Van mijn Zen Beroofd

Een paar van ons met andere uitwisselingsstudenten

Afgelopen zaterdag hadden wij, tien Nederlanders en tien andere gevallen, een busreis gemaakt. Bestemming: Unzen en Shimabara. Mijn Japanse topografie is niet al te best, maar het komt erop neer dat we naar plekken gingen die op ongeveer twee uur afstand van Nagasaki liggen. Daar zouden we door de bergen huppelen en chillen in een onsen, oftewel een hete bron.

Vrolijk zoals ik altijd ben voor een fieldtrip huppelde ik al rond zevenen mijn gigantische bed uit en raapte wat spullen bij elkaar. Terwijl mijn gedachten afdwaalden naar het heerlijke warme water waar ik dadelijk in zou zitten schrok ik me dood toen Rolf rond achten onze raam openschoof en door onze appartement gilde dat ik mijn Disney-muts moest nemen. Terwijl ik mijn wenkbrauw optrok en mijn volle rugzak bekeek weigerde ik deel te nemen aan zulke dingen waar wat docenten bij zouden zijn. Terwijl hij afdroop vroeg ik me af of hij zijn plan zou doorzetten en zijn Mickey-muts daadwerkelijk zou meeslepen.

Blijkbaar wel. Hoe dan ook, we fietsten als malloten door onze straat en verzamelden ons blij voor de bus. Sommige mensen oogden moe, anderen huppelden vrolijk rond. Waaronder ik!

Genki vs. Nemui

Er zouden twee docenten meegaan; Nagai-sensei en Morimoto-sensei. Van beiden heb ik geen les. Gelukkig maar! (Waarom..? Lees vooral verder..)

Nadat we gewenkt werden om de bus in te stappen hadden wij, Hollanders, meteen de achterste rijen van de bus bezet. Denkend dat we maar een half uurtje onderweg zouden zijn waren we nog redelijk energiek, maar zakten toch enigszins in nadat we ons al anderhalf uur in de bus bevonden. Nagai-sensei was bang dat men wagenziek zou worden en deelde pilletjes zijn, maar wij, bikkels, weigerden. Toen gebeurde er iets amusants, ze haalde namelijk een microfoon te voorschijn en vroeg wie er zin had om te karaoke-en. Iedereen zweeg en je kon het voorbij rollen van een hooibaal horen totdat iemand van ons dapper zijn hand opstak. Zal ik namen noemen? He nee, ik zou me gedragen. Ik heb het gezang toch niet gehoord omdat ik zelf muziek zat te luisteren. Alhoewel..

Na het wiebelen-wiebelen in de bus en het horen van kraaiengezang door mijn hardstyle-remix heen hadden we onze bestemming bereikt! We zaten op dat moment in de bergen en kregen meteen te horen dat we slechts een half uurtje rond het uitkijkpunt mochten wandelen. Dit leverde vooral mooie plaatjes op. Nou ben ik al dropdead-sexy, maar met zo'n achtergrond is het helemaal oelala!

Ik, voor het geniale uitzicht

Genoten van het uitzicht keerden wij netjes terug naar de bus, maar wat bleek er? Twee Nederlanders waren nergens te bekennen en de twee Sensei begonnen zenuwachtig op hun horloges te kijken, want in Japan houd je je aan de het plan de campagne damnit! Onze mobieltjes hadden geen bereik vanwege de altitude en dit resulteerde in het feit dat we de twee stouterds niet konden bereiken en dus een vertraging van een half uur opliepen. This has set off an unfortunate chain of events.. Ik zal geen namen noemen Rolf en Sander! Die even met de kabelbaan omhoog gingen!

Prachtig, ne?

Onze volgende bestemming zou de onsen zijn! Jeej! Na wat te hebben geluncht werd ons twee opties aangeboden; of het badhuis in of een wandeling rond de 'hellen' maken. Vulkanen of iets in die trant, ik weet het natuurlijk niet omdat ik het badhuis inging. Dat was een sneu moment voor me, want niemand van de vrouwen had zin om mee te gaan. Ik zal nooit een sentou weigeren en besloot om alleen te gaan. Ons werd verteld dat we over drie kwartier klaar moesten staan, maar mijn luistervaardigheid was zodanig bagger dat ik het weer eens verkeerd had begrepen. Nadat ik drie keer vroeg of we rond 16:00 (het was 13:00) moesten verzamelen, werd dit bevestigd. Gevaarlijk, want het verschil tussen yonjuppun en yonjigofun is klein. Hoe dan ook, ik ging chillen in het badhuis. Na een kwartier in een bad van een graad of 40 te hebben gedobberd besloot ik om naar het buitenbad te gaan. Nadat ik mezelf gepositioneerd had tussen wat roddelende huisvrouwen genoot ik van verkleurde boomblaadjes die neer dwarrelden in het water. Mijn escapistische state of mind werd verstoord toen de vrouwen tegen me begonnen te praten. Ze vroegen of er in Nederland ook zoiets als een onsen was en zeiden dat ik oh-zo-schattig was met mijn rode gezicht. Blijkbaar deed ik verkeerds, want de gelaatskleuren van de vrouwen bleven normaal. Na een dik half uur besloot ik naar een ander bad te gaan, dus slenterde ik me compleet relaxt de trap op en ging in een klein een persoonsbad zitten. Het leven was perfect op dat moment.

Maar toen.

"REENAA-SAN! REENAA-SAN!" hoorde ik door heel het badhuis. Wtf? Nagai-sensei stond, volledig aangekleed, in de deuropening naar mij te gillen. Doordat ik compleet van mijn a propos was, vergat ik ieder Japans woord en deed niet eens moeite om haar te verstaan. In mijn belevingswereld zei ze dat ik nog een kwartier had, maar ze bedoelde dat er al mensen in de bus aan het wachten waren! Lui antwoordde ik: "出るべきですか？”, als in " Moet ik eruit?". Ok. Ze antwoordde met: "出たほうがいい” als in " Het is beter als je eruit gaat" en in mijn belevingswereld is dat een advies.

Toch?

Op mijn gemakje, klauterde ik uit het bad, ging op een krukje zitten om me af te spoelen, droogde me af, liep naar de kleedkamer, deed me sieraden om etc. Maar, op het moment dat ik mijn spijkerbroek aantrok stond ze me link aan te staren waarbij ze in het Engels zei dat ik al een half uur geleden in bus had moeten zijn. Wederom, volledig van de kaart zei ik dat mijn actie onvergeeflijk was. Een moshiwakenai dus, maar dat vond ze niet grappig en zei iets in de trant van: "Jaja, schiet nou maar op..". Ik haastte me als een bezetene en deed half rennend mijn schoenen aan terwijl ik haar naar de bus volgde. Tijdens het rennen zei ze nog iets van dat ik wat aan mijn luistervaardigheid moest doen. No shit woman..

Helemaal niet relaxt stapte ik hijgend de bus in. Ik was een half uur te laat! Compleet beroofd van mijn Zen heb ik nog tegen mensen zitten gillen. Wat heeft het voor zin om naar de onsen te gaan als je er zo ruw wordt uitgerukt? Dus, wie is er verantwoordelijk voor mijn gebrek aan Zen die dag? Rolf en Sander die een bergje om deden? Mijn gebrekkige Japans? Rolf die zei dat ik om vier uur klaar moest staan? Damnit! Met andere woorden, we hadden een vertraging van een uur en kregen meteen te horen dat we een onderdeel zouden skippen. We zouden een kasteel gaan bekijken en nu ging het niet door. We gingen dus maar even snel naar een of ander museum en naar een traditioneel samurai-huis. Het regende hard die dag en ik had geen paraplu! Wat was ik geïrriteerd vanaf dat moment zeg.. op de terugweg besloot ik maar te slapen en onder het slapen door 許すな te brabbelen.

Samurai-tuin

Eenmaal thuis, ging ik met Glynis, Jurre en Rolf naar de nieuwe favoriete tent van Glynis en mij; namelijk de Sukiya! Het kost maar 4 euro en je krijgt een dikke schotel rijst, vlees en ander heerlijks! Daarna gingen we een router scoren zodat we eindelijk beiden konden internetten. Met eigen internet en een heerlijke kop maccha besloot ik die avond niets meer te doen en niet meer na te denken over de akkefietjes van die lange dag!