Damnit

Terug zijn in het land van de weilanden, kansloze polders en kauwgom-kauwende zestienjarige cassieres doet pijn. Tevens veroorzaakt dit een massieve writer's block.. of ik nog wat ga schrijven of hoe verschrikkelijk ik me heb misdragen tijdens mijn soubetsukai (afscheidsborrel) en heb gechilled in Tokyo? Wie weet. Voorlopig kan mijn hart het simpelweg niet opbrengen om die laatste pijnlijke weken te omschrijven. Maar, het positieve is dat ik natuurlijk keihard tickets voor eind december heb geboekt en wederom mijn geliefde Nagasaki zal verblijden met mijn bezoek.

Hoe dan ook, voorlopig heb ik het druk met een programma van 60 ECTS, club-hoppen en het participeren in de Journal Commissie van Tanuki (mijn studievereniging) met niemand anders dan onze eigen Krullenbol Martijn als fearless leader. Kan ik je blij maken met een artikel waar Lena op staat geschreven?

Erotiek te koop: de Japanse host

Na een enigszins anticlimactische wandeling langs de betonnen gebouwen van Hiroshima, dat onder andere werd veroorzaakt door mijn geweldige gevoel voor richting, had ik last van een droge keel. Met een overheerlijke mokka-cappuccino van ieders favoriete koffie-merk in gedachte baande ik mezelf als een bezetene door een overdekte winkelstraat. Op vertrapte gympen en een reiskloffie merkte ik op dat willekeurige groepjes ギャール op torenhoge hakken giechelden terwijl ze een groepje goedgeklede mannen passeerden.

Zo werkt de wondere wereld van flirten nou eenmaal, dacht ik bij mezelf, toen ik langs dezelfde groep mannen met perfecte maatpakken, kastanje-bruin haar en verzorgde wenkbrauwen snelwandelde. Dit gebeurde allemaal vrij snel, maar toen het kwartje eenmaal viel kwam ik tot de conclusie dat dit geen gewone straatboefjes waren, maar jagers die hun prooi nauwkeurig selecteren door middel van criteria zoals dure Louis Vuitton-tassen of Gucci-zonnebrillen bij vrouwen. Nee nee, deze mannen waren noch playboys noch de Japanse-equivalenten van loverboys, maar echte ホスト(hosts).

Ik verminderde in vaart en realiseerde mij dat ik allang voor mijn locatie stond. Toen kwam ik op het idee om deze sierlijke schepsels in hun natuurlijke habitat te observeren en besloot ik mijn koffie aan de bar voor het raam te nuttigen.

Terwijl ik het groepje mannen bestudeerde, waarvan enkeling kundig twee keitai (mobieltjes) met lange vingers en keurige nagels bediende, vroeg ik me af of er daadwerkelijk veel vrouwen waren die een dusdanig lage eigenwaarde hebben, maar toch de financiële middelen bezitten om zich door deze heren naar een ongure club te laten begeleiden. Door deze jongens, die waarschijnlijk hun vertrouwde losse T-shirts en versleten spijkerbroeken hebben ingeruild voor strakke pakken, fluwelen blousejes en dure accessoires. Met de 'Ik ga het helemaal maken in de grote stad!'-instelling zijn ze vast onbewust in de 水商売 (みずしょうばい), het eufemisme voor de nacht-industrie van Japan, gerold om snel centen te kunnen verdienen om hun daadwerkelijke ambities en dromen na te jagen.

Goh, ze sloegen een meisje aan de haak dankzij hun vlotte babbel. Of ze even een uurtje had. Of het kind naïef was of gewoon een slecht zelfbeeld bezat, heb ik natuurlijk nooit kunnen weten, maar leef je je eens in de dame die doelbewust met deze mannen meegaat naar hun basis, de host-club.

Nadat zo’n kerel haar talloze keren heeft verteld hoe schattig ze wel niet is krijgt ze een host-menu in haar poezelige handjes gedrukt. Zo’n menu is een ware vleeskeuring of opsomming van alle hosts die in de club werken, waarin ze foto’s, bloedgroepen, hobby’s en karaktereigenschappen van de mannen kan bekijken. Afhankelijk van hoe ze vermaakt wil worden kiest ze haar vaste host, waarbij hij vriendelijk naar haar lacht met zijn bruine of door blauwe-lenzen-bedekte, speelse ogen en wordt hun club-carrière vereeuwigd. Heeft ze de plank misgeslagen door een vent te kiezen waarmee er geen chemie is heeft ze pech, want haar keuze kan niet meer ongedaan worden.

Cru, denk je niet? Dit doet de club niet om haar een onnodig contract aan te smeren, maar om de financiële zekerheid van de betreffende host te garanderen. Zijn basisinkomen komt van zijn vaste klanten, maar alle extra’s verdient hij door drank-consumptie van zijn fangirls. En als hosts immens populair zijn verdienen makkelijk rond de 15.000 euro per maand.

Dan begint het gevaarlijke spel. Host en klant spenderen wat tijd in een illusie waarin hij haar dromen waarmaakt en de rol van de hoofdrolspeler in haar fantasie op zich neemt. Misschien hunkert ze naar een grappige, malle jongen of een 冷たいヤロウ(zo’n frigide zak), niets is te gek. Hij beeldt dit subtiel voor haar uit en laat haar hart sneller kloppen door in haar oor te fluisteren hoe slank haar benen eruitzien in dat ene korte rokje of hoe perfect haar voorgevel bij staat in het neon-licht van de club. Vriendelijk, met een jeugdige glimlach op zijn gezicht neemt hij haar mee naar een euforische staat waarin ze zich de mooiste vrouw van de club voelt. Vervolgens doden host en klant de tijd door te drinken, dansen en karaoke.

Maar dan. Verliefd worden overkomt jammer genoeg de beste. En als de klant veel tijd doorbrengt met haar host lijkt het me duidelijk dat dit uiteindelijk opbloeit in een eenzijdige affectie, waarbij ze alles in haar macht wil doen om hem bij haar in de buurt te krijgen. Dit leidt o.a tot ziekelijke jaloezie in de club als de host haar even achterlaat om met een andere dame te gaan babbelen. In zo’n noodsituatie kan ze de aandacht op zich vestigen door middel van een 'champagne-call' waarbij ze een dure fles champagne bestelt, waarvan de prijs tussen de 1000 en X万円varieërt. Tijdens deze chaos stormen alle hosts op haar af en laten ze haar deze vloedgolf van alcohol achter over slaan door haar aan te moedigen en eventueel verleiden tot een tweede ronde.

Terwijl ze daar staat, met een tollend hoofd en kots die langs haar mondhoeken naar beneden sijpelt nadat ze de fles in een adem achter haar kiezen heeft gegooid fluistert hij lieflijk of plagend in haar oor dat drinken met haar het allermooiste ter wereld is en dat hij haar dankbaar is omdat ze haar gezicht zo vaak in de club laat zien. Met een scheve glimlach ziet ze het al helemaal voor zich; hand-in-hand wandelend over straat met zo’n イケメン (knappe vent) aan haar zijde, maar hijzelf wil buiten zijn werk om meestal niets met zo’n vrouw beginnen. Zo een die voor geld neerlegt voor liefde en affectie. Nee nee, hij walgt ervan, neemt nog een drankje en begeleid zijn dronken klant naar de taxi in het ochtendlicht.

Na een slorige エレーチュー(kusje in de lift) escorteert hij haar dus naar de taxi en kijkt haar met een dromerige glimlach en quasi-oprechte ogen van “Kom je weer bij me terug?” na, terwijl hij eigenlijk aan een andere klant of zijn bed denkt. Het valt niet mee om je affectie te verkopen. En sex met een klant? Alleen als hij daar zin in heeft en er veel wordt betaald. Maar, hij rekt de seksuele spanning tussen hem en zijn klant zo lang mogelijk uit, onder het traditionele principe van hard to get. Want zeg zelf, te makkelijk is voor niemand een uitdaging.

Maar, vergeet niet dat we deze vrouwen niet mogen beoordelen op hun gebruik van deze verkopers van dromen, want er is in principe niks mis met het bevinden in een staat van escapisme waarbij je zelfvertrouwen op wordt gekrikt door deze heren na een lange dag van kantoorslavernij. Frappant is echter, dat sommige aspecten van de Japanse sexindustrie in een vicieuze cirkel vervallen omdat de meeste vrouwen die naar hostclubs gaan en over de financiële middelen beschikken zelf in de sexindustrie werken. Ze beginnen überhaupt in deze branche te werken om snel te verdienen en om de yen vervolgens weer te spenderen aan hun favoriete host. Het is een keiharde business, de 水商売.

Dus, misschien voel je je alsnog geneigd om onder gedompeld te worden in gefinancierde vleierij? Neem dan gerust een wandeling door een ongure steeg in de grote amusementssteden zoals Osaka, Tokyo of zelfs Hiroshima en probeer een babbel aan te knopen met een groepje mannen met slangenleren laarzen.

Maar, niets moet. Je kan ook op afstand aan je koffie lurken terwijl je de gang van zaken vanuit een beroemd koffiehuis tot je neemt. En nee, ik heb absoluut geen X-aantal yen neergelegd voor een theekransje met deze hotshots.

Heldin in Hiroshima

A-Bomb Dome in Hiroshima

Hiroshima

Hoewel ik geheel in de veronderstelling dat het regenseizoen eindelijk afgelopen was, regende het redelijk hard op de ochtend van mijn vertrek naar de stad die de atoombom-ellende van Nagasaki volkomen begrijpt; Hiroshima.

Mijn energieke persoon begon enigszins kribbig te worden bij het aanzicht van de enorme klodders water die uit de hemel kwamen vallen, maar gaan moest ik.. omdat de shinkansen-tickets een fortuin hadden gekost. Belachelijk, 22.260 (uit het hoofd.. VEEL.. +-200€) yen voor een retourtje Nagasaki-Hiroshima.

Nadat Matthias me had uitgezwaaid en ik door de regen naar de tram slenterde drong het tot me door dat reizen in een kort rokje niet bepaald praktisch is. Hoewel ik rechtsomkeer had kunnen maken en me thuis had kunnen omkleden overwon luiheid dan toch..

Eenmaal neergeploft op de comfortabele leren stoelen van de Kyuushuu-shinkansen hing ik voorover en was ik vrijwel snel van de kaart. Wakker werd ik weer op Hakata (Fukuoka) en na een snelle overstap zou het slechts anderhalf uur duren om naar de andere atoombom-stad te reizen.

Ik moest goed kijken of ik niet bij een of andere pauper, boerengat uitstapte, want het station van Hiroshima was niet te vergelijken met een Kyoto, Nagasaki of laat staan Tokyo. Hoe dan ook, ervan uitgaand dat ik goed zat begaf ik me naar de uitgang en zag.. beton. Hiroshima werd volgens mij redelijk snel en industrieel opgebouwd na de val van de bom. Ietwat teleurgesteld door het aanzicht troostte ik mezelf door te bedenken dat ik gewoon chagrijnig was omdat ik een paraplu mee had gesleept die ik waarschijnlijk niet zou gebruiken, mijn rokje steeds omhoog kroop door mijn rugtas en ik nog een ruim uurtje naar mijn hostel moest lopen..

Nadat ik als een stereotype toerist, turend in mijn reisgids, me door de straten van Hiroshima waande (ik tuurde zo hard, dat ik bijna tegen een paal op was gelopen. Vrouw), bedacht ik me wat ik wilde gaan zien voordat ik zou inchecken. Zo stuitte ik heel toevallig op het kasteel van Hiroshima. Je kan er geen boek over schrijven, maar het is wel cultureel verantwoord.
Daar is die dan..

Ik verveelde me al gauw, omdat kastelen me om een of andere reden niet veel interesseren. Een van de redenen om naar Hiroshima te gaan was voor mij vanwege het beroemde Vredespark en Atoombom-museum. Daarom probeerde ik me op een redelijk tempo in die richting te begeven.

Tijdens deze queeste stond ik tegenover de beroemde Atoombom-koepel waarvan de, op 6 augustus 1945 door de atoombom verwrongen metalen, skelet nog triomfantelijk aan de gracht stond. In een surrealistische waas liep ik er een rondje omheen en bedacht ik me hoe bizar het was dat ik op dezelfde verwoeste grond als ca. 64 jaar stond.

Aanzicht vanaf een brug

Symboliseert het voor mening inwoner van Hiroshima de vrede of herinnert het aan de verwoestende kracht van de atoombom?

Oorspronkelijk was de A-Dome de Hiroshima Prefectural Industrial Promotion Hall

Nadat ik vanuit iedere mogelijke hoek een foto had geschoten van de Genbaku-Domu vond ik dat het tijd werd om mijn bagage te dumpen. Zoals een echte vrouw, liep ik twee rondjes om locatie X heen voordat ik daadwerkelijk mijn hostel had gevonden.

Nadat ik naar binnen was gelopen vroeg ik aan de Japanse, die vloeiend en accentloos Engels sprak, of ze daadwerkelijk een Japanner was. Daarna werd ik al gauw naar mijn dormitory begeleid waar ik begroet werd door een immense onderbroek, die uitgespreid op de futon van mijn afwezige buurvrouw lag. Als een echte circustent..

Met Rapid-Brow-Movement maakte ik me gauw uit de voeten vanuit de, naar mijn smaak veels te internationaal gerichte, hostel. De hoeveelheden stereotype Amerikaantjes waren te aanwezig.

De lijst vol dingen die ik als angstig ervaar is redelijk lang, maar dat terzijde. Ik ging dus naar het Atoombom-museum en ik had er veel zin in! Dit klinkt luguber, maar zoals je al weet heb ik een ziekelijke interesse in oorlogsmonumenten en musea. Vraag me niet waarom, want ik ben er zelf ook nog niet achter. Maar goed, ik kocht een entreekaartje en tot mijn grote verbazing was het museum een ware heksenketel. Massa's, en dan ook massa's Amerikaantjes en Fransen stonden luidruchtig voor alle bordjes foto's te maken. Ik begreep al niet zo goed waarom er überhaupt foto's mochten worden gemaakt en vond ik het uiterst ongepast dat mensen zo luidruchtig aanwezig zijn. Ook had ik mijn lengte niet mee, want ik kon daadwerkelijk niets lezen.

Lichtelijk geïrriteerd ging ik de trap op om een andere afdeling te bekijken, maar mijn irritatie stagneerde omdat er twee lompe, pardon my french, wijven, zonder maar iets te bekijken van alles foto's zaten te maken en ook nog eens uitspraken zoals: "Yeah, this could've been prevented if they haven't bombed Pearl Harbor" deden .. Stelletje lompe zwijnen, de aanval op Pearl Harbor is toch niet te vergelijken met een atoombom die nog decennia later de gezondheid van mensen negatief beïnvloedt? Gatverdamme zeg! PIGS!

Om een lang verhaal kort te houden; ik ging er sneller doorheen dan dat ik had gedacht. En om de depressie van me af te schudden besloot ik naar het centrum te gaan. Wat me meteen opviel waren de groepjes mannen in pak die in het midden van winkelstraatkruispunten met een aantal telefoons in de gemanicuurde handen stonden. Ik had meteen door dat deze gladde heren 'hosts' waren, en dat is een nette term voor 'gezelschapsheren' die een avond met je doorbrengen. Dit is uiteraard tegen betaling en er is meestal geen sprake van seksuele activiteiten.

Vanuit de Starbucks observeerde ik deze heren in hun natuurlijke habitat en zag ik sporadisch meisjes verschijnen, werd er gebabbeld en werden er afspraakjes gemaakt. Inderdaad, met meerdere tegelijkertijd. De "man-host" is daadwerkelijk een interessant wezen.

Nadat de host zijn habitat had verlaten had ik ook niets meer om te observeren, dus besloot ik maar naar het hostel terug te keren. Eenmaal terug babbelde ik met wat mensen, en was ik best verbaasd over het feit dat veel mensen docent Engels op Kyuushuu zijn. Blijkbaar kun je, als Engelse native speaker, een maximale vijfjaarcontract krijg om Engels te doceren. Accommodatie wordt vergoed en je hoeft niet eens goed Japans te spreken.

Eenmaal op mijn kamer mailde ik het thuisfront in Nagasaki dat ik met drie enorme vrouwen op de kamer lag en ik bang was dat ik 's nachts zou worden opgegeten..

Miyajima

Op dag twee van mijn reis stapte ik op de tram en ging ik richting haven. Waarom? Om met de ferry naar het heilige eiland Miyajima te gaan. Miyajima is een heilig Shinto-eiland waar er blijkbaar geen mensen op mogen worden begraven. Er mogen ook geen kinderen op worden geboren, maar ja, wat als de nood hoog is? Maar goed, how would one know for sure? Ik lag er niet wakker van, want ik wilde een gezellige, zonnige middag rond de Itsukushima-schrijn en die prachtige, drijvende toorii beleven.

Miyajima eiland

Het bijzondere aan die toorii (rode poort) is dat er tijdens eb onderdoor kan worden gelopen en het tijdens vloed in zee lijkt te drijven. Ik heb ook gemerkt dat er wel meer dan een uur overheen gaat voordat het vloed wordt..

Ik vermaakte mezelf ondertussen door de schrijn binnen te gaan en wat prachtplaatjes te schieten.

Binnenkant Itsukushima-schrijn, als het vloed is staat het vol water

Ik heb twee woeste mannen gestrikt om deze foto te maken

Voorkant van de schrijn

Toorii tijdens eb

Nadat het tot me door was gedrongen dat het redelijk lang duurt voordat het vloed wordt besloot ik wat specialiteiten te proeven. Zo genaamde Momiji-manjuu is een cakje in de vorm van een herfstblaadje met een inhoud van zoete bonen-pasta. Het is tevens een Hiroshima-specialiteit, maar op Miyajima werden de cakejes in allerlei smaken verkocht, en dat wilde ik uiteraard proberen. Na wat ingekocht te hebben besloot ik te chillen op een bankje met het uitzicht op de toorii. In de veronderstelling dat ik op mijn gemakje, onder het genot van een muziekje mijn cakejes zou kunnen opeten, kreeg ik de schrik van mijn leven toen mijn tas bruut werd aangevallen door een hongerige hert. Tja, die lopen er los.. monsters!

Met trillende handjes probeerde ik mijn tas op te pakken en te vluchten, maar jammer genoeg zat het vast aan de bank (!) met als gevolg dat de helft van mijn cakejes sneuvelden aan de kaken van dat zogenaamde heilige beest. Heel veel mensen hebben ongetwijfeld van dit theater genoten..

Die smeerlap!

Eindelijk vloed ~

Blaadjes zijn beter voor je dan cakejes van toeristen, vent

Na mijn vernedering besloot ik nog even een rondje door de winkelstraat te maken, nog wat vloed-foto's te maken, schaafijs te eten en terug te keren naar het vaste land.

Gelukkig kwam ik de eigenaar van de immense onderbroek tegen op de ferry en moest ik zo'n gedwongen gesprek voeren. Je weet wel, zo eentje waarin je quasi-oprecht moet glimlach en geïnteresseerd moet doen en alles.. gelukkig duurde de tramrit maar drie kwartier.. onze wegen splitsten zich toen ik vertelde dat ik voordat het donker zou worden nog even wat tempels wilde zien. Dit was overigens geen leugen, maar de tempels bleken begraafplaatsen te zijn, dus ging ik maar de naar de meest hippe Starbucks van Hiroshima. De Starbucks in het NHK-gebouw. En hoewel ik bezweet en underdressed was kon ik daar twee uur chillen en reflecteren over mijn geworstel met die hert.

Iwakuni

Op dag drie dacht ik dat het wel avontuurlijk zou zijn als ik, met al mijn spullen, onder de hete zon naar het station zou lopen. Ik had de afstand onderschat en was harstikke kribbig vanwege het gebrek aan voedsel, maar ik moest doorbikkelen vanwege tijdnood. Ik wilde namelijk naar het stadje Iwakuni (rotsland/rotsprovincie) gaan. Het is een boerengat op ongeveer een uur van Hiroshima verwijderd, maar het staat bekend om die-ene-mooie-brug.

Volkomen bezweet, aangekomen op het station van Hiroshima, dumpte ik mijn spullen in de enige vrije locker en kocht ik treinkaartjes voor Iwakuni. Vergezeld door allerlei bejaarden tuurde ik uit het raam terwijl de trein langs lege stations raasde. Drie kwartier later kwam ik aan bij Iwakuni-eki en krabte ik op mijn bol omdat ik dacht dat ik een hooibaal voorbij had zien rollen.

Omdat ik volkomen verlamd was door de schrik van de "country side" kocht ik buskaartjes om naar de Kintaikyou-brug te gaan. Het leuke was, dat ik niet precies wist waar ik uit moest stappen en dat de bus echt in the middle of nowhere reed. Zulke ervaringen zijn meestal zowel avontuurlijk als zenuwslopend, maar gelukkig kwam het goed met me omdat ik vanuit de verte de brug zag.

Al die moeite? Welnee hij is prachtig! De 錦帯橋　(kintaikyou)

Aan de andere kant van de brug had je een groot park met allerlei rozentuinen, tempels, schrijnen, begraafplaatsen en fonteinen. Ik heb allerlei artistiek-verantwoorde foto's gemaakt.

Ik zou graag allerlei spannende verhalen over het park willen vertellen, maar die waren er gewoon niet. Natuurliefhebbers zou het prachtig vinden. Ik chillde in de schaduw met een schaafijsje.

Vakantieafsluiter!

Content door het uitzicht vond ik het wel mooi geweest, dus begaf ik me weer richting Hiroshima. Eenmaal daar besloot ik om nog even een Hiroshima-fu okonomiyaki te eten (Hiroshima stijl, Japanse hartige pannenkoek) en wat Momiji-manjuu te kopen. Omdat ik in het station bij een traditioneel zaakje stond te gluren begon de aardige mevrouw tegen me te praten. Ik vertelde haar dat ik in Nagasaki woonde en Japan helemaal tof vond, zij vond me schattig, vond me Japans goed en besloot me een aantal cakejes cadeau te doen. Ik bedankte deze lieve mevrouw en ging richting shinkansen, om terug te keren naar geliefde Nagasaki.

Impressie van Hiroshima?

Steekwoorden: beton, gigantische Amerikaantjes, man-whores en attaquerende herten natuurlijk.

Festival Fever

In yukata tijdens 港祭り　(minato-matsuri; haven-festival)

Voordat ik vol zelfvertrouwen mijn tweede solo-trip had naar Hiroshima had gemaakt, werd er even gebeest in Nagasaki! De zogenaamde 港祭り (minato matsuri, haven-festival) werd namelijk in onze eigen geliefde stadje gehouden. Ook zou mijn droom een werkelijkheid worden, omdat er tijdens zo'n festival veel mensen in yukata (lichte zomerkimono voor vrouwen) en jinbei (mannelijk equivalent) te vinden zijn en ik dan een excuus had om ook zo over straat te lopen. Verder houd ik natuurlijk van aandacht..

Hoewel ik redelijk nerveus was omdat ik een obi-perfectionist ben, lukte het knopen dit keer verrassend snel. Echter, het weer was problematisch en er werden immense klodders water voorspeld waardoor het vuurwerk waarschijnlijk niet door zou gaan. Hoe dan ook, omdat dit een van de weinige keren was dat wij als buitenlanders in Japanse klederdracht over straat mochten slenteren besloten we, ongeacht het weer, gewoon te gaan.

Ook Rolf en Pyke deden mee aan de verkleedpartij en terwijl zij in de pyama-achtige jinbei (meer een relaxt-yukata met broek) met zowel traditionele geta (houten klompen/slippers) als All Stars, veel sneller vooruit gingen dan ik met mijn beperkte mobiliteit, vroeg ik aan Matthias waarom hij ook geen jinbei had gekocht. Terwijl hij me een evil eye gaf (een nieuw ding tussen ons) en schertsend vertelde dat "sommige mensen hun reis naar huis moeten betalen" zei, gaf ik hem een por en vertelde dat deze vete beslist verder in de 'Keya uitgevochten zal worden. Achteraf had hij spijt dat hij ook niet verkleed ging.

Ongelooflijke engerds in de tram van Nagasaki

Hoewel wij, buitenlanders, sowieso vaak genoeg op straat worden aangegapen was het dit keer erger dan voorheen. Mensen moesten immens moeite doen om hun kaken niet te laten zakken bij het aanzicht van drie gaijin in Japanse zomer-klederdracht.

Aangekomen bij de haven moesten we vanwege de regen schuilen in de Starbucks van winkelcentrum Yume Saito. Na drie uur te hebben gewacht en een hapje te hebben gegeten hield de regen eindelijk op en maakten we even een rondje door het havenparkje. Het vuurwerk werd beslist afgelast, waardoor wij teleurgesteld naar huis moesten. Plotseling had iemand van ons het briljante idee om zo verkleed naar de 'Keya te gaan..

Keihard naar de 'keya

Festival-gangers

Gezellig een hapje eten!

Op dag twee van het festival scheen de zon, dus besloot ik mijn andere yukata aan te trekken en nog een keer naar de haven te gaan. Van de partij was een grote groep die zich voor het winkelcentrum Yume Saito had verzameld. Met zijn allen gingen we kraampjes af om traditioneel festival-voedsel zoals okonomiyaki en schaafijs te proeven en om vervolgens van het vuurwerk te genieten. Japanse festivals zijn zowel sfeervol als vrolijk waardoor ik me erg pretty in mijn witte yukata voelde. Jammer genoeg hadden we de volgende ochtend onze eindpresentaties waardoor we relatief vroeg terug moesten, maar deze prachtervaring zal ik in ieder geval nooit meer vergeten.

Let vooral niet op mijn spookachtige blik

Vervolgens, presentaties.. niet blogwaardig. Eindborrel? Te wild.

Na dit stuk censuur herinner ik me dat ik de volgende dag mijn Koreaanse vriendinnetje Seulki samen met Glynis had uitgezwaaid. Ik offerde me vrijwillig op om een van haar loodzware koffers naar de bushalte te slepen (half uur lopen, pure ellende op aarde, kater) terwijl Glynis allang van plan was om de andere koffer mee te zeulen. Na het emotionele afscheid begon het ook nog eens clichématig te regenen, met gevolg dat wij met een extra naar, melancholisch gevoel naar huis liepen. Afscheid is pijnlijk.. zo was mijn afscheidsdiner van dansen, ongeacht het feit dat het gezellig was, ook niet het fijnste moment van mijn leven.

Je krijgt nog te goed; een wild Hiroshima-verslag, een spartaanse overnachting op eiland Nokonoshima, shopping spree in Fukuoka, de opening van de zaak van mijn lievelings 'keya-kerel en een dagje strand op Ioujima!

茶道; Een Tijd Een Ontmoeting

San-chan, Glynis, Milan en ik tijdens de thee-ceremonie van Seulki

Met z'n drietjes ~

Het gevreesde, geestdodende kanji-tentamen staat voor de deur en ondanks het feit dat mijn hoofd overloopt van talloze kun en on-yomi (de Japanse en Chinese lezing van kanji) bevind ik mezelf in een filosofische staat. Waar komt dit toch allemaal vandaan? Misschien wel door mijn nieuw-gevonden interesse; de Japanse theeceremonie.

Afgelopen week ben ik en wat andere Nederlanders door mijn Koreaanse vriendinnetje Seulki uitgenodigd om, als gasten, haar theeceremonie bij te wonen. Nou hadden wij eerder een workshop theeceremonie gevolgd, maar dat raakte geen snaren waardoor ik het niet zo speciaal vond. Toen ik gisternacht rond drie uur 's nachts klaarwakker lag bedacht ik me dat ik er meer over wilde weten. Lees je gezellig mee met mijn uitermate door-Zen-beïnvloedde blogpost?

Allereerst, wat achtergrond informatie.

Als je theeceremonie in het Japans vertaald heet het 茶道 (sadou/de weg van de thee). Deze traditionele activiteit van velen facetten, etiquette en esthetiek draait om het klaarmaken, serveren en genieten van maccha (groene poeder thee, tevens mijn aller-aller-aller-favoriete smaak hier in Japan). Omdat de oorsprong in het 12e eeuwse Zen-boeddhisme ligt, staan begrippen zoals nederigheid, simpliciteit, imperfectie en beheersing centraal. Bewondering voor de vergankelijkheid, simpele, asymmetrische schoonheid en connectie tussen gastheer en gast kenmerken de gemiddeld twee uur durende ceremonie.

Door de eeuwen heen ontwikkelde de theeceremonie zich tot een ware kunstvorm

en zo bieden talloze scholen en zelfs 'universiteits kringen' workshops aan zodat deze traditie niet verloren gaat. Daar er flink geschoold moet worden is niet verrassend, want alle kleine details die tijdens de ceremonie perfect uitgevoerd moeten worden zijn lastig te onthouden. Het begint vanaf het moment dat de gastheer de schuifdeur opent, voor de gast buigt, maccha losklopt en door middel van de juiste woordkeuze zijn gast verzoekt om thee te drinken. De gast heeft het ook niet gemakkelijk, want tijdens de hele gebeurtenis hoort men in de zogenaamde 正座 (seiza, strenge houding waarbij je op de knieën zit) te blijven zitten, de gastheer op de juiste manier bedanken en de thee, nadat het kopje met de klok mee is gedraaid in drie slokken op te drinken. Dat klinkt theoretisch gezien heel simpel, maar dat valt tegen. 　

Meer dan attentie voor al de kleine details ben ik meer geïnteresseerd in de filosofie achter de ceremonie. Het zogeheten 一期一会 (ichi-go-ichi-e) idee. Vrij vertaald betekent dit 'een tijd, een ontmoeting', met andere woorden koester dit moment, want het zal nooit meer voorkomen. Daarmee wordt bedoelt dat de gebeurtenis talloze keren opnieuw kan voorkomen, maar nooit onder dezelfde omstandigheid of setting en is daarom speciaal. De connectie tussen gastheer en gast wordt vereeuwigd en net zolang gekoesterd in iemands hart totdat het wordt vergeten. 　

In mijn optiek, zou ik de essentie van deze filosofie nooit in woorden kunnen uitdrukken, maar wie niet waagt.. Als je het op een grotere schaal bekijkt, zul je bepaalde momenten in je mensenleven nooit meer meemaken en moet je ze daarom in je hart sluiten en er intens van genieten. Voorbeelden van dit soort momenten zijn; een schitterende sterrenhemel terwijl je op je rug op een Italiaans balkon ligt, een uitkijkpunt vanuit je favoriete tempel over je favoriete stad of met een vreemdeling dobberen op een luchtmatras in de Middellandse Zee. Als je soms aan deze momenten terugdenkt, jezelf op glimlach betrapt en jezelf enigszins melancholiek voelt, dan doe je het goed.

Deze theorie kan je ook toepassen op menselijke relaties. Mensen komen en gaan, sommigen blijven voor altijd, anderen blijven maar een kort moment. Van de mensen die op je pad komen kunnen een paar een intense indruk achterlaten of laten je in zijn geheel onberoerd. En hoe hard je ook wilt dat sommige mensen voor altijd in je leven zullen blijven, zijn er altijd allerlei omstandigheden die dit verlangen zullen beletten. Hoe om te gaan met deze separatie? Sluit deze mensen in je hart en vergeet ze nooit.

Een tijd, een ontmoeting.

En nu, tijd voor een kop maccha. Dan kan de filosoof in mij eindelijk rusten.

Bamboe, Beesten, Bowlen!

Het duurde drie kwartier, maar ik heb eindelijk mijn yukata kunnen aantrekken!

Als je je afvraagt waarom ik mezelf in een enigszins frappante positie voor de zelfontspanner heb gecomposeerd en in yukata heb gewikkeld, dan komt dit door het zogenaamde 七夕(tana bata) festival. Als je het vertaalt, betekent Tana-Bata 'De avond van de 7e' en wordt dit festival ieder jaar, een x-aantal dagen voor-en op de 7e van juli gevierd. Het is een op de Chinese sterren-festival gebaseerd Japans festival waarbij de ontmoeting van Ori-hime en Hikoboshi wordt gevierd. Deze twee geliefden worden gescheiden door de melkweg (een rivier van sterren) en mogen elkaar slechts een keer per jaar ontmoeten. De dag van de hartstochtelijke rendez-vous is op 7e van de 7e maand. En omdat de sterren 's avonds pas schitteren wordt het festival gehouden als de zon onder is gegaan.

In het huidige Japan viert men Tana-Bata door wensjes op papieren strookjes te schrijven en die aan bamboe-takken te hangen. De bamboe en decoraties worden als het goed is op de 7e verbrand of ze worden rond middernacht of de volgende dag via bootjes in rivieren weggevoerd.

Bamboe-takjes voor het Internationaal Centrum

Tussen alle cliché wensjes zoals 'gezondheid voor allen' en 'wereldvrede' heb ik ook mijn egoïstische wens opgehangen. En nee, het was geen ”かっこいい男を会えるように" ..

Mijn wensje..

Verder, hoewel ik iedere mogelijkheid om mezelf in yukata uit te dossen aangrijp, werd ik dit keer aangespoord door drie Japanse grietjes die zondagavond voor mijn deur stonden. Er was blijkbaar een of ander feest in de gemeenschappelijke ruimte en omdat ik ondertussen weet hoe spannend al die feesten wel niet zijn koos ik er bewust voor om even over te slaan.. totdat ik de deurbel hoorde.

Twee van de drie meisjes waren volledig in yukata gekleed, maar eentje moest zich nog omkleden omdat het buiten keihard plensde en er blijkbaar in de hele kaikan geen ruimte was voor een garderobe-change vroeg ze zich af of dat even in mijn kamer kon. Omdat ik een aardig kind ben en omdat ik van mijn a propos was over het feit dat niemand anders zo genereus was, liet ik ze zich in mijn kamer omkleden. Na wat gebabbel besloot ik mezelf ook in yukata te hijsen en naar beneden te gaan.

Na drie kwartier met mijn obi (band) te hebben geworsteld was ik enigszins content met mijn verschijning en begaf ik me naar beneden. Het feest was alles behalve vermakelijk, maar ik voelde me wel een absolute prinses.

De dag voor dit tafereel werd er tot aan de late uurtjes geborreld in de 'keya.

Even, mijn wekelijkse taalfaal: situatie schets: Lena bestelt atsukan (hete sake) en een extra choku (?) (shot glaasje). Ik vroeg dus aan de schattige ober Jooji of hij zo vriendelijk zou zijn om mij een choku te brengen. Wat deed de vriendelijke jongeman? Hij liep naar de kast, rommelde er even in en bracht mij een plastic bak vol stoepkrijt in alle mogelijke kleuren van de regenboog..ik ben blijkbaar een kleuter

Note to self: choku betekent krijt. chokou betekent shotglaasje.

Deze vernedering was ik snel vergeten, omdat we met iedereen van de Izakeya, na hun dienst, zouden gaan bowlen! Met andere woorden, een uurtje of drie 's nachts. Nou maakt dit voor Lena de nachtdier niets uit, maar ons Rolfje en Martijn hadden er niet veel trek in, wat resulteerde in het feit dat Rolf op Martijns schouders uit de MacD werd weggedragen. Ik, Matthias, Sander, Pyke en Musketier daarentegen hadden wel zin om wat balletjes te laten rollen. En zo, stonden we anderhalf uur later tegenover het 15-koppige Izakeya team in de bowling zaal genaamd 'Lucky Bowling'. Oei.

Na vier banen te hebben ingenomen begon de titanenstrijd. Wij, Nederlanders, zaten in een team en ik slaagde erin om het gemiddelde ongelooflijk omlaag te halen door een gemiddelde score van 48 te bowlen. De Izakeya'ers daarentegen, bowlden allemaal minstens 70. Na de eerste ronde was het gebleken dat ik de beste was!

In het hebben van de laagste score.. ..

Door mijn vernederende ogen enigszins met mijn rode lokken te bedekken was het tijd voor de tweede ronde. Dit keer werden wij, Nederlanders, in andere teams gestopt. Veronderstellend dat ze niet bepaald zouden gaan juichen als ik me met mijn verschrikkelijke score bij hun beuker-team zou aansluiten, was er niets aan te doen. Ik vond de mensen in mijn team niet bijzonder (ze zijn natuurlijk harstikke aardig daar niet van, maar ik heb nooit echt met ze gebabbeld omdat ik nooit de behoefte had..). Zo zat ik bij die-ene-gast-die-ik-altijd-groet-terwijl-ik-halverwege-de-avond-naar-de-wc-strompel, serveerster Yui en de man van zogenaamde "Japanse Lena". (Don't ask, het heeft te maken met een diepe, mannenstem) ..

Wederom had ik laagste score van daadwerkelijk ie-der-een! ..

Ondanks mijn gebrek aan bowlingtalent was het een hele gezellige avond! Ik vond het supertof dat al die mensen bereid waren om met hun vaste klanten wat te gaan doen! Hopelijk kunnen we weer zoiets doen voordat we vertrekken..

Ugh vertrekken. Ik vertrek liever naar andere Japanse steden. Zo had ik onlangs een hostel in Hiroshima geboekt! 29 juli ga ik mijn frappante hobby uitoefenen (atoombommusea bezoeken) en tempel-toeristen (Miyajima) .. of ik daarna naar Kyoto zal vertrekken ben ik mezelf nog aan het afvragen..

Verder ga ik 4 en 5 augustus naar Fukuoka om daar met wat Nederlanders en onze Japanse conversatie/lezen docente een nachtje op een eiland door te brengen. Ik ben uiteraard in mijn nopjes ~ verwacht prachtige reisverslagen!

Geintjes en Feitjes

Een van het X-aantal wekelijkse Izakeya-bezoeken

Wederom ben ik schuldig aan een knap staaltje neglect.. was het weer eens mijn maandelijkse writer's block? Of toch gebrek aan tijd? Haha, wat die laatste optie betreft, laat me niet lachen! Hoe dan ook, het leek me weer tijd voor een update betreffende mijn whereabouts in mei en juni!

Qua huiswerk is het een beetje drukker geworden, omdat we gedwongen worden wat quasi-wetenschappelijk onderzoek te verrichten. Dit houdt eigenlijk in dat we met het thema Japan aan de slag moeten, een paper van 3000 kanji schrijven en het vervolgens moeten presenteren voor een x-aantal mensen door middel van PowerPoint. Het wetenschappelijke niveau is a la 'mijn cavia' zoals we weleens allemaal op de basisschool hebben moeten doen, maar ik kon het daadwerkelijk niet over mijn hart verkrijgen om zonder onderzoeksvraag aan de slag te gaan! Voetnoten ging me iets te ver, want ik blijf een lui dier, maar mijn onderzoek heeft me wel een paar zondagmiddagen beziggehouden..

Wat doe ik dan allemaal voor quasi-wetenschappelijks? Ik "onderzoek" de popularisering van de yukata (de lichte, Japanse zomerkimono die oorspronkelijk als badkleding na de hete-bron of sentou fungeerde) en de redenen voor de verspreiding van deze boom onder de Shibuya-gyaru en Osaka-gyangustaa. Nou heb ik mijn paper af en ben ik er best tevreden over, maar toch heb ik het idee dat ik van de universiteit naar de onderbouw van de middelbare school ben gedegradeerd..

Hoe dan ook, mijn schrijfvaardigheid is best wel vooruit gegaan. Ik merk dat mijn geschreven Japans echt structuur en een eigen stijl heeft gekregen, wat mij een gelukkig mens maakt.

Qua spreekvaardigheid zijn er onzekerheden, domme uitspraken en nerveuze ratelingen, maar het is uiteraard beter geworden. In luistervaardigheid ben ik geen ster en volgens Glynis ben ik gewoon een beetje doof, want er zijn nog steeds momenten waarbij ik echt niet weet waar de fok het gesprek over gaat. Frustrerend, en om die reden probeer ik braaf, iedere dag, het Japanse nieuws te volgen..

Over nieuws gesproken, de zogenaamde varkens-griep of buta-influenza schijnt zich aardig te verspreiden in Japan. Nou is de broedplaats van het virus Osaka, een stad waar ik nog keihard heel wil, maar het werd ons sterk afgeraden om naar deze Yazuka-hoofdstad af te reizen. Misschien is Japan wel het land der paranoia of precautions, want voor de ingang van de International Center staan nu pompjes met desinfecterend spul, zodat wij goorlappen onze handjes kunnen reinigen.

Ik vrees de pandemie niet echt, ik vind het gewoon frustrerend dat ik niet in Osaka zou kunnen rondbanjeren zonder zo'n afzichtelijk masker.

Frappant, frappant.. in juni is het trouwens regenseizoen in Japan. Niks van gemerkt though, ondanks het feit dat ik van iedere Japanner te horen heb gekregen dat het echt extreem hard plenst in Nagasaki en dat ik ook eens een paar van die osshare regenlaarzen zou moeten aanschaffen. Op een gegeven moment regende het bizar hard en had ik college.. hoewel de neiging om te blijven knorren in mijn bed sterk was besloot ik op rubberen slippers naar de uni te lopen. Hoewel ik me enigszins hippie en zwerver-ish voelde kreeg ik in de gaten dat ik mijn lesje sinds de tropische regenbuien op Okinawa wel had geleerd, want niets is verschrikkelijker dan natte schoenen/sokken lopen.

Naast het verkleden als een hobo doe ik ook andere dingen, zo is vrijdag sinds een maand geleden omgedoopt tot Sushi Friday waarbij ik samen met Glynis naar de lekkerste en goedkoopste sushitent van heel Nagasaki ga. Onder het genot van schreeuwende, mannelijke sushi-koks schuiven wij heerlijke zalmpjes, inktvisjes en andere zeemonsters in onze charmante, vrouwelijke giecheltjes en lurken we aan wat goddelijke groene thee. Met onze aandacht voornamelijk op de leuke koks gericht babbelen we over van alles en nog wat en komen we bij na onze "zware" week. Na een gemiddelde stapel van een bordje van negen, rekenen we puffend af, zwaaien we naar de vrolijke heren en begeven we ons te voet naar het winkelcentrum Amyu Plaza. Wat daar spannend aan is? De ijstent! Damn you, Baskin Robbins met je gigantische assortiment aan ijs.. Daarna slaat het schuldgevoel toe en beginnen we aan onze twee-uur durende reis naar huis. Uiteraard met de benenwagen!

Verder.. ontwikkel ik samen met Martijn wat pedagogische vaardigheden op de maandag als we een groep blije Japanners op de hoogte brengen van de wondere wereld van de Nederlandse taal.

Dingen zijn zoals ze horen te zijn in Nagasaki. Hoewel ik langzamerhand extreem verdrietig word van mensen die steeds maar blijven herhalen dat ik alweer bijna naar Nederland moet.. hou eens op joh! Het begint langzamerhand wel door te dringen dat ik op een gegeven moment met een gebroken hart op Narita zal staan, terug moet keren naar een land die niet meer als mijn thuis beschouw..

Omdat ik intens verdrietig word van het uitstorten van mijn hart over dit soort droevige thema's .. hier wat leuke, beknopte, feitjes:

- De nampa-teller staat ondertussen op 3

- Op een willekeurige zaterdagnacht hebben ik, Glynis, Sander, Rolf, Jurre en een random Chinees kind een 400m hoge berg dat achter ons huis staat beklommen

- Ik faalde op een gegeven moment wel erg in mijn Japans toen ik bij het postkantoor om een tebukuro i.p.v een fukuro vroeg. (Dat eerste betekent handschoen en de tweede een tasje)

- Ik heb met een hele leuke Japanse gozer (DE Kei) gedate

- Glynis en ik hadden laatst de Power Rangers film gezien, toen was ik erachter gekomen dat ik na al die jaren nog steeds de hots heb voor die groene/witte.

- De Musketier is snorloos

- Je mag in Japan niet in het OV bellen en je wordt zelfs verzocht je mobiel op de zogenaamde "manner-mode" te zetten, maar dit weerhield Sander niet om mij in een overvolle tram te bellen terwijl mijn telefoon op volle volume stond!

- Je mag in Japan op de stoep fietsen en dit houdt in dat ik regelmatig mensen bijna van hun sokken fiets

- Heb je al gegeten rond 18:00? Wat ben jij vreemd zeg, veeels te vroeg. Een gemiddelde Japannert eet gewoon rond 20:00, 21:00 en om middernacht is het ook volkomen done

- Wat sta jij in dat tijdschrift te bladeren? Ga je het kopen of niet?! In Japan zie je mensen uren lang bij het tijdschriften kiosk in allerlei boekjes bladeren.

- Westerse-stijl w.c's hebben een speciale functie om allerlei geluiden te verdoezelen, maar ga daarna niet voor de wasbak je neusje staan poederen omdat je dan een last bent. Dat doe je gewoon bij de speciale spiegels in dezelfde w.c-complex.

- Lekker bruin worden? Welnee, zo lopen de Japanse dames met zwarte zon-paraplu's en dragen ze eventueel mouwtjes om de armpjes te beschermen.

- Hotpants? Kniekousen en torenhoge stripper-schoenen? Volkomen normaal, maar houd je decolleté lekker verstopt!

- Als je afrekent in de super wordt ieder prijsje opgenoemd, vervolgens wordt er gevraagd of het wel goed is als je geld wordt aangenomen.

- Zie je iemand wel zitten? Dan moet je eerst het langzame, pijnlijke proces van de zogeheten "groepsdate" doorstaan, want meteen met zijn tweeën op stap? Jaaa.. doei.

- De gemiddelde Japanse man vindt zichzelf "shy" en dat is vervelend! Damn you vervelende.. irritante.. woest aantrekkelijke.. Japanse mannen!

- Nomunication is tof! (Snap je het? Nee? Nomu is het Japanse werkwoord voor drinken, combineer dat met communication en je krijgt communicatie via drank. Met andere woorden alcohol doet wonderen!)

Snap je um? Snap je mij nu?

Salut! Ik Zie Izakeya!

Omringd door Russische matrozen tijdens het Boten-festival ~

Gobusata itashimashita ~ (Ik ben lui geweest en heb niks van me laten horen. Mijn nederige excuses..)

Gister kreeg ik bijna een beroerte omdat een beest van monsterlijke, gigantische proporties mijn kamertje binnen was gedrongen. Verlamd van angst, maar toch net zo hysterisch als een boze Zuid-Amerikaanse vrouw kreeg ik het voor elkaar om heel de dormitory bij elkaar te gillen. Nadat ik het gedrocht met een opgerolde kanji-schrift een mislukte hengst had gegeven belandde hij op mijn bed en mijn schattige Mameshiba-kussentje. Toen ik deze verschrikking de deur uit had geknikkerd duurde mijn hysteria voort. Overweldigd door stuiptrekkingen verdween mijn writer's block als sneeuw voor de zon.

Vandaar..

Maar, het is uiteraard mijn bedoeling niet om mijn trouwe lezers te vervelen met typische Lena situaties.. (of eigenlijk ergens weer wel..) maar op de hoogte te houden van allerlei Japan-akkefietjes. Brace yourself, want deze post gaat over onze vriendelijkste vriend Hide en hoe ik Russische matrozen man-handle!

Het is natuurlijk alom bekend dat wij vaste klant zijn bij de Izakaya genaamd Izakeya, maar wat niet zo bekend is dat wij de harten van wat medewerkers voor ons wisten te winnen! Ik, persoonlijk, ben nog steeds op een missie om een bepaald hart voor me te winnen, maar laten we dit in het midden laten.

De eerste associatie met de Izakeya is natuurlijk Hide. Als je een brainstorm-spin op een bord zou kalken, zou zijn naam het eerste lijntje krijgen. Die vrolijke hoofdbarman toch. Niet de meest woest aantrekkelijke vent, maar echt wel een vriendelijke gast. Omdat hij meestal niet op maandagen werkt besloten we eens op een blauwe maandag (hey!) een hapje te gaan eten met hem. Zo nam hij ons mee naar een andere izakaya, waar schijnbaar vrienden van hem werkten. Van de partij waren, ik en alle jongens minus Martijn.

We wisten niet goed wat we moesten bestellen dus lieten Hide zijn favoriete Japanse hapjes kiezen. Little did we know dat hij aan een stuk door zat te bestellen en we achteraf een rekening van 35€ pp voorgeschoteld kregen. (Voor Japanse voedsel-begrippen is dat een shitload of cash!)

Goed, het was echt reuze gezellig en Hide prees het feit dat wij altijd vriendelijk en beleefd tegen het personeel zijn. Ook vond hij het geniaal dat we de namen van de staff members kenden en het oprecht leuk vonden om met ze te babbelen. Het is echt zo.. de Izakeya is magisch. De mensen zijn er zo geweldig en ik voel alsof er iets aan mijn week ontbreekt wanneer ik niet ben geweest.

Na een gezellige babbel verslikte ik me bijna in mijn ライムサワーomdat de rekening plotsklaps tevoorschijn kwam. Hoe dan ook.. de mannen waren nog steeds hongerig, dus werd er besloten om na talloze beesten te hebben verslonden nog okonomiyaki te gaan eten. Dit keer gingen we naar een tentje waar andere vrienden van Hide werken.

Onze kleine Japanse vriend werd erg energiek na die talloze alcoholische versnaperingen en begon ons prachtige beloftes te maken. Zo gaan we nog: bij hem thuis eten, komt hij langs bij ons thuis met een enorme krat bier, gaan we tegen de Izakeya-staff bowlen en gaan we 's zomers naar het strand.

Hier heb ik wel tamelijk zin in. Laten we het hopen dat al die wilde plannen doorgaan!

Nadat Hide ervandoor ging met de taxi zijn wij nog purikura wezen maken en werd ik mijn lurven gekregen door een of andere vreemde mevrouw die maar bleef herhalen dat ze me erg leuk vond. Leuker was dat ze Sander een flinke spank had gegeven!

Strike a pose!

Een week later was Hide jarig en omdat hij gewoon op zijn eigen verjaardag moest werken besloten we uiteraard een bezoekje aan de 'keya te brengen, maar de dag ervoor werd er zowel door Matthias als Pyke aangekondigd dat ze cadeaus hadden gekocht. Na een lichte paniekaanval bij de simpele gedachte dat ik het echt niet kon maken om met lege handen aan te komen bundelde ik mijn krachten met Martijn samen. Toevallig hadden we die dag met een grote groep een etentje waarna we gezamenlijk naar huis liepen. Op dat moment brainstormde ik flink over wat ik Hide eens zou schenken en Martijn bleef maar herhalen dat hij van honkbal hield. Ik maakte gauw de link naar een honkbalpet en zo besloten we een half uur voor sluitingstijd van het winkelcentrum Cocowalk iets te kopen.

De meeste petjes waren afzichtelijk, of eigenlijk.. spuuglelijk. Zo waren er knalroze petjes voor mannen, petjes met jinglish (willekeurige Engelse woorden die niet in de context passen en vrijwel nergens op slaan..) en petjes met een teared look. We waren het met elkaar eens dat alles niet om aan te zien was, maar dat we toch voor de minst lelijke zouden gaan. Een minuut voor sluitingstijd rekenden we een grijs/zwarte teared-look pet af en lachten keihard (terwijl het echt niet grappig was!).

Op de dag van de verjaardag mailde ik Martijn gauw dat hij de afzichtelijke pet niet moest vergeten en marcheerden we en masse naar de Izakeya.

Hoewel er altijd ruimte voor ons word gemaakt, omdat wij de allerspeciaalste klanten zijn, was de hele hoofdzaal dit keer bezet door een of andere trouwreceptie. Lichtelijk teleurgesteld en ingesteld op het feit dat we eventueel weggestuurd konden worden, werden we naar een obscure privékamer, dat zich achter de hoofdbar bevond, geleid. De zaal oogde als een kantoor met zijn plavuizen vloer en wit/grijze kleurengamma. Met mijn kenmerkende eyebrow raise accepteerde ik de situatie en vond dat we er maar mee moesten leven.

Het positieve aan de hele situatie was het feit dat Hide zo onder zijn werktijd gewoon met ons kon borrelen. Zo zou hij dan fatsoenlijk zijn verjaardag kunnen vieren.

Gekke, jarige jongen

De afzichtelijke pet werd meteen op zijn hoofd gezet en hij leek er blij mee te zijn. Misschien is de nieuwe pet gewoon beter dan zijn oude afgerachte? Hoe dan ook, je kan natuurlijk niet compleet nuchter op je eigen verjaardag blijven, dus konden we het niet laten om hem een hele pitcher cassis soda (cassis likeur met soda) achter zijn kiezen te laten gooien. Nou lukte dit niet in een keer en moest hij daarna gelijk naar de wc racen, maar voor ons was het uiterst amusant.

In de hoek van het zaaltje stond een klein barretje en Hide vroeg of ik zin had om mijn favoriete cocktail te maken. De ingrediënten van een zogenaamde Peach ginger zijn perzikenlikeur en ginger (van ginger ale). Een kind kan de was doen? Toch, slaagde ik erin om er een compleet zooitje van te maken door bijvoorbeeld de dosis half/half te doen i.p.v 1/6-5/6 en ijsklontjes te laten flikkeren. Nadat ik me als ware barrista had getoond mochten zowel Matthias en Pyke ook een cocktailtje maken. Al deze horeca-rampen staan op film..

Knalavondje!

Nadat de avond ten einde kwam verzamelden alle Izakeya-werknemers zich in ons kleine zaaltje en proostten ze op de jarige. Nadat wij in het Nederlands voor hem hadden gezongen en de Japanners een beetje proestten dronken we nog een biertje met zijn allen.

Met zijn allen

Na werktijd gaan alle staffmembers met zijn allen eten in de hoofdzaal. Rond die tijd hadden we onszelf een soort van uitgenodigd en dronken we nog een cocktailtje mee. Het was al rond 4-en en papa Hide zou morgen met zijn kinders naar de nieuwe Shin-chan film gaan, maar die zou het morgen flink voelen!

De dag daarop zijn ik, Pyke en Matthias weer met hem uit eten geweest en het bleek dat de film niet door was gegaan omdat zijn kinders verkouden waren. Die ontsprong de dans..

Is Hide niet de meest gezellige 39-jarige kerel ooit?

Maar, er zijn ook andere dingen in Nagasaki, behalve rondhangen met man-kinderen, gebeurd. Het was 帆船祭り (hansen-matsuri, oftewel het Boten-festival) waarbij boten uit verschillende landen aanmeren in de haven van Nagasaki. Tijdens dit vierdaagse festival werd er ook jammergenoeg regen voorspeld, en het zou slechts donderdag mooi weer zijn.. dus besloten ik, Glynis, Rolf en Sander keihard naar de haven te fietsen om de boel eens flink te onderzoeken.

From Russia with Love

Eenmaal aangekomen was het eerste wat mij opviel de gigantische groepen matrozen. Little did I know.. het waren Russische matrozen. Ik giechelde een beetje toen ze ons passeerden, riep: "Hey Russen!" (in het Russisch) en saluteerde ze. De minderjarige mannen keken om, grijnsden ook een beetje en liepen verder. Toen ik ze later weer tegenkwam kwamen ze een babbeltje met me maken en wilden ook wat kiekjes schieten. Het grappige was dat ik ze vanaf de verte vloekend en scheldend hoorde aankomen en toen ze eenmaal voor me stonden ze ineens heel beleefd U tegen me zeiden.

Soort van solidariteit..

Na dit kleine beetje nationalisme had ik zelf ook een missie; namelijk wat voedsel scoren. Dit lukte aardig, want Glynis en ik besloten om wat gebakken inktvis op een stokje te kopen. Niet lettend op de walgende blikken van Rolf en Sander smaakte het best goddelijk.

Inktvis op een stokje!

Het festival viel qua grootte ietwat tegen, maar ik verwachtte dan ook zoiets als O-kunchi. Niets aan te doen, dan maar in de Starbucks hangen.

Starbucks, geliefde Starbucks

De volgende dag stond vuurwerk op het programma, dus besloten we met een grote groep te gaan eten om vervolgens het spectakel te gaan bewonderen. Tja, ik ben het vuurwerk in Scheveningen gewend, dus ik vond het niet zo heel bijzonder, maar desalniettemin.. het was vuurwerk in Japan!

Het regende ook nog eens best flink, maar dat weerhield mij en Matthias niet om daarna nog even langs de 'keya te gaan..

Met Inoue "Het Ventje" en Hide

Een dag later besloten ik, Matthias, zijn vriend Tycho en Maaike om Inasayama te trotseren, want Tycho wilde er heen en ik was ook nog niet geweest. Japan heeft drie panoramische uitkijkpunten, en Inasayama is daar een van. Aan de top wordt je beloond met een zogenaamde million dollar view.. en 's nachts zou het helemaal magic zijn.

Na wat gegeten te hebben bij Amyu-plaza zijn we met de kabelbaan omhoog gegaan. Onze timing was subliem, want toen we er om precies 20:50 aankwamen werd er beneden vuurwerk afgevuurd!

Aanschouw!

Na dit schouwspel kon ik met volle moed aan een nieuwe schoolweek beginnen, want een beetje studeren moet ook gebeuren.. soort van.

Ook was mijn bijbaan begonnen waarbij ik samen met Martijn Nederlandse les geef aan Japanners. Wij, tweeën, als docenten.. klinkt als een ware catastrofe, maar we waren harstikke goed in staat om les geven. Ik bezit daadwerkelijk pedagogische kwaliteiten (al zeg ik het zelf) en vind het eigenlijk best wel leuk!

Ten slotte, het was laatst Golden Week in Japan. Zo gaat iedere Japanner reizen, vandaar dat ik geen reservering in Hiroshima kon maken.. ik ben dan ook een last-minute iemand.. balen, maar goed.. ik plan om stiekem een weekendje weg te glippen voordat het regenseizoen in Japan begint.

Ellende Begint Weer

Ugh.. even snel iets smerigs neerkalken: mijn rooster. Colleges zijn weer begonnen. Ik heb dit keer alle vakken gekozen omdat ik voor groepsdruk gezwicht ben..

Ik heb een nieuwe tutor, dit keer een meisje en geen Masahiro, genaamd Yukina. Ik ben erg benieuwd of ik met haar op kan schieten! Ze studeert economie, houdt van reizen en het bekijken van gebouwen. Klinkt goed.

Hoe dan ook, mijn rooster voor het komende semester: semi-gevorderd, maar meer richting gevorderd dan intermediar. BOOYAH!

Maandag:
Niet bestaand!

Dinsdag:
10:30 - 12:00 Special Course on Japanese
12:50 - 14:20 Lezen
14:30 - 16:00 Opstel

Woensdag:
14:30 - 16:00 Conversatie

Donderdag:
8:50 - 10:20 Kanji
12:50 - 14:20 Lezen (van een hele vette docente genicknamed stoeipoes)
14:20 - 16:00 Rangaku (hoorcolleges over de relatie tussen Nederland en Nagasaki)

Vrijdag:
14:30 - 16:00 Luistervaardigheid

Ik ben een drukke vrouw hoor! Zo ga ik op de woensdagavond Nederlands lesgeven en dans ik op donderdagavond!

Lena's Nieuwe Liefde

Sakura aan het Filosofen Pad in het wonderschone Kyoto

En zo had ik laatst mijn eerste soloreis gemaakt. Met de lentevakantie bijna erop zitten vond ik het zonde om mijn tijd in Nagasaki te spenderen en moest ik gewoon even weg. Lekker alleen, zodat ik met niemand rekening hoefde te houden. In Nagasaki bloeide al wat sakura (kersenbloesem), maar dit bevredigde de romantische Lena diep van binnen nauwelijks en daarom besloot ze af te reizen naar de oude hoofdstad Heian oftewel Kyoto.

Ik ben helemaal gek op Kyoto en ben er al eerder geweest in november met de studiereis van de universiteit, maar met slechts een anderhalve dag in de prachtige stad deed dit een beetje zeer. Ik wilde Kyoto in de lente herontdekken, sakura en tempels bekijken, shoppen, met mensen afspreken en dit alles op mijn dode gemakje doen!

Woest op zoek naar hostels op internet, en nog steeds een beetje getraumatiseerd door het hostel in Okinawa, vond ik voornamelijk dormitories. Ik ben zo'n iemand die erg op zijn privacy gesteld is en hekel heeft aan het delen van personal space, maar een single room was veel te prijzig gezien het feit dat ik al een voortuin kwijt was aan de shinkansen tickets.

Zo stuitte ik op het hosteltje Gojo-Guesthouse en boekte ik maar. Later bleek dat het the best choice ever was!

Een week later vertrok ik op een vroege zondagochtend richting het station om mijn Kyuushuu-kagome sneltrein van 9:32 te pakken. Na wat geslapen te hebben werd ik alweer wakker op Hakata, Fukuoka en moest ik even een sprintje trekken naar de shinkansen. Terwijl ik buiten adem mijn gereserveerde zitplaats zocht bleek dat er een salarisman zat. In mijn meest subtiele Japans vroeg ik of dat niet misschien, eventueel, mogelijk mijn zitplaats zou kunnen zijn. Nadat ik mijn kaartje liet zien, antwoordde hij met een: ”マジですか?" (serieus?) en stond meteen nerveus op. Later bleek dat ik gelijk had en hij in de verkeerde wagon zat. De komende vier uur vermaakte ik mijzelf met wat literatuur, muziek en gebabbel met een Japanse vrouw naast me.

Aangekomen op Kyoto rond 14:30 stond ik oog in oog met Kyoto Tower en terwijl de aangename zonnestralen mijn vermoeide gezicht streelden voelde ik me meteen goed en besloot ik mijn spullen bij het hostel te dumpen en keihard op pad te gaan.

Kyoto Tower, mijn missie voor de volgende keer: naar de top!

Het stratensysteem van Kyoto is eigenlijk heel simpel. Het is volgens mij gebaseerd op een rastersysteem en kruisingen van straten zijn net coördinaten. Wat ik wel onderschat had waren de loopafstanden.. dat zou ik over twee dagen weten ook..

Hoe dan ook, mijn hosteltje lag op een half uurtje loopafstand van het station af en lag ook nog eens aan een grote weg genaamd Gojo-doori. Eenmaal ingecheckt werd ik begroet door de meest vriendelijke staff die me drie couponnetje gaven voor wat drankjes in de bar/lounge van het hostel en me een rondleiding gaven. Daarna ging ik meteen richting Kiyomizu-dera, die op een kwartier loopafstand lag.

Ik zou eerst met een Japans vriendinnetje uit Tokyo afspreken, maar die kreeg het niet voor elkaar om op het laatste moment shinkansen-kaartjes te scoren, dus dat feest ging niet door. Geen nood, want ik zou ook nog met Timor en Kirsten afspreken: twee Nederlanders die in Kyoto gaan studeren. Ik zat bij Timor in de klas bij een Writing Skills groep in Leiden en hij kwam laatst in Nagasaki, dus reden genoeg om de bloemetjes buiten te zetten. Maar ik zou ze pas 's avonds kunnen ontmoeten, dus moest ik mezelf in de middag vermaken.

Het weer was wonderschoon, dus ik liep flink door naar Kiyomizu-dera. Ik genoot uiteraard van mijn favoriete view ooit, maar het was me daar toch een heksenketel! Lichtelijk overrompeld door de massa had ik het voor mijn doen snel gehad en besloot ik de hoofdwinkelstraat te verkennen.

Mijn favoriete Kyoto-uitzicht ooit, misschien wel van heel Japan

Te voet ging ik richting Kawaramachi/Sanjoo-doori, the place to be om keihard yen te laten rollen. Nou had ik die avond nog niet zoveel yen laten rollen omdat ik simpelweg door de bomen het bos niet meer kon zien. Er was zoveel te zien en er waren bizar veel winkels en warenhuizen. Overwhelming shopping experience!

Na wat voedsel bij de Sukiya was de middag alweer om en had ik met mijn twee gidsen in Kyoto op een zekere locatie afgesproken. Omdat het nog geen tijd was en ik de locatie moest vinden, wilde ik er op mijn gemakje heen lopen. Helemaal zelfverzekerd ging ik natuurlijk keihard de verkeerde kant op, maar toen ik me dat realiseerde gebeurde er iets geks. Een fietser die vlak langs me reed keek verdwaasd om en ik had ook eventjes een zekere wtf-uitdrukking op mijn gezicht. De fietser bleek Adri Rommers te zijn, een student van mijn jaar in Leiden die in Kyoto studeert. Nadat we allebei moesten lachen en zeiden dat het een kleine wereld was wees hij me op het feit dat ik de verkeerde kant op liep. Gelukkig moest hij dezelfde kant op en liepen we babbelend langs Gion, de oude stadswijk. Omdat hij aan de studie moest voor de volgende dag namen we afscheid en ging ik richting mijn locatie.

Eenmaal herenigd met Timor en Kirsten, omdat ik ze al twee hele weken niet had gezien (!) besloten we door Gion te wandelen. De roze kleur van de sakura zag er goed uit gecombineerd met de gedimde straatlicht en donkere nachthemel. Sommige foto's die ik had genomen zagen er onwerkelijk uit!

Sakura in Gion!

Subliem!

Het was al relatief laat en omdat zij een curfew hadden moesten we eventjes snel een drankje doen in een decadente bar. Zo belandden we in een vage tent op de tweede verdieping in een smal steegje in Gion. Timor bestelde een maccha-cocktail en het duurde een half uur voordat hij het daadwerkelijk in zijn handen kreeg. Nadat hij eindelijk een langverwachte slok had genomen vroeg ik op keiharde volume of het niet きもい (smerig) was. Gelukkig zaten we maar een meter van de bar vandaan.. echt, ik deed mijn persoon eer aan..

Rond elven namen we afscheid en hadden we voor de dagen daarop ook afgesproken. Eenmaal in mijn hostel was ik brak en ging ik meteen slapen. Mijn futon lag hemels, maar het gesnurk van een Franse vrouw tegenover me was minder..

Op dag twee had ik een heel ambitieus wandel programma opgezet. Het weer was prachtig, dus reizen met de metro vond ik geen noodzaak. Met deze gedachte in mijn achterhoofd begaf ik mij richting het Filosofen Pad, een wandelroute met vele tempels. Just what Lena likes. Het culturele verlangen in mij werd perfect gestimuleerd.

Dit soort geweldige plaatjes kwam ik tegen

Zo bekeek ik ook de Eikando Zenrin-ji, een tempel van de Jodo-sekte, die een prachtige pagode met een killerview had. Sakura bloeide volop langs het filosofenpad, en dit resulterende in het feit dat menig Japanner en toerist er volop voor ging poseren.


Ergens in het Eikando Zenrin-ji complex

Uitzicht vanaf de pagode

Sakura aan het Filosofen Pad

Ook kwam ik bij het Zilveren Paviljoen terecht, het broertje van zou ik zeggen, die zijn zilveren laag nooit heeft gekregen. Het was daar niet alleen een heksenketel, maar het stond in de steigers!

Zilveren Paviljoen

Ugh.. nadat ik wat Kyoto specialiteiten en een maccha-ijsje had ingeslagen ging ik eventjes in zon relaxen.

Soort van uitgerust ging ik richting Keizerlijk Paleis. Ik schat dat ik daar een uur over deed, het complex zelf was van gigantische proporties en ik voelde mijn kuiten verkrampen. Na wat in de zon gechillt te hebben besloot ik om weer richting Kawaramachi te gaan om te winkelen. Succes verzekerd, want ik heb een yukata gekocht! Yukata-verkoop is redelijk sneaky, want de grote toeristenvallen verkopen yukata voor 6000 yen en je krijgt er niet eens een obi of koordjes bij. Ik weigerde om in de val gelokt te worden, dus ging ik naar een klein winkeltje in een zijstraatje op zoek. Daar scoorde ik voor 2700 yen een pracht yukata, obi, koordjes en een tasje! Ik kon die avond wel sterven van geluk!

Mijn tweede yukata!

Net zo gelukkig als een klein kind met kerst besloot ik me richting hostel te begeven. Toen ik de lounge binnenkwam maakte ik al gauw kennis met Duitse Teresa, Nederlandse Peter en Australische Beau die naar de Kiyomizu-dera wilden, omdat het mooi verlicht zou zijn. Nadat ze vroegen of ik mee wilde stemde ik natuurlijk toe en had ik geniale plaatjes kunnen schieten vanaf mijn favoriete uitkijkpunt!

Once again: mijn favoriete plek in heel Japan

Futuristisch ogende Kiyomizu-dera

Terug in het hostel ging ik borrelen met Peter en nadat de meeste gasten in hun futon lagen te knorren kwam Kenji, de leuke Japannert die in het hostel werkt, met ons mee drinken. Terwijl hij steeds gezelliger werd van de whiskey die een gast had achtergelaten werden de gesprekken steeds leuker en zei die dat Reina-chan (ik dus) zou wakker komen maken als ik niet voor 10:30 beneden bij het ontbijt zou verschijnen. Ok ok.. ik zou gaan ganbatte ageru voor hem. Mijn best doen dus.

Ha! Ik zat al rond 10:15 de volgende ochtend aan de ontbijttafel en kreeg een heerlijke koffie en boterham (Kenji was ook zo schattig..). Op deze betreffende dag had ik met Timor en Kirsten op Kyoto-centraal afgesproken om naar de Fushi Inari Jinja te gaan. Nou had ik al het genoegen gehad om het met Rolf en Sander 's nachts te beklimmen, maar overdag heeft ook zijn charme, deshou?

Voordat Timor en Kirsten kwamen besloot ik naar het dak van Kyoto-station te gaan en te genieten van de killerview. Het station zelf oogt super futuristisch en heeft zelfs een helikopter landingsbaan op het dak!


Vanaf de elfde verdieping van Kyoto-eki

Nice! Helicopterlandingsbaan!

Ondanks het killerview voelde ik een oude dansblessure opkomen. Mijn rechterknie deed echt te zeer en ik moest dadelijk ook nog eens talloze trappen gaan beklimmen.. maar ik zou de Inari Jinja trotseren! Mank of niet!

Eenmaal daar schoten we wat prachtplaatjes en besloten we te chillen op de helft van de klim. Op een gegeven moment sprong ik op en richtte ik mijn camera op mijn twee tourguides, terwijl ik dat deed liep er iemand met wat tassen voor het beeld. Geagiteerd riep ik hardop: "Wat doet zij!" en maakte ik de foto. Achteraf was het een Nederlandse.. mijn subtiliteit kent gewoonweg geen grenzen!

Voor de ingang van de Inari Jinja

Voor de toorii

Uitkijkpunt vanaf Inari Jinja

Na dat stukje schaamte kondigde Timor aan dat we 's avonds naar een Izakaya zouden gaan, omdat hij met een Japans vriendinnetje had afgesproken. Zij zou ons met drie anderen rond 18:30 in het centrum opwachten. Leek me harstikke gezellie, dus na enigszins mank de Inari Jinja te zijn afgelopen besloten wij bij een Starbucks in het centrum onze tijd te doden. Ik kocht een awesome Kyoto-edition mok!

Helemaal verliefd op mijn mok volgde ik de ondertussen grotere groep naar een Izakaya op de negende verdieping van een warenhuis. Het was een hele osshare bedoeling, heerlijk classy! Na lekker gegeten, gedronken en gebabbeld te hebben nam iedereen afscheid en liet Fransman Baptiste, die eerder in Kyoto had gewoond, mij zien hoe ik het snelst terug kon naar mijn hostel.

Rond tienen deed ik even een borrel in de lounge, maar Kenji kwam naar me toe om te vertellen dat er vandaag vroeg zou worden afgesloten en dat het feest voortgezet moest worden op de tweede verdieping. Ik had zoiets van, nou zeg.. maar, eventjes later toen alle gasten naar boven gingen zei Kenji dat de staff eigenlijk uit drinken wilden gaan bij een Latin-bar en vroeg of ik meeging. Zoiets sla ik natuurlijk niet af en zo ging ik met vijf Japanners en een Mexicaan genaamd Enrico naar bar 'El Latino'. Waarom perse een latinbar en waarom namen ze de Mexicaan mee? Blijkbaar kunnen sommige staffleden geweldig Spaans! Ik verbaasde me en zei dat ik al drie weken voor de grap ook Spaans leer. (Op mijn DS, my Spanish coach! Wat! Het werkt! Yo soy una muchacha, como estas?)
Met de Gojo-Guesthouse crew, dronken Mexicaan achterin, Kenji naast me

Het was een supergezellige avond!

We werden met de auto opgehaald, thuisgebracht en bij thuiskomst liet ik me even in de gemeenschappelijke ruimte zien. Voordat ik het wist zat ik beneden met een Canadese en Kenji tot vier uur 's nachts te babbelen.

Met pijn in mijn hart moest ik de volgende dag uitchecken en toen besefte ik me iets: ik vind het heerlijk om alleen te reizen! Ik ben eigenlijk gek op dormitories! Mensen ontmoeten, alleen op pad zijn, afhankelijk zijn van jezelf vind ik allemaal geweldig. Mijn Kyoto-reis heeft me echt zoveel zelfvertrouwen gegeven als mens en ik heb echt kunnen ontdekken wie ik ben als persoon. Als ik weer naar Kyoto terugga wil ik beslist in hetzelfde hostel verblijven.

Na afscheid te hebben genomen van de staff ging ik richting Kyoto-station om mijn spullen in een locker te dumpen. Daarna? Keihard winkelen! Maar, mijn knie deed echt heel zeer, het begon te regenen en ik was op een gegeven moment soort van verdwaald. Dit zorgde voor wat frustratie aan mijn kant. Ik kauwde woest op mijn kauwgom, tuurde gefronsd op mijn kaart en riep af en toe "ありえない" (dit kan toch niet!). Ik voelde me minder gelukkig op dat moment, maar hield mijn hoofd koel en alles kwam goed.

Ik was eigenlijk op zoek naar een Yojiya-winkeltje in een Daimaru-warenhuis. Yojiya is een traditionele Japanse make-up lijn, alleen in Kyoto verkrijgbaar en mijn mama zou er erg gelukkig mee zijn. Leuk en aardig, maar heel lastig te vinden.. en ja puur toevallig spotte ik de vrouw die in een spiegel tuurt, het symbool van het merk! Yokatta!

Na dat gekocht te hebben voelde ik me redelijk miserabel vanwege mijn knie. Het weer werkte niet mee, dus besloot ik mijn middag in de Starbucks door te brengen. Na wat verveling was ik er helemaal klaar mee en mailde ik Timor of hij dadelijk zin om wat te eten. Gelukkig had hij nog tijd om mij te chillen, dus besloten we een hapje te tijdje op de elfde verdieping van Kyoto-eki. Het eten was goddelijk! Ebi tempura-don (gefrituurde garnaal op rijst), udon en een overheerlijk cakeje! Perfecte maaltijd om mijn laatste uur in Kyoto af te sluiten!

Na het eten nam ik afscheid van Timor en Kirsten en liep ik op dat moment immens mank richting mijn shinkansen. Mijn reis verliep vlekkeloos, maar ik verveelde me te pletter omdat ik nergens zin in had. Bah! Eenmaal aangekomen op Nagasaki rond 0:00 besloot ik om een taxi richting huis te pakken, want mijn knie trok het echt niet meer..

Indruk? Ik hou van Kyoto! Het is nu in mijn optiek de mooiste stad van heel Japan. Ik zou er meer dan graag willen wonen! De stad leeft; het heeft zijn overweldigende kanten en zijn momenten van rust. Een drukke winkelstraat en een rustig uitkijkpunt. Een hoog contrast tussen chique, verfijnd en modern tussen het oude, elegante Japanse straatbeeld. Het is er prachtig, een stad naar mijn hart.