruimte voor ons word gemaakt, omdat wij de allerspeciaalste klanten zijn, was de hele hoofdzaal dit keer bezet door een of andere trouwreceptie. Lichtelijk teleurgesteld en ingesteld op het feit dat we eventueel weggestuurd konden worden, werden we naar een obscure privékamer, dat zich achter de hoofdbar bevond, geleid. De zaal oogde als een kantoor met zijn plavuizen vloer en wit/grijze kleurengamma. Met mijn kenmerkende eyebrow raise accepteerde ik de situatie en vond dat we er maar mee moesten leven.

Het positieve aan de hele situatie was het feit dat Hide zo onder zijn werktijd gewoon met ons kon borrelen. Zo zou hij dan fatsoenlijk zijn verjaardag kunnen vieren.

Gekke, jarige jongen

De afzichtelijke pet werd meteen op zijn hoofd gezet en hij leek er blij mee te zijn. Misschien is de nieuwe pet gewoon beter dan zijn oude afgerachte? Hoe dan ook, je kan natuurlijk niet compleet nuchter op je eigen verjaardag blijven, dus konden we het niet laten om hem een hele pitcher cassis soda (cassis likeur met soda) achter zijn kiezen te laten gooien. Nou lukte dit niet in een keer en moest hij daarna gelijk naar de wc racen, maar voor ons was het uiterst amusant.

In de hoek van het zaaltje stond een klein barretje en Hide vroeg of ik zin had om mijn favoriete cocktail te maken. De ingrediënten van een zogenaamde Peach ginger zijn perzikenlikeur en ginger (van ginger ale). Een kind kan de was doen? Toch, slaagde ik erin om er een compleet zooitje van te maken door bijvoorbeeld de dosis half/half te doen i.p.v 1/6-5/6 en ijsklontjes te laten flikkeren. Nadat ik me als ware barrista had getoond mochten zowel Matthias en Pyke ook een cocktailtje maken. Al deze horeca-rampen staan op film..

Knalavondje!

Nadat de avond ten einde kwam verzamelden alle Izakeya-werknemers zich in ons kleine zaaltje en proostten ze op de jarige. Nadat wij in het Nederlands voor hem hadden gezongen en de Japanners een beetje proestten dronken we nog een biertje met zijn allen.

Met zijn allen

Na werktijd gaan alle staffmembers met zijn allen eten in de hoofdzaal. Rond die tijd hadden we onszelf een soort van uitgenodigd en dronken we nog een cocktailtje mee. Het was al rond 4-en en papa Hide zou morgen met zijn kinders naar de nieuwe Shin-chan film gaan, maar die zou het morgen flink voelen!

De dag daarop zijn ik, Pyke en Matthias weer met hem uit eten geweest en het bleek dat de film niet door was gegaan omdat zijn kinders verkouden waren. Die ontsprong de dans..

Is Hide niet de meest gezellige 39-jarige kerel ooit?

Maar, er zijn ook andere dingen in Nagasaki, behalve rondhangen met man-kinderen, gebeurd. Het was 帆船祭り (hansen-matsuri, oftewel het Boten-festival) waarbij boten uit verschillende landen aanmeren in de haven van Nagasaki. Tijdens dit vierdaagse festival werd er ook jammergenoeg regen voorspeld, en het zou slechts donderdag mooi weer zijn.. dus besloten ik, Glynis, Rolf en Sander keihard naar de haven te fietsen om de boel eens flink te onderzoeken.

From Russia with Love

Eenmaal aangekomen was het eerste wat mij opviel de gigantische groepen matrozen. Little did I know.. het waren Russische matrozen. Ik giechelde een beetje toen ze ons passeerden, riep: "Hey Russen!" (in het Russisch) en saluteerde ze. De minderjarige mannen keken om, grijnsden ook een beetje en liepen verder. Toen ik ze later weer tegenkwam kwamen ze een babbeltje met me maken en wilden ook wat kiekjes schieten. Het grappige was dat ik ze vanaf de verte vloekend en scheldend hoorde aankomen en toen ze eenmaal voor me stonden ze ineens heel beleefd U tegen me zeiden.

Soort van solidariteit..

Na dit kleine beetje nationalisme had ik zelf ook een missie; namelijk wat voedsel scoren. Dit lukte aardig, want Glynis en ik besloten om wat gebakken inktvis op een stokje te kopen. Niet lettend op de walgende blikken van Rolf en Sander smaakte het best goddelijk.

Inktvis op een stokje!

Het festival viel qua grootte ietwat tegen, maar ik verwachtte dan ook zoiets als O-kunchi. Niets aan te doen, dan maar in de Starbucks hangen.

Starbucks, geliefde Starbucks

De volgende dag stond vuurwerk op het programma, dus besloten we met een grote groep te gaan eten om vervolgens het spectakel te gaan bewonderen. Tja, ik ben het vuurwerk in Scheveningen gewend, dus ik vond het niet zo heel bijzonder, maar desalniettemin.. het was vuurwerk in Japan!

Het regende ook nog eens best flink, maar dat weerhield mij en Matthias niet om daarna nog even langs de 'keya te gaan..

Met Inoue "Het Ventje" en Hide

Een dag later besloten ik, Matthias, zijn vriend Tycho en Maaike om Inasayama te trotseren, want Tycho wilde er heen en ik was ook nog niet geweest. Japan heeft drie panoramische uitkijkpunten, en Inasayama is daar een van. Aan de top wordt je beloond met een zogenaamde million dollar view.. en 's nachts zou het helemaal magic zijn.

Na wat gegeten te hebben bij Amyu-plaza zijn we met de kabelbaan omhoog gegaan. Onze timing was subliem, want toen we er om precies 20:50 aankwamen werd er beneden vuurwerk afgevuurd!

Aanschouw!

Na dit schouwspel kon ik met volle moed aan een nieuwe schoolweek beginnen, want een beetje studeren moet ook gebeuren.. soort van.

Ook was mijn bijbaan begonnen waarbij ik samen met Martijn Nederlandse les geef aan Japanners. Wij, tweeën, als docenten.. klinkt als een ware catastrofe, maar we waren harstikke goed in staat om les geven. Ik bezit daadwerkelijk pedagogische kwaliteiten (al zeg ik het zelf) en vind het eigenlijk best wel leuk!

Ten slotte, het was laatst Golden Week in Japan. Zo gaat iedere Japanner reizen, vandaar dat ik geen reservering in Hiroshima kon maken.. ik ben dan ook een last-minute iemand.. balen, maar goed.. ik plan om stiekem een weekendje weg te glippen voordat het regenseizoen in Japan begint.

Ellende Begint Weer

Ugh.. even snel iets smerigs neerkalken: mijn rooster. Colleges zijn weer begonnen. Ik heb dit keer alle vakken gekozen omdat ik voor groepsdruk gezwicht ben..

Ik heb een nieuwe tutor, dit keer een meisje en geen Masahiro, genaamd Yukina. Ik ben erg benieuwd of ik met haar op kan schieten! Ze studeert economie, houdt van reizen en het bekijken van gebouwen. Klinkt goed.

Hoe dan ook, mijn rooster voor het komende semester: semi-gevorderd, maar meer richting gevorderd dan intermediar. BOOYAH!

Maandag:
Niet bestaand!

Dinsdag:
10:30 - 12:00 Special Course on Japanese
12:50 - 14:20 Lezen
14:30 - 16:00 Opstel

Woensdag:
14:30 - 16:00 Conversatie

Donderdag:
8:50 - 10:20 Kanji
12:50 - 14:20 Lezen (van een hele vette docente genicknamed stoeipoes)
14:20 - 16:00 Rangaku (hoorcolleges over de relatie tussen Nederland en Nagasaki)

Vrijdag:
14:30 - 16:00 Luistervaardigheid

Ik ben een drukke vrouw hoor! Zo ga ik op de woensdagavond Nederlands lesgeven en dans ik op donderdagavond!

Lena's Nieuwe Liefde

Sakura aan het Filosofen Pad in het wonderschone Kyoto

En zo had ik laatst mijn eerste soloreis gemaakt. Met de lentevakantie bijna erop zitten vond ik het zonde om mijn tijd in Nagasaki te spenderen en moest ik gewoon even weg. Lekker alleen, zodat ik met niemand rekening hoefde te houden. In Nagasaki bloeide al wat sakura (kersenbloesem), maar dit bevredigde de romantische Lena diep van binnen nauwelijks en daarom besloot ze af te reizen naar de oude hoofdstad Heian oftewel Kyoto.

Ik ben helemaal gek op Kyoto en ben er al eerder geweest in november met de studiereis van de universiteit, maar met slechts een anderhalve dag in de prachtige stad deed dit een beetje zeer. Ik wilde Kyoto in de lente herontdekken, sakura en tempels bekijken, shoppen, met mensen afspreken en dit alles op mijn dode gemakje doen!

Woest op zoek naar hostels op internet, en nog steeds een beetje getraumatiseerd door het hostel in Okinawa, vond ik voornamelijk dormitories. Ik ben zo'n iemand die erg op zijn privacy gesteld is en hekel heeft aan het delen van personal space, maar een single room was veel te prijzig gezien het feit dat ik al een voortuin kwijt was aan de shinkansen tickets.

Zo stuitte ik op het hosteltje Gojo-Guesthouse en boekte ik maar. Later bleek dat het the best choice ever was!

Een week later vertrok ik op een vroege zondagochtend richting het station om mijn Kyuushuu-kagome sneltrein van 9:32 te pakken. Na wat geslapen te hebben werd ik alweer wakker op Hakata, Fukuoka en moest ik even een sprintje trekken naar de shinkansen. Terwijl ik buiten adem mijn gereserveerde zitplaats zocht bleek dat er een salarisman zat. In mijn meest subtiele Japans vroeg ik of dat niet misschien, eventueel, mogelijk mijn zitplaats zou kunnen zijn. Nadat ik mijn kaartje liet zien, antwoordde hij met een: ”マジですか?" (serieus?) en stond meteen nerveus op. Later bleek dat ik gelijk had en hij in de verkeerde wagon zat. De komende vier uur vermaakte ik mijzelf met wat literatuur, muziek en gebabbel met een Japanse vrouw naast me.

Aangekomen op Kyoto rond 14:30 stond ik oog in oog met Kyoto Tower en terwijl de aangename zonnestralen mijn vermoeide gezicht streelden voelde ik me meteen goed en besloot ik mijn spullen bij het hostel te dumpen en keihard op pad te gaan.

Kyoto Tower, mijn missie voor de volgende keer: naar de top!

Het stratensysteem van Kyoto is eigenlijk heel simpel. Het is volgens mij gebaseerd op een rastersysteem en kruisingen van straten zijn net coördinaten. Wat ik wel onderschat had waren de loopafstanden.. dat zou ik over twee dagen weten ook..

Hoe dan ook, mijn hosteltje lag op een half uurtje loopafstand van het station af en lag ook nog eens aan een grote weg genaamd Gojo-doori. Eenmaal ingecheckt werd ik begroet door de meest vriendelijke staff die me drie couponnetje gaven voor wat drankjes in de bar/lounge van het hostel en me een rondleiding gaven. Daarna ging ik meteen richting Kiyomizu-dera, die op een kwartier loopafstand lag.

Ik zou eerst met een Japans vriendinnetje uit Tokyo afspreken, maar die kreeg het niet voor elkaar om op het laatste moment shinkansen-kaartjes te scoren, dus dat feest ging niet door. Geen nood, want ik zou ook nog met Timor en Kirsten afspreken: twee Nederlanders die in Kyoto gaan studeren. Ik zat bij Timor in de klas bij een Writing Skills groep in Leiden en hij kwam laatst in Nagasaki, dus reden genoeg om de bloemetjes buiten te zetten. Maar ik zou ze pas 's avonds kunnen ontmoeten, dus moest ik mezelf in de middag vermaken.

Het weer was wonderschoon, dus ik liep flink door naar Kiyomizu-dera. Ik genoot uiteraard van mijn favoriete view ooit, maar het was me daar toch een heksenketel! Lichtelijk overrompeld door de massa had ik het voor mijn doen snel gehad en besloot ik de hoofdwinkelstraat te verkennen.

Mijn favoriete Kyoto-uitzicht ooit, misschien wel van heel Japan

Te voet ging ik richting Kawaramachi/Sanjoo-doori, the place to be om keihard yen te laten rollen. Nou had ik die avond nog niet zoveel yen laten rollen omdat ik simpelweg door de bomen het bos niet meer kon zien. Er was zoveel te zien en er waren bizar veel winkels en warenhuizen. Overwhelming shopping experience!

Na wat voedsel bij de Sukiya was de middag alweer om en had ik met mijn twee gidsen in Kyoto op een zekere locatie afgesproken. Omdat het nog geen tijd was en ik de locatie moest vinden, wilde ik er op mijn gemakje heen lopen. Helemaal zelfverzekerd ging ik natuurlijk keihard de verkeerde kant op, maar toen ik me dat realiseerde gebeurde er iets geks. Een fietser die vlak langs me reed keek verdwaasd om en ik had ook eventjes een zekere wtf-uitdrukking op mijn gezicht. De fietser bleek Adri Rommers te zijn, een student van mijn jaar in Leiden die in Kyoto studeert. Nadat we allebei moesten lachen en zeiden dat het een kleine wereld was wees hij me op het feit dat ik de verkeerde kant op liep. Gelukkig moest hij dezelfde kant op en liepen we babbelend langs Gion, de oude stadswijk. Omdat hij aan de studie moest voor de volgende dag namen we afscheid en ging ik richting mijn locatie.

Eenmaal herenigd met Timor en Kirsten, omdat ik ze al twee hele weken niet had gezien (!) besloten we door Gion te wandelen. De roze kleur van de sakura zag er goed uit gecombineerd met de gedimde straatlicht en donkere nachthemel. Sommige foto's die ik had genomen zagen er onwerkelijk uit!

Sakura in Gion!

Subliem!

Het was al relatief laat en omdat zij een curfew hadden moesten we eventjes snel een drankje doen in een decadente bar. Zo belandden we in een vage tent op de tweede verdieping in een smal steegje in Gion. Timor bestelde een maccha-cocktail en het duurde een half uur voordat hij het daadwerkelijk in zijn handen kreeg. Nadat hij eindelijk een langverwachte slok had genomen vroeg ik op keiharde volume of het niet きもい (smerig) was. Gelukkig zaten we maar een meter van de bar vandaan.. echt, ik deed mijn persoon eer aan..

Rond elven namen we afscheid en hadden we voor de dagen daarop ook afgesproken. Eenmaal in mijn hostel was ik brak en ging ik meteen slapen. Mijn futon lag hemels, maar het gesnurk van een Franse vrouw tegenover me was minder..

Op dag twee had ik een heel ambitieus wandel programma opgezet. Het weer was prachtig, dus reizen met de metro vond ik geen noodzaak. Met deze gedachte in mijn achterhoofd begaf ik mij richting het Filosofen Pad, een wandelroute met vele tempels. Just what Lena likes. Het culturele verlangen in mij werd perfect gestimuleerd.

Dit soort geweldige plaatjes kwam ik tegen

Zo bekeek ik ook de Eikando Zenrin-ji, een tempel van de Jodo-sekte, die een prachtige pagode met een killerview had. Sakura bloeide volop langs het filosofenpad, en dit resulterende in het feit dat menig Japanner en toerist er volop voor ging poseren.


Ergens in het Eikando Zenrin-ji complex

Uitzicht vanaf de pagode

Sakura aan het Filosofen Pad

Ook kwam ik bij het Zilveren Paviljoen terecht, het broertje van zou ik zeggen, die zijn zilveren laag nooit heeft gekregen. Het was daar niet alleen een heksenketel, maar het stond in de steigers!

Zilveren Paviljoen

Ugh.. nadat ik wat Kyoto specialiteiten en een maccha-ijsje had ingeslagen ging ik eventjes in zon relaxen.

Soort van uitgerust ging ik richting Keizerlijk Paleis. Ik schat dat ik daar een uur over deed, het complex zelf was van gigantische proporties en ik voelde mijn kuiten verkrampen. Na wat in de zon gechillt te hebben besloot ik om weer richting Kawaramachi te gaan om te winkelen. Succes verzekerd, want ik heb een yukata gekocht! Yukata-verkoop is redelijk sneaky, want de grote toeristenvallen verkopen yukata voor 6000 yen en je krijgt er niet eens een obi of koordjes bij. Ik weigerde om in de val gelokt te worden, dus ging ik naar een klein winkeltje in een zijstraatje op zoek. Daar scoorde ik voor 2700 yen een pracht yukata, obi, koordjes en een tasje! Ik kon die avond wel sterven van geluk!

Mijn tweede yukata!

Net zo gelukkig als een klein kind met kerst besloot ik me richting hostel te begeven. Toen ik de lounge binnenkwam maakte ik al gauw kennis met Duitse Teresa, Nederlandse Peter en Australische Beau die naar de Kiyomizu-dera wilden, omdat het mooi verlicht zou zijn. Nadat ze vroegen of ik mee wilde stemde ik natuurlijk toe en had ik geniale plaatjes kunnen schieten vanaf mijn favoriete uitkijkpunt!

Once again: mijn favoriete plek in heel Japan

Futuristisch ogende Kiyomizu-dera

Terug in het hostel ging ik borrelen met Peter en nadat de meeste gasten in hun futon lagen te knorren kwam Kenji, de leuke Japannert die in het hostel werkt, met ons mee drinken. Terwijl hij steeds gezelliger werd van de whiskey die een gast had achtergelaten werden de gesprekken steeds leuker en zei die dat Reina-chan (ik dus) zou wakker komen maken als ik niet voor 10:30 beneden bij het ontbijt zou verschijnen. Ok ok.. ik zou gaan ganbatte ageru voor hem. Mijn best doen dus.

Ha! Ik zat al rond 10:15 de volgende ochtend aan de ontbijttafel en kreeg een heerlijke koffie en boterham (Kenji was ook zo schattig..). Op deze betreffende dag had ik met Timor en Kirsten op Kyoto-centraal afgesproken om naar de Fushi Inari Jinja te gaan. Nou had ik al het genoegen gehad om het met Rolf en Sander 's nachts te beklimmen, maar overdag heeft ook zijn charme, deshou?

Voordat Timor en Kirsten kwamen besloot ik naar het dak van Kyoto-station te gaan en te genieten van de killerview. Het station zelf oogt super futuristisch en heeft zelfs een helikopter landingsbaan op het dak!


Vanaf de elfde verdieping van Kyoto-eki

Nice! Helicopterlandingsbaan!

Ondanks het killerview voelde ik een oude dansblessure opkomen. Mijn rechterknie deed echt te zeer en ik moest dadelijk ook nog eens talloze trappen gaan beklimmen.. maar ik zou de Inari Jinja trotseren! Mank of niet!

Eenmaal daar schoten we wat prachtplaatjes en besloten we te chillen op de helft van de klim. Op een gegeven moment sprong ik op en richtte ik mijn camera op mijn twee tourguides, terwijl ik dat deed liep er iemand met wat tassen voor het beeld. Geagiteerd riep ik hardop: "Wat doet zij!" en maakte ik de foto. Achteraf was het een Nederlandse.. mijn subtiliteit kent gewoonweg geen grenzen!

Voor de ingang van de Inari Jinja

Voor de toorii

Uitkijkpunt vanaf Inari Jinja

Na dat stukje schaamte kondigde Timor aan dat we 's avonds naar een Izakaya zouden gaan, omdat hij met een Japans vriendinnetje had afgesproken. Zij zou ons met drie anderen rond 18:30 in het centrum opwachten. Leek me harstikke gezellie, dus na enigszins mank de Inari Jinja te zijn afgelopen besloten wij bij een Starbucks in het centrum onze tijd te doden. Ik kocht een awesome Kyoto-edition mok!

Helemaal verliefd op mijn mok volgde ik de ondertussen grotere groep naar een Izakaya op de negende verdieping van een warenhuis. Het was een hele osshare bedoeling, heerlijk classy! Na lekker gegeten, gedronken en gebabbeld te hebben nam iedereen afscheid en liet Fransman Baptiste, die eerder in Kyoto had gewoond, mij zien hoe ik het snelst terug kon naar mijn hostel.

Rond tienen deed ik even een borrel in de lounge, maar Kenji kwam naar me toe om te vertellen dat er vandaag vroeg zou worden afgesloten en dat het feest voortgezet moest worden op de tweede verdieping. Ik had zoiets van, nou zeg.. maar, eventjes later toen alle gasten naar boven gingen zei Kenji dat de staff eigenlijk uit drinken wilden gaan bij een Latin-bar en vroeg of ik meeging. Zoiets sla ik natuurlijk niet af en zo ging ik met vijf Japanners en een Mexicaan genaamd Enrico naar bar 'El Latino'. Waarom perse een latinbar en waarom namen ze de Mexicaan mee? Blijkbaar kunnen sommige staffleden geweldig Spaans! Ik verbaasde me en zei dat ik al drie weken voor de grap ook Spaans leer. (Op mijn DS, my Spanish coach! Wat! Het werkt! Yo soy una muchacha, como estas?)
Met de Gojo-Guesthouse crew, dronken Mexicaan achterin, Kenji naast me

Het was een supergezellige avond!

We werden met de auto opgehaald, thuisgebracht en bij thuiskomst liet ik me even in de gemeenschappelijke ruimte zien. Voordat ik het wist zat ik beneden met een Canadese en Kenji tot vier uur 's nachts te babbelen.

Met pijn in mijn hart moest ik de volgende dag uitchecken en toen besefte ik me iets: ik vind het heerlijk om alleen te reizen! Ik ben eigenlijk gek op dormitories! Mensen ontmoeten, alleen op pad zijn, afhankelijk zijn van jezelf vind ik allemaal geweldig. Mijn Kyoto-reis heeft me echt zoveel zelfvertrouwen gegeven als mens en ik heb echt kunnen ontdekken wie ik ben als persoon. Als ik weer naar Kyoto terugga wil ik beslist in hetzelfde hostel verblijven.

Na afscheid te hebben genomen van de staff ging ik richting Kyoto-station om mijn spullen in een locker te dumpen. Daarna? Keihard winkelen! Maar, mijn knie deed echt heel zeer, het begon te regenen en ik was op een gegeven moment soort van verdwaald. Dit zorgde voor wat frustratie aan mijn kant. Ik kauwde woest op mijn kauwgom, tuurde gefronsd op mijn kaart en riep af en toe "ありえない" (dit kan toch niet!). Ik voelde me minder gelukkig op dat moment, maar hield mijn hoofd koel en alles kwam goed.

Ik was eigenlijk op zoek naar een Yojiya-winkeltje in een Daimaru-warenhuis. Yojiya is een traditionele Japanse make-up lijn, alleen in Kyoto verkrijgbaar en mijn mama zou er erg gelukkig mee zijn. Leuk en aardig, maar heel lastig te vinden.. en ja puur toevallig spotte ik de vrouw die in een spiegel tuurt, het symbool van het merk! Yokatta!

Na dat gekocht te hebben voelde ik me redelijk miserabel vanwege mijn knie. Het weer werkte niet mee, dus besloot ik mijn middag in de Starbucks door te brengen. Na wat verveling was ik er helemaal klaar mee en mailde ik Timor of hij dadelijk zin om wat te eten. Gelukkig had hij nog tijd om mij te chillen, dus besloten we een hapje te tijdje op de elfde verdieping van Kyoto-eki. Het eten was goddelijk! Ebi tempura-don (gefrituurde garnaal op rijst), udon en een overheerlijk cakeje! Perfecte maaltijd om mijn laatste uur in Kyoto af te sluiten!

Na het eten nam ik afscheid van Timor en Kirsten en liep ik op dat moment immens mank richting mijn shinkansen. Mijn reis verliep vlekkeloos, maar ik verveelde me te pletter omdat ik nergens zin in had. Bah! Eenmaal aangekomen op Nagasaki rond 0:00 besloot ik om een taxi richting huis te pakken, want mijn knie trok het echt niet meer..

Indruk? Ik hou van Kyoto! Het is nu in mijn optiek de mooiste stad van heel Japan. Ik zou er meer dan graag willen wonen! De stad leeft; het heeft zijn overweldigende kanten en zijn momenten van rust. Een drukke winkelstraat en een rustig uitkijkpunt. Een hoog contrast tussen chique, verfijnd en modern tussen het oude, elegante Japanse straatbeeld. Het is er prachtig, een stad naar mijn hart.

Double B-day Bash, Bonen en ナンパ

Verjaardagsfeest in Izakeya

Zo ben ik onlangs weer 22 lentes jong geworden, vandaar deze korte B-day verslag ~

Nou ben ik op 13 maart jarig en wilde ik mijn verjaardag uiteraard met mijn geliefde Nagasaki-familie vieren. Ook onze San-chan is midden maart jarig, namelijk de 11e, daarom besloten we onze verjaardagsfeesten keihard te fuseren op 12 maart. Locatie? Uiteraard onze favoriete izakaya genaamd Izakeya.

Rond tienen gingen we met een gigantische groep mensen richting Sumiyoshi om doldwaas feest te vieren. Van de partij waren ook twee Japanse voetbal vrienden van Martijn en Sander, en man-vrienden zijn uiteraard meer dan welkom. Eenmaal in de Izakeya werden we hartelijk ontvangen door onze vriendelijke vriend Hide.

Na wat geproost kwam het leuke gedeelte; cadeaus! Uiteraard eerst San-chan, want ik was technisch nog niet jarig. Wel awesome dingetjes gehad zoals; een kickass roze, met sakura-versierde Starbucks tumbler van Matthias, de meest relaxte teensokken van Sander en mijn nieuwe verslaving; een Mameshiba knuffel en boekje met schattige feitjes van Martijn en zijn schattige chick Maki.

Verder wat manga, wat voor kun je natuurlijk wel raden u_u .. leuke dingetjes gekregen!

Ik wil even uitwijden over Mame-shiba! 枝豆/Edamame zijn groene bonen die je uit de schil moet zuigen of knijpen, en omdat sommige mensen dit gevoel zo relaxt/orgastisch vinden zijn er replica bonen op de markt die je hoe vaak je maar wilt kan uitknijpen! Ook ik ben gevallen voor deze aandoenlijkheid..

Hij huilt denk ik van blijheid

Ook Hide was wederom erg gul; zowel ik als Sander kregen een fles wijn en lekkere gebakjes met kaarsjes. Ook werd het licht gedimd en werd er voor ons met volle borst gezongen door de aanwezigen. Superavond gehad!

Nu het tweede gedeelte van deze post.. Is men bekend met de term nampa/nanpa? Ik ben zo van mijn a propos vandaag dat ik het simpelweg niet kan laten om erover te bloggen. Een nampa is een gozer die random vrouwen op straat aanspreekt met de intentie om ze mee uiteindelijk mee te nemen naar een Lovehotel. Er is ook een gyaku-nan (een omgekeerde nampa, een vrouw) die schandalig willekeurige mannen aanspreekt.

Zo werd ik in mijn tocht naar de You Me Saito ruw verstoord door een random gast die mijn vier vragen stelde:"学生ですか？何歳ですか？どこに行くか？一緒に遊ぶか" Ben je een studente? Hoe oud ben je? Waar ga je heen? Zullen we samen spelen? (letterlijk vertaald dan, het betekent eigenlijk 'wanna hang out' of iets in die trant). Dat ik dit nog mee mocht maken in het vredige Nagasaki. Nou vond ik die gast meteen een treurtoeter en zei dat ik hellsno in zijn auto zou stappen. Toen ik hem had geloosd moest ik nog een half uur lachen. Wat een gast!

Geen woorden..

Yabei Okinawa; Nautische en Tropische Gevoelens

Het prachtige Okinawa

Ik ben momenteel verbrand op delen waarvan ik dacht nooit verbrand te kunnen zijn. Mijn neus is te vergelijken met een zeker wereldberoemd kerstbeest en mijn huid brandt als een gloeiende kookplaat. So worth it! Ik ben namelijk net terug uit het wonderschone Okinawa! Bij deze, geniet van mijn verslag van de plaats waar de mannen mannelijker zijn, de oceaan mooier is en de levensstijl relaxt is!

De Okinawa-reis zou een tweepersoons-trip zijn, omdat enkel Maaike en ik de interesse en de financiën hadden om maar het liefst zes dagen door te brengen op dit tropische eiland ten zuiden van Japan. We boekten onze vliegtickets een maand geleden en hadden het geluk dat onze heenvlucht 's ochtendsvroeg was en onze terugvlucht 's avond laat zou zijn. En 's ochtendsvroeg, betekent daadwerkelijk at the crack of dawn.. Nou was mijn slaapritme al enigszins off track, omdat ik telkens weer rond vieren naar bed ging en ergens in de middag opstond. Nou was het erge aan de dag voor vertrek dat ik nog samen met Rolf 'Slumdog Millionaire' tot drie uur 's nachts had zitten kijken en eigenlijk twee uur later moest opstaan, maar ik ben een bikkel met het volledige vertrouwen in mijzelf dat ik minstens een hele dag op mijn voetjes kon blijven staan. Met dit zelfvertrouwen stond ik daadwerkelijk om half vijf op en pakte nog wat dingetjes in. Een uur later vertrokken Maaike en ik richting bushalte en werden we nog uitgezwaaid door Glynis en Rolf.

Eenmaal op het vliegveld waren we een tikkeltje te vroeg en besloten we te chillen in de Starbucks. Eenmaal incheckt en wel konden we al gauw gaan boarden en na een redelijk spannende vlucht (ik kreeg zoveel hartkloppingen toen er voor de zoveelste keer turbulentie was) landden we al na anderhalf uur in Naha, de hoofdstad van Okinawa!

Dag 1: "Het hostel is ZO pauper, pauper de pauper en het stinkt naar voeten" en 国際通り

Om toeristen te lokken, geef ze eens ongelijk! Ziet er goed uit!

Nadat we onze tassen hadden geclaimd gingen we richting monorail, want Naha kent geen treinen of de metro; enkel een super hightech monorail dat men binnen een half uurtje van A naar B brengt. Het uitzicht was daadwerkelijk te genieten. De Amerikaanse gevechtsbases die in de verte te zien waren ook wel, want wist je dat Amerikaanse legerbases 40% van Okinawa beslaan? En omdat ik in het tweede semester van het tweede jaar in Leiden mijn sociologie paper over hoe afhankelijk Okinawa van deze bases is had geschreven wakkerde dit soort uitzichten instant mijn interesse aan.

Monorail in Naha

Aangekomen bij onze halte ervaarden we al gauw onze eerste anticlimax: het regende als een malle! Toch wel balend, gingen we maar meteen op zoek naar ons hostel genaamd 'Base-Okinawa'. Met mijn geweldige kwaliteiten om de route te omschrijven en te navigeren kostte het wat tijd om het te vinden. Het hostel zelf was een jawdropping experience, want het werd gerund door leuke Japanse mannen die onze loodzware tassen naar onze dormitory sjouwden. Nadat ik die jongen een "tsuyoi desu ne" (wat ben je toch sterk ;) )toewierp, wuifde hij dit verlegen af en opende onze deur.

Ik hield mijn adem in.

Niet alleen was deze vierpersoonskamer even groot als mijn kamer hier, maar het dekbedovertrek leek meer op een zesmaanden oude theedoek en het kussen was een pittenzak, maar dan minus pitten en plus plastic vierkantjes. Ok, dacht ik bij mezelf, in het donker zie je geen details (ik wil een foute grap maken, maar doe maar niet) en we zouden hier toch alleen 's nachts zijn.. Echter, toen ik mijn huidige situatie prachtig wist te relativeren werd de badkamerdeur geopend. Te zien; een ongelooflijk ranzige vloer met als decoratie alle haarkleuren van de regenboog, een WC waar je de stop steeds op zijn plek moest zetten omdat het dan anders niet zou gevuld zou worden en soppige, smerige slippers die immiddels de voeten van iedere Okinawa-backpacker gezien hebben. Ah.. lame!

Na onze spullen gedropt te hebben besloten we de buurt te verkennen. Toen we een paar honderd meter verder liepen en op clubtitels zoals 'Cream' en 'Manzoku-city' (satisfaction city) stuitten, wisten we dat we niet helemaal goed zaten. We hadden ook wel honger, maar hadden het geluk om de meest geniale bentou-zaak van heel Naha tegen te komen! In dit kleine tentje, gerund door Chinezen, kon je je eigen bentou samenstellen. Mijn favorieten waren: gefrituurde tofu met hete saus, varkensvlees in zoet-zure saus en wat groenten met wat goddelijke saus. We kwamen hier tijdens onze Okinawa-week een stuk of vier a vijf keer. Het is alleen jammer dat we onze spaarkaart nooit vol zouden krijgen! ;_;

Na goddelijk te hebben gegeten gingen we meteen richting Kokusai-doori (internationale straat), een waar toeristisch toevluchtsoord bestaande uit souvernierzaken, ijssalons, fastfoodtentjes en foute kroegen zoals 'La Bamba'. Terwijl we in de regen rondslenterden ontdekten we ook een afgedekte winkelstraat genaamd Heiwa-doori (Vredesstraat) waar ik ongelooflijk last van een déjà-vu. (Hama no machi-replica). Nadat we door hadden wat de Okinawaanse meibutsu (specialiteiten) zijn; shiyou chinsukou, goya, benimo (zoute koekjes, een hele bittere komkommer, zoete aardappel) besloten we ijs te eten en langzamerhand terug te keren naar het hostel.

Bijna aangekomen bij Base Okinawa stonden we oog in oog met een heus artificieel strand, aan een snelweg nota bene! We besloten met onze konbini-avondeten aan dit strand te zitten en te genieten van de prachtige.. snelweg.

黙ってるじゃん！Is dit bedrog of wat?!

Eenmaal in de gemeenschappelijke ruimte van het hostel had ik de neiging om naar het thuisfront te rapporteren, dus mailde ik Rolf de subtitel van deze paragraaf..

Dag 2: Monsterlijke eenden, de Okinawaanse man, 首里城(Shuri-kasteel)

Poort vlakbij het Shuri-kasteel

Omdat Maaike en ik cultureel-verantwoorde dames zijn besloten we het prachtige, knalrode Shuri-kasteel te bezoeken. Na wat ontbijt bij onze nieuwgevonden liefde (het bentou-zaakje) gingen we met de monorail naar de andere kant van Naha. Al gauw vonden we een klein vijvertje en besloten daar wat plaatjes te schieten. Er was daar wel een overvloed aan eenden van monsterlijke proporties..

My God! What is it?!

Held op sokken ~!

We bekeken het kasteel, een prachtige poort en hadden een ijsje gegeten onder het genot van een geweldig uitzicht.


Het Shuri-kasteel

Uitzicht over Naha en de bijhorende stijgers..

Helemaal 満足 (content) gingen we wederom naar Kokusai-doori met een missie om Okinawa-soba te eten. We waren op zoek naar een specifiek tentje, maar konden die natuurlijk niet vinden, dus doken we een of ander klein zaakje in. Eenmaal binnen, raakten we aan de babbel met een gast en de eigenaar. Ik was voornamelijk geïnteresseerd in hoe Okinawanen over de Amerikanen hier dachten, want 40% van Okinawa is base en er lopen nou eenmaal veel yankees rond. Tot mijn verbazing vertelde meneer mij dat menig Okinawaan alles best vond, omdat hij subsidie van Tokyo kreeg. De toeristische kant van Okinawa vond hij prima, want dat brengt geld in de la en de Amerikaanse aanwezigheid vond hij wel allemaal best. Ik slurpte aan mijn soba met een opgetrokken wenkbrauw, want dat was niet de reactie die ik anticipeerde. Blijkbaar zijn er geen hard feelings naar de yanks toe. Ik generaliseer natuurlijk niet, want dit is enkel de mening van een willekeurige meneer in een soba-tent.

Na iets van anderhalf uur gebabbeld te hebben met deze twee heren kwamen Maaike en ik in de Starbucks terecht. Slurpend aan mijn koffie bekeek ik de Okinawaanse mannen die in grote getalen over straat liepen. Drie gedachtes spookten rond in mijn hoofd; 1) mijn god, hier zijn veel meer mannen dan vrouwen, ik moet oppassen dat ik geen bloedneus krijg! 2) mijn god, die gasten hier zijn zo veel langer, breder en gebronsder dan de hoofdeiland-Japanners. (Dat leg ik even uit; Okinawanen zijn o.a een mengelmoes van andere Aziatische landen) 3) mijn god, ze zijn hier niet schuw, maar durven naar Westerse vrouwen te kijken! (Dit dacht ik toen een voorbijganger naar me zwaaide. Dios mio..)

Dag 3: Historisch-verantwoord, Ronny de Ierse hooligan en Amerikaanse mini-mariniers

Melancholia, deshou?

Waar ik al een tijdje voor zat the lobbyen was een bezoek aan het Vredesmuseum en Memorial Cornerstone of Peace. Dit grote park ligt ten Zuid-Oosten van Naha, dus redelijk ver weg, waardoor we een busritje moesten maken. Het regende op de dag zelf afschuwelijk, maar dit zou nooit te nimmer onze historisch-verantwoorde dag verpesten. Dus, de bikkels die we waren liepen door de regen naar het busstation. Onderweg werden we gewenkt door een taxi-chauffeur die ons wel soort van korting wilde geven. Nog iets specifieks Okinawaans, nergens in Japan heb ik zulke agressieve taxichauffeurs gezien. Ze rijden gewoon keihard naast je als ze merken dat je Naha niet helemaal begrijpt. Schurken! Maar aan de andere kant, Naha is nou eenmaal afhankelijk van de tertaire sector genaamd toerisme.

Toevallig waren we een beetje lui die dag, dus besloten we om met de taxi richting Zuid-Oosten te gaan. Het begon harder te regenen, daarmee werd ik gedwongen om 500 yen neer te leggen voor een crappy paraplu bij een of andere groenteboer. Nou, het moest maar.

In het Memorial Peace Park kon ik mijn ietwat frappante hobby uitoefenen; oorlogsmonumenten bekijken. Van Maaike mocht ik niet meer zeggen dat ik het leuk vond, maar dat ik het interessant vond. Dit probeer ik op de dag van vandaag mezelf aan te leren.

Memorial Cornerstone of Peace bij de Slagvelden van Okinawa

Vredesmonument

Het sombere weer weerspiegelde de hele atmosfeer rondom het Peace Park. De Pacifische Ocean dreunde woest tegen de rotsen waar we op stonden.

Dramatische rotsen

Uiteraard gingen we ook naar het museum. Ik ben blij dat ik ben geweest, want het was daadwerkelijk educatief; er werd ook gelukkig benadrukt hoe de gewone Okinawanen leden onder de oorlog. Dit werd voornamelijk weergegeven door de meest verdrietige, hartbrekende foto's.

Nadat we het museum hadden bekeken besloten we terug te keren naar Naha. Terug in het hostel kwamen we een bepaalde figuur tegen die we al op dag 1 hadden ontmoet. Die gozer is stereotype der stereotypen; een roodharige Ier die trots vertelde hoe lam hij wel niet op iedere dag van de week was. Laten we deze figuur Ronny noemen (nouja, eigenlijk heet hij ook zo..) en Ronny nodigde zichzelf uit voor eten, dus we namen hem mee naar een tentje vlakbij het hostel.

Hoewel Ronny als je standaard voetbalhooligan oogt heeft hij veel meegemaakt in Azië. Zo gaf hij Engelse les in China en maakte zelfs die recentelijke, grote aardbeving mee. In Japan woont hij in Osaka onder het mom van 'docent Engels' en nu vierde hij vakantie op Okinawa. Wat hij in Ierland voor beroep uitoefent? Hij is kok! Verder, die gast is ongelooflijk lomp, zo moest hij zijn Softbank prepaid kaart opladen, maar omdat hij geen woord Japans sprak vroeg hij of we even na het eten meeliepen naar de conbini. Onderweg zat hij te haten op Softbank en noemde het zelfs "Softwank", waar ik al een poos om moet giechelen.. Hoe dan ook, zijn ongeduldigheid toen het arme personeel zijn kaart opwaardeerde was een beetje beschamend en ik voelde dat ik me in het Japans moest veronderschuldigen voor zijn barbaarse gedrag. Toen hij vroeg of we met hem ladderzat wilden worden, hadden we zoiets van.. neh.. en loosden hem bij het hostel.

Omdat wij heel creatief zijn gingen we weer eens naar Kokusai-doori en kwamen uiteindelijk bij de Starbucks terecht. Na een poosje daar te hebben gezeten besloten we richting huis te gaan.. totdat er een zekere .. "Hey ladies, how ya doin!" in mijn oortje echode. Ik was helemaal van mijn a propos toen ik omsingeld werd door drie Amerikaantjes die een hele schattige poging deden om ons, Westerse vrouwen, te versieren. Mijn primaire reactie was:"vent, flikker op", maar ik had ook weer eens zin om een drankje te doen en ze leken aaibaar, dus waren we uiteindelijk met zijn vijven in een of andere Amerikaanse tent beland.

De drie jongetjes waren best wel karikaturesk en stereotype, bijvoorbeeld: namen: Paul Smith, Patrick en John. Toen ik ze een beetje opfokte door steeds "Are you old enough to drink?" te zeggen zeiden deze 18, 19 en 21-jarigen dat ze heuse "marines" waren, en "Marines are the toughest moddafokkers around!"

"If I'm old enough to go to Afghanistan, then I'm old enough to drink a beer" zei Patrick die zo zijn best om mij mee te krijgen naar zijn base. Ik proestte een beetje toen hij vertelde dat ze een curfew hadden en op klokslag 12 terug moesten zijn. Te laat waren ze allang, achja dan maar de volgende dag 500 push-ups en de wc's met tandenborstels schrobben. Na een gezellige babbel en wat drankjes besloten we toch maar naar huis te keren. Het was wel superschattig allemaal en mijn beeld van Amerikanen is een klein beetje veranderd.

Dag 4: 名護って田舎en Ocean Expo Park

Zo schattig! Het glazuur springt van mijn tanden!

Heel ambitieus stonden we de volgende dag rond half 9 op, want vandaag stond een uitstapje naar het Noorden op de planning. Daar zou een leuke plek genaamd Ocean Expo Park zijn en we hadden wel zin om allerlei zeebeesten te bekijken. Zo zin dat we een drie uur durende busreis voor over hadden!

Voorzien van conbini-ontbijt gingen we naar de busterminal. De bus bracht ons naar het boerengat genaamd Nago, om daar over te stappen naar het park. Het zure was dat we heel erg van de laatste bus afhankelijk waren en als we die zouden missen zouden we tot in de eeuwigheid in the middle of nowhere gestrand zijn! Hoewel dat avontuurlijk klonk.. leek het me niet de leukste manier om de tijd door te brengen.. hoe dan ook, we hadden maar een miezerige twee uurtjes om in het park rond te lopen! Gaar!

Het oogt zo prachtig, maar meer dan een derde staat in de stijgers

Wel hadden we wat tijd om plaatjes bij de oceaan te schieten en wat zeebeesten te bekijken.

Oceaan!

Dolfijnen

Tja.. toen moesten we de bus hebben. Beetje jammer, maar het regende tenminste amper!


Dag 5: Tropische regenbui en natte sokken!

Op advies van een dormitory-genote en omdat het ons awesome leek, wilden we plekken op een ferry naar het wonderschone eiland Zamami regelen. Het leek ons verstandig om uit te vissen waar de ferry vanaf vertrok en of het überhaupt door ging, gezien alle recentelijke regenbuien.

Enigszins met een omweg bereikten we Tomari-haven, gelukkig kregen we te horen dat er de volgende dag een ferry naar Zamami zou gaan en dat het weer flink zou opklaren. Dit was het enige lichtpuntje van de dag, want ik was zoo chagrijnig. We hadden nog niet ontbeten en we waren doorweekt! Het is een immens klotegevoel om door de straten van een onbekende stad te struinen terwijl het keihard op je neer regent en je crappy paraplu om het punt van sterven staat. Alles, maar dan ook alles was doorweekt. Ik heb gewoon vierentwintig uur lang op natte sokken gelopen! Damn it!

Na te hebben ontbeten bij onze favoriete bentouya besloten we helemaal niets te doen behalve shoppen en ijs eten!

In het winkelcentrum genaamd Ryubo ontdekten we heerlijke cakejes (tayaki). Ik had er een met maccha!

Tayaki met maccha-smaak, godddelijk

Wat een loze, zaad dag.

Dag 6: 座間味、leuke, intelligente mannen, pracht & praal~

Azuurblauw water bij Zamami-eiland

Het weer was wonderschoon! Niets stond ons in de weg, omdat we eindelijk naar een werkelijk stuk paradijs in de Pacifische Oceaan zouden gaan! Onze ferry zou om 10 uur vertrekken en over een kleine twee uur op het eiland Zamami arriveren. Zamami is een van de grootste eilanden in de buurt bij Okinawa. Er zijn wel wat mensen, dus je zou het niet echt onbewoond kunnen noemen. De andere kleine eilandjes zijn dat wel en het lijkt me gewoonweg geniaal om er een keer naar toe te gaan.

Zamami-ferry

Haven van Tomari

We klommen op het dek van de ferry, trokken onze schoenen uit en genoten van het adembenemende uitzicht. Ik dutte zelfs even in, maar werd ruw gewekt toen er een horde mensen op me afstormde. Er waren blijkbaar walvissen gespot en iedereen moest natuurlijk kijken. Ik krabbelde overeind, maar kon natuurlijk geen mallemoer zien behalve de walvis zijn spuitgat (?)

Toen ik mijn schouders ophaalde en om me heen keek zag ik dat de luidruchtige groepje kerels mij met een blikje bier wenkte. Mijn eerste reactie was natuurlijk: " Huh, wie ik?" gelukkig bedoelden ze mij en wandelde ik al gauw naar de andere kant van het dek. Ik riep Maaike om er ook bij te komen zitten en zo kregen we al gauw blikjes bier in onze poezelige handjes gedrukt. Het tweede blikje had ik niet moeten drinken.. amper ontbijt + bier + zon = yabeei! En het was niet eens 12 uur 's middags.. gezellig, dat wel.

Deze leuke groep van zes mannen hadden een heuse survival-tocht op een eilandje vlakbij Zamami gepland. Stuk voor stuk waren het mannelijke mannen in de leeftijd tussen de 22 en 30 jaar. Perfect! Het waren voornamelijk studenten vanuit Okinawa, Nagoya, Tokyo en een ander gat. En, zoals in iedere groep zit er een vrolijke, gezette jongen. Wij moesten dan ook erg lachen toen hij zichzelf als "Brad Pitt" voorstelde.

We hebben heel leuk gebabbeld totdat de mannen plotsklaps vroegen wie er het populairst in Nederland zou zijn. Dit soort vragen zijn natuurlijk gevaarlijk, want je wilt niemand kwetsen en daarom was ik trots op mezelf toen ik zei dat ze allemaal kakkooii waren (stoer/leuk/woest aantrekkelijk). Dit soort ego-strelende opmerkingen werden natuurlijk op prijs gesteld.

Later maakten we foto's en wisselden telefoonnummers uit. De biertjes bevielen ook prima.

Drie van de zes leukerds

Jammer genoeg moesten we afscheid nemen van de mannen, omdat zij de andere kant op gingen en wij het strand gingen opzoeken.

Is dit niet het prachtigste uitzicht ooit?

Het strand was daadwerkelijk perfect! Ik kleedde me ergens stiekem om en ging natuurlijk keihard zwemmen!

Tropisch paradijs! Lost-ish

Het was begin maart, maar de temperatuur is te vergelijken met eind juli in Nederland

Wij waren wederom tijdsafhankelijk en moesten al over een miezerige vier uur op de ferry zitten. Echt zonde, want ik heb nooit het genoegen gehad om op zo'n mooie plek te zijn en wilde er echt langer blijven. Hoe hartbrekend ook, shou ga nai.
Dag paradijs ;_;

Voor ons vertrek hadden we nog even schaafijs gegeten.

We hadden het (on)genoegen om onze terugreis op een snelle ferry te maken: daarmee duurde het maar 50 minuutjes naar Tomari-haven. Ik voelde me erg "nautisch", zo met mijn haartjes in de wind op het dek. Het weer sloeg een beetje om, de zon verstopte zich achter talloze wolken en de golven waren toch wel redelijk woest. Na deze wilde rit had ik volgens Maaike "touwhaar" waarna we meteen op zoek gingen naar een spiegel ergens in Tomari. Voor de spiegel kreeg ik de schrik van mijn leven, want ik was ongelooflijk verbrand. Gezicht, benen, schouders en HANDEN(!), compleet crispy fried. Niet zo woestaantrekkelijk dus..

Yabee~ terugreis

Ik kreunde die avond alsmaar, want ik leed pijn. Pijn lijden maakt wel hongerig, dus besloten we tacoraisu te gaan eten. Wat er allemaal in zo'n ding zit lijkt me vanzelfsprekend. Ok, het is een taco gevuld met rijst. Best wel verdomd lekker, die combinatie van Spaanse fastfood en het dagelijkse portie eten van menig Aziaat.

Dag 7: Excentrieke ijscoman, samples eten en terugreis

Meest schattige Son Goku, ergens bovenop een random tentje

Goed en slecht nieuws op dag 7. Het goede nieuws was dat onze vlucht pas om 19:40 ging en het slechte was dat we terug moesten naar Nagasaki!

Na een laatste bezoek aan onze geliefde bentouya besloten we alsnog iets te doen wat wel op de planning stond maar nog niet gelukt was; de Underground Naval Headquarters bezoeken. Het is een ondergronds complex/museum met nog wat intacte dingen sinds de Slag om Okinawa. Denk aan 'The Letters from Iwo-Jima' met die charismatische Ken Watanabe.

Ingang Headquarters

Vrouwen die we zijn.. het duurde wederom eventjes voordat we het hadden gevonden.

Het indrukwekkendste aan het museum waren de gaten in de muur in een bepaalde ruimte waar mening militair een granaat tegen zijn helm aansloeg om zelfmoord te plegen..

Gaten in de muur veroorzaakt door granaatscherven

Er waren ook ruimtes waar soldaten staand moesten slapen, omdat er niet voldoende ruimte was.

Ik ben blij dat ik was geweest en mijn frappante hobby kon uitoefenen. Oorlogsmonumenten bekijken. Wat? Ik vind het intrigerend.

We keerden eerder dan verwacht terug in Naha en besloten om een laatste keer overheerlijke ijs te eten bij Kokusai-doori. Voor de vierde keer deze week stapten we het ijssalon binnen en werden begroet (of uitgelachen?) door de vriendelijke ijscoman. Maaike vind hem vet en excentriek en wilde zijn levensverhaal weten, dus onder het genot van onze ijsjes bedachten we zijn levensverhaal.

De enige sneaky foto die ik van onze vriendelijke ijscoman durfde te nemen

Ik vond dat hij Yuuji moest heten en dat hij het liefst op slippers door de straten van Naha struint. Maaike vond hem meer een Kentaro die nog thuis woont met zijn ouders en katten. Ook doet hij aan yoga en heeft een excentrieke levensstijl. We zullen het jammer genoeg nooit weten..

Na afscheid te hebben genomen van onze vriendelijke vriend wilden we nog wat last-minute omiyage kopen. Het geweldige aan eetbare omiyage is dat je vaak mag proeven. En ja, uit elke bak een chinsukou-koekje kunnen graaien was goddelijk.

Rond zessen moesten we het kloppend hart van Naha genaamd Kokusai-doori verlaten om met de monorail naar het vliegveld te gaan. Afscheid nemen deed een klein beetje zeer, want Okinawa is super tof.. afgezien van het feit dat het 5 van de 7 dagen regende. Terugkeren naar Nagasaki was vreemd, want het was er zo koud! Hoe dan ook, ik heb in de oceaan kunnen zwemmen, heb leuke kerels ontmoet, heerlijk ijs gegeten en mijn beeld van Amerikanen is enigszins veranderd. Wat goed allemaal!