Ik Hartje Kinderen?

Wij, op bezoek bij een middle-school

Jeetje jeetje wat verveel ik me op dit moment. Martijn zit achter me in de gemeenschappelijke ruimte te balen dat hij op dit moment niet kan internetten terwijl ik hem ophits om te gaan lobbyen voor een Izakaya-trip.

Wat heb ik de afgelopen dagen uitgespookt? Laat ik maar niet in detail gaan treden over mijn recente akkefietjes, want ik moet me hier gaan gedragen. Hoe dan ook, van de week ben ik met Matthias en Evelien naar Mr.Max geweest om een fiets te scoren. Mr.Max is zo'n grote winkel waar van alles te vinden is; het varieert van huisdieren tot fietsen. Na ietwat kieskeurig rond geslenterd te hebben besloot ik om voor 80 € een aluminium jitensha te kopen. Alles zat er al op; een dynamo, slot en een mandje aan de voorkant. Dit klinkt burgerlijk en afschuwelijk, maar ik zeur nooit meer als ik de heuvel op moet fietsen met mijn boodschappen. Na afloop fietsten we als malloten de heuvel af en terwijl mijn hart in mijn keel zat, kneep ik mijn remmen voor Vaderland in. Nadat ik zo'n ongelooflijke steile helling was afgefietst, trilde ik op mijn beentjes en liet de rest achter om een Playstation 3 te gaan kopen. Alsin Pyke ging een PS3 kopen.

Vrijdag stond er iets vets op het programma: we zouden een middelbare school bezoeken. Nouja, de onderbouw van een middelbare school dan. Tieners zijn smerig en de meesten van ons hadden er totaal geen behoefte aan dit bezoek, maar ik had er wel onwijs zin in! Zo veel zin dat ik zelfs om kwart voor 7 's ochtends klaar wakker werd. We verzamelden ons voor het Ryuugakusei centrum en gingen met de tram naar onze bestemming. We werden al gewaarschuwd voor de openingsceremonie waarbij wij voor een groep van ongeveer honderd mensen ons zelf moesten gaan voorstellen. Deze waarschuwing klopte, want voor ik het wist zaten we met zijn 10-en op een rij tegenover een grote groep van kinders van rond de 14 a 15 jaar. Gekleed in schooluniform, zittend op de grond van de gymzaal, gaapten zij ons verbaasd aan. Toen ik op de stoel plaats nam en wederom de microfoon mijn kant op zag komen besefte ik dat alles wat ik in anime over scholen had gezien klopte. Van hoe de scholen eruit zien tot de uniformpjes aan toe. Toen ik hierover na zat te denken en een klein beetje wegspacede kreeg ik alweer een microfoon in mijn handjes gedouwd. Als een verlegen kind stond ik op (met mijn voeten naar binnen gedraaid, wel te verstaan!) en stelde mijzelf voor. Content met het feit hoe ik mezelf had geintroduceerd werd ik na dit moment weer nerveus omdat de kinders ons vragen gingen stellen. Aan ieder van ons werd een vraag gesteld en aan mij werd er dit gevraagd: "Wie is je favoriete Japanse zanger..?". Omdat ik een diepe, gepassioneerde liefde voor Kuroda Michihiro koester antwoorde ik met zijn naam. Ik hoorde vlak daarna gegiechel, omdat de kinders niet konden begrijpen hoe ik op zulke "oude" mannen kon vallen.

10 vs. 100

Gelukkig duurde de ceremonie niet zo gek lang, want na afloop renden er meteen twee energieke meisjes met roze naamkaartjes naar mij toe. Dit waren twee kindjes uit mijn groepje van zeven kinderen. Deze twee meisjes, Misato en Mayu, waren meteen vet geïnteresseerd in mijn dans, grepen me bij mijn handjes en sleepten me mee naar hun lokaal. Daar zou ik samen met Matthias, Rolf en de kinderen allerlei activiteiten gaan doen. Zo heb ik wat gekalligrafeerd; ik heb mijn naam, Holland en Japan geschilderd. De kinderen waren onder de indruk van het feit dat ik de volgorde van schrijven wist en daadwerkelijk wat Kanji kende. Maar, in mijn groep zat een jongetje genaamd Bob :D (uiteraard een nicknaam, maar dit maakt het niet minder vet om..!) en Bob kon toch een partij kalligraferen!

I'm soo pretty!

Later gebeurde er iets awesomes, want ik kreeg als enige meisje een yukata aan! Een lichte zomer kimono die tijdens zomerfestivals wordt gedragen. Ik voelde me gelijk geweldig. Al helemaal toen ik samen met mijn kinders door de gangen van het schooltje mocht paraderen. Het was wel een hete dag en ik zweette peentjes, maar dit mocht de pret met bederven, want de kids sleepten me mee naar het muzieklokaal. Ze pingelden voor me op de shamisen en trommelden op de taiko.

Ik was helemaal onder de indruk van hun kunnen en het feit dat ze dit op school hebben geleerd. Jammer genoeg duurde mijn euforische gevoel niet lang voort, want ik kreeg de taiko-stokjes in mijn handen gedrukt. Net zo muzikaal als een vleermuis voelde ik me voor schut staan doordat ik niet eens een paar simpele maten kon trommelen. Wat wilde ik wegrennen zeg, maar dit ging niet omdat de kinders voor me gingen zingen onder piano-begeleiding. Dit waardeerde ik dan weer wel.

Waar ik heel de dag verbaasd over was dat de kinders alles zelf hadden georganiseerd. Bijvoorbeeld, toen ik rond werd geleid was er geen docent te bekennen. Ze deden alles zelf, ook toen we later gingen sporten. De meisjes gingen volleyballen en de gasten gingen voetballen. In de gymzaal was er dus geen docente, de meisjes kozen zelf een scheidsrechter en roteerden zelf van teams. Ze konden nog best goed volleyballen ook!

Fuuuu... sion! Haa!

Jammer genoeg verliep die dag heel snel. We kregen ook allemaal cadeautjes, zo deed ik met mijn kindjes een herken-de-beroemde-anime-characters-quiz. De meeste kende ik wel: zo had je Goku, Mario, Pikachu etc. Al die personages waren op kartonnen vellen getekend en na afloop mocht ik ze hebben. Helemaal verbaasd vroeg ik of ik ze allemaal mocht hebben. De kids knikten enthousiast ja, maar achteraf miste ik Goku! Degene die ik juist wou hebben damnit! Over DBZ gesproken, toen ik zei dat ik daar wel fan van was vonden de jongetjes mij helemaal de shit. Vooral de gozer die "Bejita" (Vegeta) op zijn naamkaartje had staan! Zo deed ik later ook de beruchte Fusion-dance met mijn groepje.

Nooit had ik gedacht dat ik deze tieners zo leuk zou vinden. Zou het zijn omdat ze nog zo kinderachtig zijn en met ballonnen spelen? Dit terwijl de 14 en 15-jarigen in Nederlands al aan orgies doen! Ik wil graag verder bloggen, maar ik heb zo'n honger..