Turbulentie: Infuus en Izakaya

De Nagasaki-gangers in een izakaya met Hide en zijn vriendin

Jeetje jeetje, ik woon ondertussen al meer dan twee weken in mijn eigen kamertje in Nagasaki. Ik heb niet bepaald stilgestaan, want er zijn te veel dingen gebeurd om op te noemen! Ik wou dat ik eigen internet had, maar jammer genoeg duurt dat nog een tijdje en de Chinezen bezetten de gemeenschappelijke ruimte constant. Zo is er een mega vadsig wijf dat alleen maar Desperate Housewives op haar laptop zit te kijken, dat terwijl andere mensen niet de kans krijgen om die internetverbinding te gebruiken.

Hoe dan ook, lets go back in time..

Toen ik de sleutel van mijn kamer kreeg sleepte ik mijn 34 kilo zware koffer de lift in en struikelde half over de kanririn (huisbazin) die mij scheef aankeek toen ik allerlei stomme vragen in het Japans begon te stellen. In mijn appartementje zijn dus twee slaapkamers, eentje met een bigass bed en de ander met ietsjes meer kastruimte. Hoewel extra kastruimte verleidelijk klonk, wilde Glynis met me van kamer ruilen en nu heb ik dus een gigantische tweepersoonsbed.

Alles leek zo perfect totdat ik erachter kwam dat de kamer ongelooflijk ranzig was, dus gingen we met zijn allen als een speer naar een winkel om onder andere schoonmaakspullen te kopen. Ik greep meteen naar de schoonmaak spray, sponsjes en ander spul en begon op dezelfde dag enorm woest schoon te maken. Leuk en aardig al die stof, totdat ik allerlei rode bulten op mijn benen, armen en eigenlijk overal aantrof. Ik raakte niet meteen in paniek, omdat ik niet wist of het insectenbeten of een allergie was. In mijn gedachten moest het een allergie zijn, omdat ik instantly rode vlekken op mijn handen kreeg toen ik stoffige dingen aanraakte. Het was al redelijk laat die avond, maar toen ik door het informatieboekje doorbladerde las ik iets over een nachtziekenhuis en met mijn coördinatie van een baksteen dacht ik dat dit vlakbij was. Ik wilde dus even langswippen.

Aankloppende bij de buren met de vraag wie mee ging wandelen besloot alleen de Blond God dit nachtelijke avontuur met me aan te gaan. In de late avonduurtjes wandelden we naar het campus van de Universiteit en besloot ik een meneer te vragen waar dit ziekenhuis was. Wat ik niet verwachte was dat hij meteen rond ging bellen en al een soort van afspraak voor me had gemaakt. Ietwat nerveus besloot ik als nog met de tram op zoek te gaan naar dit ziekenhuis. Omdat het al na elven was hielden de trams op met rijden, dus werden we samen met twee ladderzatte salarymen keihard de tram uitgesmeten. Ik wilde mijn queeste afmaken, dus pakten we een taxi en bevonden we ons uiteindelijk in het ziekenhuis. Compleet uitgestorven van binnen, probeerde ik met mijn gebrekkige Japans duidelijk te maken wat er met me aan de hand was. Ik begon te panieken omdat ik de mevrouw niet begreep en vertelde haar meteen dat Rolf zijn Japans veel beter dan die van mij was zodat hij het medische gebrabbel voor me kon vertalen. Het kwam erop neer dat ze niet wisten wat ik had en omdat ik mijn paspoort was vergeten moest ik de volgende dag terugkomen om 50 € voor een miezerig zalfje dat ik kreeg neer te tellen. Geweldig!

De volgende dag werden mijn rode plekken erger en ik voelde me een klein momentje toch wel erg ongelukkig. Omdat ik het idee had dat ik elk moment in janken kon uitbarsten zette ik mijn grote zonnebril op en verzamelde het moed om alleen naar het ziekenhuis te gaan. Eenmaal daar, betaalde ik het bedrag en vertelde dat alles erger was geworden. Een zuster kwam me helpen en onderzocht me nogmaals, maar omdat ik haar niet compleet begreep regelde ze een dokter voor me die wel Engels kon spreken. Ook hij wist niet precies wat er met me aan de hand was, maar hij besloot wel meteen keihard dat ik een infuus zou moeten krijgen. Ik scheet zeven kleuren, omdat ik ten eerste nog nooit van mijn leven een infuus heb gehad en omdat ik verdomme helemaal alleen in een vreemd ziekenhuis zat. Ik besloot me sterk te houden tijdens het moment waarbij ze een gigantische naald in mijn arm prikte en gelige vloeistof in mijn aderen verdween. Het ging goed totdat ik mijn arm niet kon bewegen en me eng begon te voelen. Nadat ik een paar tellen van de kaart was, lag ik op een gegeven moment op een brancard. Mijn hartslag en bloeddruk werden gemeten, ik kreeg een deken over me heen en de zuster gaf me een of ander medicijn. Ik hield me sterk en probeerde niet te janken totdat ik zeker van wist dat ik alleen was. Na een paar minuten kwam ik bij en moest ik op een recept wachten. In de wachtruimte kwamen ondertussen een moeder en zoon aan. Het ventje was gevallen en haalde zijn knie open en traantjes rolden over zijn ongelukkige wangetjes. Toen dacht ik, nu ga ik keihard janken, want zo voel ik me ook. Ik weerstond de verleiding en amuseerde me om hoe de receptionisten discussieerden over wie mij zou aanspreken, omdat men er automatisch vanuit ging dat ik geen woord Japans spreek. Wat een klotedag, ik was 120 € armer, maar ik heb het overleefd en voel me geniaal dat ik het alleen heb gered!

Nadat ik de volgende ochtend de plaatsingstoets had verpest.. nouja, dat viel mee, ik scoorde intermediate net als zeven anderen. De dag daarop zouden we onze tutors ontmoeten. Oudere studenten die onze handjes zouden vasten en voor ons zouden zijn met allerlei problemen. Nou, I disagree. Mijn tutor heet Masahiro en mijn eerste impressie van hem was dat hij van mannen en roze houdt.

Liefdesduet; Ma-kun en Martijn

Hoe dan ook, ik kan hem niet goed volgen omdat hij niet helemaal begrijpt dat ik aan zijn geratel geen touw kan vastknopen. Ik kan het beste babbelen met Hideaki, de tutor van Glynis. Met zijn oorbel, gilet en duidelijke Japans is hij de geniaalste tutor, omdat hij het meeste voor ons heeft gedaan.

De mijne en die van Glynis

Bijvoorbeeld, toen wij telefoons gingen kopen en ik als enige als een debiel niet kon kiezen en laveloos door de winkel struinde had hij me gelukkig geholpen. Een paar dagen later nam hij ons mee naar een izakaya (eettent/kroeg, Japanse stijl waarbij je dus op de grond zit en voor een gefixeerd bedrag onbeperkt kan drinken!). Holy shit, izakaya zijn gebaseerd op Japanse standaarden, maar little do they know dat mensen zoals ik en Matthias even langskomen om flink te tanken.. Hide en zijn vriendin Chiharu namen ons dus mee en wij hadden een topavond beleefd. Ten minste, de meesten van ons.

Geniale avond~!

Wij hebben dus telefoons gekocht en in Japan is dat niet zo moeilijk, want je hebt de keuze uit vier providers. Ons werd het makkelijker gemaakt, want wij konden uit twee kiezen: Softbank of AU. Het verschil is dat je bij Softbank je telefoon meteen koopt, maar bijna 24 uur onbeperkt kan bellen met mensen die ook Softbank hebben. Met AU is het zo dat je je telefoon later afkoopt en je het op het moment zelf gratis meeneemt. Zo heb ik voor Softbank gekozen en is mijn telefoon awesome! Ik wou eerst een roze, maar na drie uur in de winkel te hebben gezeten werd mij verteld datie was uitverkocht. Teleurgesteld en een beetje geïrriteerd besloot ik maar een witte te kopen. Ik heb zelfs TV op mijn telefoon! Aan sms doen ze hier niet, ze mailen. Dus eh, als je de behoefte om naar mijn telefoon-mailadres te mailen hebt, do ask.

De dag daarop hadden wij een openingsceremonie op de Universiteit. Dit hield voornamelijk in dat wij ons moesten voorstellen aan alle andere uitwisselingsstudenten en de docenten. Met andere woorden, voor veel mensen in het openbaar spreken en zeven kleuren schijten. Zo hadden de meesten van ons zich netjes aangekleed en namen we plaats in de aula. Ik kreeg het ongelooflijk benauwd toen ik vooraan moest zitten; alleen wel te verstaan! Ik probeerde niet te bewegen en zelfs niet te ademen toen de microfoon langzaamaan mijn richting opkwam. Het viel me wel meteen op dat iedereen voor mij zich in het Engels had voorgesteld. Dat weigerde ik pertinent en stelde mijzelf in mijn beste Japans voor en zette zo de toon voor de rest. Toen ik een charmante buiging maakte gaf ik de microfoon aan Matthias en zakte ik in mijn stoel. Helemaal trots op mijzelf bekeek ik de rest. Hoewel ik niet bewoog gaf ik mezelf een air-schouderklop.

Het was trouwens O-kunchi in Nagasaki. Festival ter ere van de herfst en wij zijn er natuurlijk heen geweest. Nadat we de drakendans bij de Suwa-tempel hadden gezien gingen we naar de haven om allerlei lekkere hapjes te proeven. Het lekkerste was een okonomiyaki op een stokje! Ik wil best uitleggen wat het is, maar ik ben te lui. Daarna hadden we gechillt in het parkje vlakbij de prachtige haven van Nagasaki. Ik was later nog een keer teruggeweest en genoot van het uitzicht. Ik wil er spontaan Haiku van schrijven!

Mijn tijdlijn klopt niet helemaal, want na de izakaya wilde Hide en zijn vriendin ons het Vredespark en het Atoombom-museum laten zien. Gezien het feit dat ik gek ben op dit soort excursies wilde ik graag mee, maar ik was het niet eens met Hide’s voorkeur voor tijd: 1 uur daar zijn, terwijl we de nacht ervoor hadden zitten tanken en naar huis hadden gelopen vanaf Hama no machi! Hallo! Ik heb anderhalf uur op hakken zitten lopen, wat ben ik toch een bikkel!

Wederom met Hide en Chiharu bekeken we het atoombom monument. Hoewel het rond de dertig graden was, weerhield het mij niet om te genieten van deze prachtige sculptuur. Nadat ik de de symboliek achter het sculptuur had gelezen besefte ik me op dat moment heel goed waar ik was. Ik stond gewoon op een plek die ongeveer vijftig jaar geleden grotendeels was weggevaagd en afgebrand. Zo voelde ik me heel naar toen ik in het hypocentrum van waar de atoombom was gevallen stond. Er stond een zwarte granieten blok op de plek van impact en ik keek naar de hemel en vroeg me af hoe die om 11:02, 9 Augustus 1945 eruit had gezien. Een beetje emo besloot ik om heel dankbaar te zijn dat ik nu hier sta en zoiets te zien krijg. Ik nam ook mijn tijd in het Atoombom-museum en probeerde alles te lezen en bekijken.

Later die dag zijn we bij de sushiya gaan eten, een echte loopband restaurant waarbij je bordjes met lekkers van de band haalt. Hoewel ik niet zo’n visfan ben en ondanks het feit dat Hide me allerlei zeemonsters wilde aansmeren at ik voornamelijk sushi met ei en met slechts een stapel van vijf bordjes zat ik vol!
Terwijl ik dit schrijf graaf ik behoorlijk diep in mijn geheugen en terroriseer ik de buren met Pussycatdolls muziek, maar ik moet even melden dat we een oriëntatie op ons huis hadden. Gezeik in de seminar-room waar we bij aanwezig moesten zijn en waarbij er werd geouwehoerd over hoe we vuilnis moeten sorteren en dat we geen bezoek mogen laten overnachten. Dat was uiterst geestdodend. Ik stierf die dag een beetje van binnen.

Ik voel me zo opgejaagd met bloggen en ik loop behoorlijk achter, dus laat nog even wat over mijn rooster vertellen. Die ziet er als volgt uit:

Maandag:
8:50 – 10:20: Lezen
10:30 – 12:00: Lezen
12:50 - 14:20: Kanji
14:30 – 16:00: (1x per maand een workshop: Japanse dans, kimono, ikebana, theeceremonie, kalligrafie)

Dinsdag:
10:30 – 12:00: Special Course on Japanse (eigenlijk elke week een spreekbeurt..)

Woensdag:
8:50 – 10:20: Luistervaardigheid
12:50 – 14:20: Conversatie

Donderdag:
12:50 – 14:20: Conversatie

Vrijdag:
Vrij!