Om een of andere reden ben ik in mijn huidige staat te beroerd om in het Engels te bloggen. Ik voel de behoefte om te experimenteren met mijn schrijfstijl en dat komt heus niet door de lege fles Ama.. nah nee dat is serieus een grap. Nee goed, ik ga even in het Nederlands bloggen en als het dan blijkt dat ik geen ongelooflijke allochtoon ben dan zal ik overwegen om op deze voet verder te gaan. Hoewel ik al over 16 dagen het vliegtuig in moet stappen ben ik er redelijk koel onder en dat vind ik vreemd.. Mijn gedachten dwaalden af die ene dag..
Omdat ik zo'n geniale en geweldige vriendin ben besloot om met mijn beste vriendin mee te gaan naar haar propedeuse uitreiking van de studie rechten. Hoewel ik wist dat de ceremonie in een kerk zou worden gehouden en waarschijnlijk drie uur zou duren besloot ik toch maar te gaan. Na een uur doelloos naar de ceremoniemeester te hebben geluisterd keek ik om mij heen en dacht na over mijn opties. Ten eerste, ik wou vluchten! Maar gezien het feit dat mijn hakken te hoog en te luidruchtig waren voor de akoestiek in de kerk en ik niet al te goed gepositioneerd bij de uitgang zat verviel optie nummer een jammer genoeg.
Een hoogleraar begon plotseling te preken over fair balance in European Law en ik had het niet meer. Toen mijn verstand langzamerhand het nulpunt bereikte en ik in de gaten kreeg dat dit een lange zit wou worden besloot ik maar weg te spacen en na te denken over de afgelopen dagen en de dagen die nog komen moeten.
Sneu vind ik dat nu ik weer contact heb met mensen van mijn basisschool en we wel vaker willen afspreken ik uitgerekend wegga naar Japan.
Wat ook jammer is, dat wanneer ik terug ben ik niet meer bij de vertrouwde mensen in de klas zal zitten, maar bij ander tuig dat mij maar senpai moet en zal noemen! Ik sterf ook een beetje van binnen als ik mijn pa's gezicht zie verzuren elke keer als ik "Wanneer ik in Japan ben.." zeg. Hij heeft geen vertrouwen in me en denkt dat ik binnen de kortste keren een ticket naar Nederland zal boeken. Nou, no way dat dat zal gebeuren.
Ook zal ik voorlopig niet meer aan de jazzballet zitten, wat jammer is omdat mijn geniale "Try to be more femine than I am, good luck" docent in mijn optiek echt een superster is!
Ik zal al die dingen missen, maar werkelijk waar, ik voel me verrassend rustig onder de toekomstige veranderingen in mijn leven. Nou hoor ik sommigen al zeggen dat dit komt doordat ik geen ziel heb, en hoewel dit soms wel klopt ben ik nog steeds verrast door mijn state of mind.
Krijg nou wat, drie kwartier waren verstreken en ik voelde me weer opleven. Ik voelde me blij, opgetogen en klaar om een peuk aan te steken en de kerk te verlaten. Maar toen..
Een strijkorkest.
Doushite kami-sama? .. 5 stukjes van Bach? Eh! Ik bleef op mijn plaats en kreeg in de gaten dat ik van mijn programma boekje een soort van mislukte kraanvogel had gevouwen. Wat ben ik toch kinderachtig, dacht ik bij mezelf. Die gedachte had ik al snel verdrongen en dacht na over een gifgroene koffer die ik wel heel graag wilde hebben..
Strijkorkest duurde uiteindelijk maar een kwartier..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten